Ad Poot zat eind jaren zeventig als klein jongetje met een radio op schoot naar de BBC te luisteren. “Kabeltelevisie was toen nog in de maak en van internet had nog nooit iemand gehoord. Op een krakende AM-golf luisterde ik naar de wedstrijdverslagen op de Engelse radiozender. Zo nu en dan kwamen er zwart-witte beelden van het Engels voetbal voorbij op tv. Het had iets mythisch, die beelden van een heen en weer golvende Stretford End van Manchester United of The Kop van Liverpool. Dat raakte mij als jong voetbalfanaatje.”
Vanaf dat moment begon Ad Liverpool op de voet te volgen. “Die ploeg met Kevin Keegan en Kenny Dalglish. Ik was helemaal onder invloed van wat er op de Engelse velden gebeurde. Maar op een bepaald moment dacht ik: hé, er zijn vier divisies in Engeland waar profvoetbal wordt gespeeld … Er kwamen exotische namen als Plymouth Argyle, Queens Park Rangers, Crystal Palace en Charlton Athletic voorbij. Ik werd me ervan bewust dat ook bij die clubs soms wel twintigduizend man kwam kijken.
Dat zag ik dan in een Engels krantje, wat ik weer ergens had weten te bemachtigen. Toen begon het zoeken naar een echte favoriete club. Maar ik had ook een ander doel: zoveel mogelijk voetbalsouvenirs verzamelen van Engelse clubs. Ik had een vlotte pen en schreef in steenkolen-Engels de ene na de andere brief richting de overkant van de Noordzee. Veel clubs vonden het leuk, zo’n ventje van dertien jaar oud dat briefjes verstuurt.”
Charlton Athletic
“Zo nu en dan kreeg ik wat terug. Een sjaaltje, een wedstrijdprogramma of een vaantje. Maar op een dag werd er aangebeld. Er was een pakket voor mij en dat paste niet door de brievenbus. Wat moest dat toch zijn? Zou het van een voetbalclub komen? Nee, dat kon toch niet, zo groot? Maar het was echt zo. Charlton Athletic had een pakket verstuurd van misschien wel dertig centimeter hoog. Wat zou er toch allemaal in zitten? Ik opende zenuwachtig het pakket en kon mijn ogen niet geloven. Ze hadden van alles opgestuurd. Er zat een schitterende sjaal en muts in. Programmaboekjes en vaantjes waren ook in overvloed aanwezig. Wat een prachtige club moest dat wel niet zijn!”
“Ik besloot de club te schrijven. Ze moesten natuurlijk bedankt worden voor hun gulle antwoord op mijn brief. Het Engelse voetbalblad Shoot had een rubriekje waarin penvrienden elkaar zochten. Dat wilde ik ook. Ik besloot in mijn brief te vragen om penvrienden van Charlton. Later hoorde ik dat ik in het programmaboekje stond. Kicken! Mijn oproep was doorgedrongen. Ik kreeg een aantal brieven thuisgestuurd met verhaaltjes van echte penvrienden.”
Londen
“Met Pasen zouden we met het gezin naar Londen gaan. Mijn vader hield van voetbal en stelde voor een wedstrijd van Chelsea of Arsenal te bezoeken. Ik had maar één doel voor ogen: een bezoek brengen aan míjn Charlton. Ik had namelijk gezien dat op Goede Vrijdag gevoetbald werd op The Valley. Mijn vader vond het wel grappig dat ik zo met Engeland en de Engelse taal bezig was en stemde in. Ik nam opnieuw mijn pen ter hand en besloot nog een brief naar Charlton te sturen.”
“Er kwam een antwoord waar ik niet van had durven dromen. De voorzitter schreef me terug en vroeg of ik me om twaalf uur kon melden bij de hoofdingang. Ik moest wel mijn brief meenemen. Eenmaal aangekomen bij het stadion nam de voorzitter mij mee. Ik belandde in de catacomben van het stadion. Hij liet me ook de geblesseerde spelers ontmoeten. Daar kreeg ik nog handtekeningen van. Ik kreeg ook een lunch aangeboden en maakte een hele tour door het stadion. Als kers op de taart kreeg ik nog een sjaal, in ieder geval, ik dacht dat het de kers was. Maar wat bleek, die moest nog komen …”
Derek Hales
“Met mijn sjaal om mijn nek werd ik naar een deur gewezen. Ik opende de deur en zag Derek Hales (all-time topscorer van Charlton, red.) zitten en ik keek nog eens goed om me heen. Ik stond gewoon in de kleedkamer van Charlton. Om me heen gebeurde er van alles. Bijna ondenkbaar, de wedstrijd begon tenslotte al over een kwartier. Er werden paardenraces uitgezonden op de tv’s die er hingen. Er zaten ook nog twee spelers met hun kuiten in een warm bad. Maar daar zat cultheld Hales, een glaasje cognac in zijn hand, zich mentaal voorbereidend op de wedstrijd.”
