Tijdens het ‘coronaseizoen’ 2020-2021 reisde Joris van de Wier (Tilburg, 1978) naar alle uithoeken van Groot-Brittannië om toch maar voetbal te kunnen zien. Om toch zijn shot voetbal te krijgen, moest de lat steeds lager en op een bepaald moment stond Van de Wier omringd door verbaasde schapen een veld in de achttiende divisie te vincken. Zijn boek Terraces & Floodlights is een terugblik op een bijzonder seizoen dat we hopelijk nooit meer meemaken. Na Saltaire, Keswick en Millhead bezocht Joris het plaatsje Carnforth.
Het stadionnetje van Carnforth Rangers draagt de naam Quarry Park en ik begrijp meteen waarom. Ook hier was ooit een steengroeve, een quarry, al is daar minder van te zien dan bij Millhead. De fabriek die naast de ground stond is gesloopt en is tegenwoordig het parkeerterrein van de club.
Dik mannetje
Dat wordt bewaakt door een heel dik mannetje in een felgeel hesje. Ik rij naar een lege plek en dan komt hij ernaast staan om te wijzen naar die plek, alsof hij die heeft ontdekt. Wat een held. Ik steek mijn duim omhoog waarna het mannetje op een nonchalante manier knikt waarmee hij wil zeggen: ‘Geen probleem, ik doe alleen maar mijn werk.’ Het puin van de fabriek op het parkeerterrein is overigens slecht opgeruimd, want overal liggen nog stenen en balken. Ook staan enkele wankele muren nog half overeind.
Het is hier een hangplek voor chavs, want overal zie ik lege blikjes energydrink en goedkope cider liggen. Dat de health & safety-maffia hier nog niet tegen heeft opgetreden, is mij een raadsel. Waarschijnlijk zijn die te druk bezig met voetbalsupporters pesten.
Carnforth Rangers is wat succesvoller dan Millhead. Het speelt in de West Lancashire Football League Division Two, dat is de dertiende divisie en dus drie niveaus hoger dan de buren. Dat is ook te merken aan Quarry Park. Het heeft een heel aardige zittribune, die in 1953 door de supportersvereniging aan de club is geschonken. Helaas is deze tegenwoordig stoelloos dankzij vernielingen van de lokale chavs.
Grass banking
Tegenover deze hoofdtribune is een kleine fetisj van mij: grass banking. Dat zijn grasheuvels als ‘staantribune’, iets wat je in Schotland veel ziet. Verder staan er drie zeecontainers langs het veld die dienst doen als toiletten, ballenhok, kleedkamers, bestuurskamer en catering.
Alles bij elkaar is het best een leuke ground, maar helaas zijn er plannen om te verhuizen. Een enge projectontwikkelaar wil de boel hier slopen om er vijfhonderd huizen neer te zetten. Carnforth Rangers krijgt daarvoor in ruil een lelijke community ground bestaande uit kunstgras, een afschuwelijke Atcost-tribune (zoek maar eens op hoe die eruit zien, je gaat over je nek) en veel plastic. Een cocktail die alle sjeu uit het leven haalt.
Maar ik moet ze nageven dat de term community ground heel slim is gekozen, want zo zorg je ervoor dat je je tegenstanders monddood maakt. Wie kan er nu tegen de community zijn? De dapperen die dan toch nog bezwaar hebben, zet je dan neer als ouderwetse dinosaurussen en zo win je als projectontwikkelaar zonder enige moeite de discussie. Je kunt zonder problemen leuke stadionnetjes slopen, lekker je zakken vullen en nóg sta je te boek als een heilige die alles doet voor de gemeenschap.
Lees het hele verhaal over Joris’ bezoek aan Carnforth in Terraces & Floodlights 2, het nieuwe meesterwerk van de bestsellerauteur, te bestellen in de Staantribune Webshop!
