Tijdens hun trip naar Peterborough United FC krijgen Staantribune-redacteur Stijn Slaats en fotograaf Ted Gijsel een ‘First Time’-behandeling. Het levert een mooie ontmoeting op aan de rand van het speelveld met de lokale cultfiguur Mister Posh. “Have a sweet, lads!”
Eigenlijk waren we helemaal niet van plan onze bolide richting Peterborough te sturen. We hadden al maanden geleden besloten op Easter Monday naar Luton Town tegen AFC Wimbledon te gaan. De tickets voor de Main Stand op Kenilworth Road zouden voor ons klaarliggen. Helaas werd die wedstrijd naar dinsdagavond verplaatst. Boot, Bed & Breakfast en vrije dagen waren al vastgelegd dus zochten we een alternatief affiche. Dat was niet zo moeilijk: bij Peterborough United tegen Sunderland moest er nog gestreden worden om de punten op weg naar promotie en play-offs.
Anonieme Peterborough United komt tot leven
Zo krijgen we een onverwachte kans een club te ontdekken die we nooit als serieus doel van één van onze Engelandtrips hadden beschouwd. Peterborough United Football Club is ‘pas’ in 1934 opgericht, wat in Engeland rijkelijk laat is. Ze lopen daarmee vijftig tot zestig jaar achter op andere Britse clubs. Het hoogste niveau werd niet aangetikt en in de FA Cup reikte men nooit verder dan de kwartfinale. Toch hebben we al snel een goed gevoel bij onze keuze. The Posh, een bijnaam die nog dateert van voorloper Fletton United, beschikken nog over een oude bakstenen hoofdtribune uit 1957.
Daarnaast brengen de gasten uit Sunderland deze middag bijna vierduizend fans mee. Het belooft een mooi potje te worden in de bovenste regionen van de Skybet League One. De clubsite van Peterborough United juicht al dat het toeschouwersrecord van dit seizoen verbroken gaat worden.
Het stadion schurkt tegen het stadscentrum aan, de 900-jaar oude kathedraal ligt op nog geen tien minuten lopen. Na een nachtelijke overtocht vanuit Boulogne-sur-Mer naar Dover, komen we tegen elf uur in Peterborough aan. Er is al volop bedrijvigheid rond het stadion. De eerste hamburgers gaan op de grill en de stewards lopen, samen met andere clubmedewerkers, nog gezellig te keuvelen voordat ze hun post innemen. Ook valt ons op dat er al enkele Sunderland-fans aanwezig zijn. En noteren het grote verschil tussen de heerlijke oude tribune en de moderne, bedrijfsachtige Motorpoint Stand achter één van de doelen.
Woest konijn
Bij het ophalen van de tickets horen we dat we ons kunnen melden als ‘first timers’, fans die voor de eerste keer het ABAX Stadium bezoeken. Anderhalf uur voor de aftrap staan we daarom oog in oog met Peter Burrow, het enorme konijn (mét eigen Twitteraccount) dat als mascotte dient. Je kunt het niet beter treffen op Paasmaandag – helaas deelt hij geen chocolade-eieren uit. Later zien we hem woest langs de zijlijn met zijn wortel smijten na een – in zijn ogen – arbitrale dwaling.
Rond Peter ‘Rabbit’ cirkelt een wat nerveuze kerel die steeds even naar binnen gaat en weer naar buiten komt en de wachtende fans toeroept dat ze over ‘five minutes’ mee naar binnen mogen. Een paar Noren hebben een treurig spandoekje gemaakt met ‘Up the Posh’ erop. Verder staan er wat jochies met vaders te wachten op hun eerste kennismaking met de club. Eindelijk mogen we de Peterborough-medewerker volgen. Door de hoofdingang, langs de Hall of Fame, receptie en binnen een paar meter staan we in de spelerstunnel.
Mister Posh van Peterborough United
De Groundsmen hebben nog niet op het bezoek gerekend, de sproei-installatie draait nog rond en zorgt voor natte telefoons. Onze gids pakt de wedstrijdbal en leest de opstelling voor. Opeens drentelt er ook een vreemde figuur langs de zijlijn. Een wat oudere man met hoge hoed en rozetjes op het revers van zijn driedelig pak met slipjas. Het blijkt Mister Posh te zijn. Niet zomaar iemand, hij is de zevende Mister Posh in de clubhistorie en al sinds 1991 in dienst. De vriendelijke gentleman heeft – met zijn hoed op – wel iets weg van John Steed uit de tv-serie de Wrekers.
Een Fruitella voor de road Mister Posh gaat gewillig met iedereen op de foto, samen met Peter Burrow. Na de fotosessie vraagt hij waar we vandaan komen. Hij knikt instemmend als we “Netherlands” zeggen. “Zijn jullie hier speciaal voor de wedstrijd?” Als we dat beamen, grabbelt hij opeens in zijn jaszak. Hij overhandigt ons allebei een paarse Fruitella. ““Have a sweet, lads!” “Thanks, Mister Posh”, antwoorden we beleefd als een stel zesjarige jochies die net een heitje voor een karweitje hebben gedaan.
De groep wordt terug de spelerstunnel in gedirigeerd waarbij onze gids de kinderen instrueert hoe ze straks moeten ‘high fiven’ met de spelers. Darren Ferguson, de manager (en inderdaad de zoon van) loopt nog even op zijn gemak langs. De gids heeft al drie keer geroepen dat het nog ‘five minutes’ duurt voordat de spelers naar buiten komen. Ondertussen dreunen de beats door de kleedkamergang. Als de muziek ophoudt, zo beweert hij, duurt het nog twee minuten en dan komen de spelers écht naar buiten. In alle eerlijkheid herkennen we alleen een paar Sunderland-spelers. Zodra de warming-up begint worden we naar buiten gesommeerd.
Wringen door de turnstiles
We lopen nog even langs de oude tribune, die op een soort oude BOVAG-autogarage lijkt en verbazen ons hoe sommige flinke bierbuiken zich door de smalle openingen van de turnstiles wurmen. We zitten op de tweede rij en zien Darren Ferguson in zijn coachvak regelmatig flippen. De wedstrijd kabbelt eigenlijk on-Engels voort totdat Max Power Sunderland drie minuten voor het einde van de officiële speeltijd met een droge schuiver op voorsprong zet. De meegereisde fans zingen “We’re going up” en zien promotie dichterbij komen.
Het lijkt of de spelers al hun energie voor die laatste minuten hebben bewaard. Er komen zeven minuten extra speeltijd bij en al snel maakt Peterborough gelijk via een verdekt schot van Matt Godden. Beide ploegen jagen op de winst om kansen op rechtstreekse promotie (Sunderland) en deelname aan de Play-offs (Peterborough) in stand te houden maar slagen er niet meer in te scoren. Opgetogen verlaten we het stadion na een onverwacht leuke kennismaking met The Posh en hun Mister.