“Dezelfde Hales als degene met het glaasje cognac, maakte het enige doelpunt van Charlton tijdens die wedstrijd. Er werd met 4-1 verloren van het toen nog grote Luton Town. Maar dat maakte voor mij niks uit. Ik zag toch nauwelijks iets van die wedstrijd. Ik vergaapte me bijna continu aan alles om me heen. De sfeer, de supporters, het lawaai en het stadion. Die tribune, de grote staantribune recht tegenover me, die maakte nog wel de meeste indruk.”
Bomen op de tribune
“In Nederland had ik ook intussen ook al wat penvrienden. We schreven over het Engels voetbal en onze tripjes naar verschillende clubs. Ik was op dat moment al van mening dat ik ze állemaal gezien moest hebben. Alle 92. Een bootreis was duur, net als vliegen met KLM. Met vakken vullen en wat financiële steun van mijn vader kwam ik elk jaar al een heel eind. Ik bezocht meestal twee wedstrijd per jaar. Ook tijdens mijn studietijd ging dat door.
Nadien raakte ik verder betrokken bij Charlton. Ik schreef mijn penvrienden nog steeds en ging vaker kijken. Intussen gebeurde er ook enorm veel binnen de club. De president van de club trad af en zijn zoon nam het over. Hij had helemaal geen zin meer in The Valley. Hij zag het totaal niet zitten om geld in de club te steken. Omdat met het Heizeldrama een van de grootste rampen in de voetbalgeschiedenis plaatsvond, moesten ze overal zo snel mogelijk van de staantribunes af zien te komen. Dus ook bij ons.
De presidentszoon vond het welletjes en wilde geen extra kosten meer maken met ons stadion. Hij zag een andere bestemming voor de voor ons zo heilige grond. Hij kon het verkopen. Dan moesten ze er maar huizen of een winkelcentrum op bouwen, vond hij. Milaan en München werden als voorbeeld opgevoerd en hij liet Charlton intrekken bij stadsgenoot Crystal Palace. Een enorme fout, gezien de extreme huurprijzen. De identiteit van de club ging verloren. Enkel aan de ticketoffice kon je zien dat ook Charlton op Selhurst Park speelde.”
“Door de vele veranderingen bleven mensen weg uit het stadion. Maar ik bleef gaan. Ik zag mijn vrienden niet meer. Voorheen ontmoette ik ze in een pub vlak bij The Valley. Het was zo verschrikkelijk om weg te moeten uit ons vertrouwde stadion. Ik zat met tranen in mijn ogen toen ik erover hoorde. We werden uit ons huis gezet. Zo voelde het ook voor mijn penvrienden. Ze beschreven het vertrek met pijn in hun hart. Voor mij was het geen optie om thuis te blijven. Ik wilde mijn club zien. Elke thuiswedstrijd waren er maar zo’n zes- à zevenduizend supporters. Dat was niet normaal. Al helemaal niet omdat we destijds op het hoogste niveau speelden.”
The Voice of The Valley
“We wisten allemaal dat het zo niet langer kon. Er werd een fanzine gestart: The Voice of The Valley. En je raadt het al, ze hadden mij zo gevonden. Ik was toch die gekke Nederlander die verliefd was geworden op hun cluppie. Ik raakte meer betrokken en schreef zo nu en dan ook een stukje in het blad. Destijds ging ik ook door het leven als freelance journalist van het Rotterdams Nieuwsblad. Waarom zou ik daar geen stukje in schrijven over Charlton Athletic? Ze moesten hier toch ook weten hoe het valt bij de fans, en wat er eigenlijk gebeurt aan de overkant van het kanaal?
De maanden gingen voorbij. De droom van een terugkeer naar The Valley werd groter. Op iedere Londentrip ging ik als een soort bedevaart kijken bij het oude stadion. Dan liep ik even naar binnen. Dan stond ik te staren. De eens zo indrukwekkende staantribune was helemaal begroeid met bomen. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Ik stond machteloos. Met tranen in mijn ogen. We moesten hier terugkeren. Hier lag de ziel van de club.”
