Tijdens het ‘coronaseizoen’ 2020-2021 reisde Joris van de Wier (Tilburg, 1978) naar alle uithoeken van Groot-Brittannië om toch maar voetbal te kunnen zien. Om toch zijn shot voetbal te krijgen, moest de lat steeds lager en op een bepaald moment stond Van de Wier omringd door verbaasde schapen een veld in de achttiende divisie te vincken. Zijn boek Terraces & Floodlights is een terugblik op een bijzonder seizoen dat we hopelijk nooit meer meemaken. Na Saltaire, Keswick, Millhead, Carnforth, Ilfracombe, Roche, Bodmin, Nanpean en St. Austell bezocht Joris het plaatsje Whitley Bay voor de wedstrijd Whitley Bay – Hebburn Town.
In het stadionnetje van Whitley Bay, Hillheads Park, stuit ik op een mooie mural die op de achterkant van de hoofdtribune is geschilderd. Het beeldt de successen uit van Whitley Bay in de FA Vase. De club is recordhouder in dit toernooi met vier gewonnen finales. De eerste keer was in 2002 op Villa Park en daarna volgde in 2009, 2010 en 2011 een trilogie van overwinningen op Wembley. Een heel bijzondere prestatie waar de Seahorses terecht heel trots op zijn.
Wonderjaar in FA Cup
Buiten een aantal kampioenschappen zijn de Seahorses ook heel trots op hun wonderjaar in de FA Cup. In het seizoen 1989-1990 haalde de club namelijk de Third Round Proper. Om die te bereiken had het zeven clubs uitgeschakeld, waaronder de profs van Scarborough en Preston North End. Iedereen bij Whitley Bay hoopte natuurlijk op Newcastle United of Sunderland. Helaas werd het Rochdale. Daar werd nipt van verloren met 1-0. De echte gloriejaren zijn wel over voor Whitley Bay, maar door het verleden wordt het nog altijd gezien als een van de grootste clubs in de Northern League.
Tommy’s Tea Hut
Ik geniet van de ground. Veel staanplaatsen, een oude hoofdtribune en daar tegenover een klassieke shed. Er is ook een houten hokje met catering met de naam Tommy’s Tea Hut. Een van mijn twee katten heet Tommy, dus ik heb er meteen een zwak voor. Helaas zit er geen kat in het hokje die thee aan het zetten is, maar een wat oudere dame die volop de tijd neemt. Zou dat Tommy zijn?
Asbest
De tweede helft ga ik op de hoofdtribune zitten, want die wil ik weleens van dichterbij bekijken. De health & safety-maffia zou er niet vrolijk van worden, want het is een en al asbest. Binnen een paar minuten hoest ik bloed. Toen de club in 1968 floodlights kreeg, heeft iemand gaten in het asbest moeten zagen zodat de masten door het dak konden. Ik denk niet dat die man nog leeft. Vanuit hier heb ik een goed uitzicht op Tommy’s Tea Hut, waar de snelheid nog verder is afgenomen. ‘Tommy’ heeft maar liefst een kwartier nodig om de rij van vier mensen weg te werken.
Op het veld loopt Hebburn Town ondertussen uit naar 0-4. Een oudere man met Tiroler-hoedje die schuin achter mij zit heeft er maar één woord voor. “Disgraceful!” roept hij naar het veld. Dat woord herhaalt hij nog een keer of honderd. Whitley Bay gaat niet beter van voetballen van deze trash talk en heeft geluk dat de vijfde niet valt. Na het laatste fluitsignaal loop ik achter deze Tiroler. Eenmaal beneden zegt hij tegen mij: “That was disgraceful.” Ik knik maar wat, want ik vond het alles behalve disgraceful.
Lees het hele verhaal over Joris’ bezoek aan Whitley Bay in Terraces & Floodlights 2, het nieuwe meesterwerk van de bestsellerauteur, te bestellen in de Staantribune Webshop!