De terugkeer
“Die ultieme droom, een terugkeer op The Valley, die kwam uit. Op 5 december 1992 waren we terug. Vanaf 1985 speelden we op Selhurst Park. Daarna deelde we nog kort het stadion met West Ham, om vervolgens weer terug te keren in ons eigen stadion. Wat was ik blij om terug te zijn! Weer een pint pakken in de Royal Oak. Mijn vrienden weer zien na jaren vervreemd te zijn in een ander stadion. Wat een fantastisch gevoel was dat.
Portsmouth had de eer om de eerste gast te zijn op de hernieuwde Valley. De spelers betraden hier voor het eerst sinds lange tijd weer het veld. Er verplaatste zich een golf van opluchting en emotie door het stadion. Ik zag overal om me heen grote volwassen kerels huilen. De club was gereanimeerd. Er werd geschreeuwd, de club werd weer toegejuicht. Het is een van de meest memorabele wedstrijden van de club ooit. Het leek wel of er negentigduizend supporters aanwezig waren, zo veel kabaal werd er gemaakt.”
“Uiteindelijk waren het er maar vijftienduizend, maar dat was nergens aan te merken. Het was het mooiste moment voor mij als Charlton-supporter. Thuis kon ik het niet uitleggen. Hoe het was om weer terug te zijn. Je moest er echt zelf bij zijn geweest om te snappen wat het losmaakte bij iedereen. Daarbij werd er ook nog eens met 1-0 gewonnen. Dus het was net een hoofdstuk uit een sprookjesboek.”
Blauwe plekken
“Het vertrek van The Valley was een de dieptepunten van de club. Voor mij is er ook een ander moment dat ik als een dieptepunt in mijn tijd als Charlton-supporter zie. Dat was rond het jaar 2000. Ik woonde net samen met mijn nieuwe vriendin. Ze vond het allemaal maar niks, dat ik naar Engeland zou gaan. ‘Er gebeurt altijd wel wat in Engeland.’ Toen gaf ik aan dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Ik ging tenslotte al jaren en er waren zelden vreemde dingen voorgevallen. Maar uitgerekend toen, uit bij Southampton, maakte ik iets bizars mee.
Normaal gesproken zorgde ik altijd dat ik op tijd in het stadion ben. Dan kan ik nog zo’n lekkere pint pakken. Dit keer was ik wat later. Ik had net een bruiloft gehad van een vriend, die ik ook had ontmoet in de Royal Oak. Een beetje vermoeid en met een kater kwam ik aan op station Southampton. Er was vrij weinig aan de hand en het wees op een gemoedelijke wedstrijd. Het was lekker dicht bij Charlton. Het was tenslotte de dichtstbijzijnde club onder de Theems.”
Sirenes
“Na afloop van de wedstrijd liepen we het stadion uit en merkten we al op dat er veel sirenes hoorbaar zijn. Maar we zagen niks geks. We besloten door te lopen naar het station. Nietsvermoedend wilden we onze reis naar huis voortzetten. Vanwege een renovatie aan het station was er een vreemde knik in het pad. Ik kwam in een hoek terecht en zie twee boomlange kerels op me afkomen. Ik voelde de bui al hangen. Uit verdediging hield ik mijn handen boven mijn hoofd. Maar het kwaad was al geschied. Ik kreeg vier tot vijf klappen met een breezer-fles. Versuft stond ik op en probeerde ik weg te komen.
Ik bleek geslagen te zijn door iemand uit een mob van Charlton Athletic zelf. Er was wat loos binnen de supportersgroeperingen van de club. Al vermoed ik niet dat iedereen die erbij was ook echt wat met mijn club te maken had. Charlton is namelijk geen grote naam in het ‘hooliganwereldje’ en kwam meestal maar met een kleine groep aanzetten. Er zullen wel vriendjes van iemand bij geweest zijn.
Vol met blauwe plekken en wonden betrad ik het perron waar mijn vrienden ook stonden. Ze schrokken zich dood. Een van mijn vrienden besloot het na te gaan vragen bij een van de generals van de harde kern. Die boden meteen hun excuses aan. Hij was het er met ons over eens: dit had nooit mogen gebeuren. Het ging om oud zeer. Het bleek inderdaad helemaal geen echte Charlton-fan te zijn, maar een vriend van iemand, die normaal bij Millwall ging kijken. Hij kende mij helemaal niet. Grote toeval natuurlijk, ik droeg altijd wel iets van de club waar ze me aan konden herkennen. Vandaag toevallig alleen een speldje.”
“Het heeft me nooit bang gemaakt. Ik ga nog altijd met veel plezier kijken bij Charlton. Je zou het kunnen omschrijven als een familieclub. Het moet gezellig zijn. Samen een biertje pakken en voetbal kijken. Hier is het toegankelijk voor iedereen.”
Geboorte zoontje
“Mijn seizoenkaart heb ik inmiddels niet meer. Voor mijn zoontje is het ook fijn als ik in het weekend thuis ben. Hij heeft al aangegeven dat hij Charlton Athletic wel een leuke club vindt, al heeft hij ook eerlijk bekend dat hij geen fan is. Toen hij in 2007 geboren werd, heb ik mijn seizoenkaart opgezegd. Toch maakt het mij niet minder Charlton-supporter. Als ik naar Londen kan afreizen, doe ik dat. Ik ga nog een keer of vier per jaar. Binnenkort bezoek ik ook weer een wedstrijd. Maar dan ga ik niet ’s avonds meteen weer terug naar huis. Ik pak voortaan toch maar een hotel. Ik ben inmiddels de vijftig gepasseerd en dan wordt het allemaal wat moeilijker om ’s ochtends uit je bed te komen als je een lange reis achter de rug hebt.
Hoe kom je bij Charlton Athletic
Londen City Airport ligt aan de overkant van de Theems en is het dichtstbij gelegen vliegveld. Ook met de auto is The Valley niet lastig om te bereiken, gezien de ligging in Londen. Het stadion ligt ten zuidoosten van de stad en is gelegen aan de kant van Dover. Per boot of via de tunnel is het Engelse kustplaatsje makkelijk te bereiken vanaf Calais. Vanaf Dover is het onder de best denkbare omstandigheden nog een klein anderhalf uur rijden naar het stadion.
Waar slaap je?
Het Clarendon hotel is een mooi hotel, tegen een goede prijs, vlakbij het stadion, in een wijk waar je ook goed kunt eten. Mocht je geïnteresseerd zijn in shoppen, dan ben je in Greenwich op de juiste plek. Ook de binnenstad van Londen is op een steenworp afstand. Binnen 23 minuten reizen met het openbaar vervoer sta je voor de London Bridge.
Tickets
Charlton Athletic speelt zijn wedstrijden in een groot stadion dat plaats biedt aan ruim 27.000 man. Meestal zijn er kaarten genoeg. Bij het stadion zelf kun je gewoon tickets bemachtigen. Ze zijn te koop bij de turnstiles. Mocht je toch liever de tickets al op zak hebben voordat je afreist naar Londen, dan kun je op de website van de club heel makkelijk kaarten bestellen.
Topwedstrijden
Charlton Athletic heeft twee grote rivalen: Millwall en Crystal Palace. De eerstgenoemde vanwege de ligging. Maar de haat naar Palace is pas echt ontstaan toen Charlton in de jaren tachtig zijn intrek nam bij de Eagles. Ook zijn andere Londense derby’s zeker de moeite waard.
Pubs
The Royal Oak is een echte aanrader voor iedereen die een indruk wil hebben van de sfeer rondom een Engelse voetbalwedstrijd. Ook zijn er in Blackheath, een wijk naast Charlton, veel goede pubs. Je kunt er gezellig een pint pakken en tot in de late uurtjes (normaliter tot twee uur ’s nachts) blijven hangen. Ook bij The Valley zelf kun je nog een aantal gezellig plaatsjes vinden. Zo is er boven op de heuvel The Swan te vinden en vlakbij het treinstation kun je ook voor een pond entree terecht bij The Conservative Club, waar altijd wel een groepje Charlton-fans is te vinden.
Bezienswaardigheden
Londen is een walhalla van bezienswaardigheden. Aan een week in de hoofdstad van Engeland heb je eigenlijk nog niet genoeg. Met de Tower Bridge, de London Eye en Piccadilly Circus nemen we slechts een greep uit wat de stad te bieden heeft. Ook in de buurt van The Valley is genoeg te zien. Zo is in het dichtbij gelegen Greenwich Park het Greenwich Mean Time ontstaan, dat nu ten grondslag ligt aan alle tijdzones in de wereld.
Fanshop
Naast het stadion is de grote fanshop van Charlton Athletic. Met allerlei clubartikelen is het moeilijk om met lege handen naar huis te gaan. Op wedstrijddagen is de winkel bijna de gehele dag geopend. Na afloop van de wedstrijd kun je ook nog een halfuur terecht in de fanstore. Mocht je toch niet slagen, maar wel graag wat van Charlton hebben, dan kun je ook nog altijd op de website van de club terecht, waar ze een breed assortiment aanbieden.