Elke week plaatsen we een ingezonden groundhopverhaal. Deze week van Staantribune-volger Mathijs Renkema, die Crystal Palace – Watford FC bezocht.
De District Line naar het zuiden van Londen is vrij leeg. Op vier Nederlanders na lijken zeer weinig mensen zich al bezig te houden met de wedstrijd om 15.00 uur: Crystal Palace – Watford FC. Van (overige) toeristen is in deze trein geen sprake.
Dat valt te begrijpen, want wie richting Norwood Junction reist, ziet het centrum van Londen snel verdwijnen. Toeristische trekpleisters maken in het zuiden plaats voor grauwe metrostations, oude supermarkten en zieltogende woonwijken. Onze bestemming op deze grauwe zaterdagmiddag is Selhurst Park, waar Crystal Palace al sinds 1924 speelt. Het stadion is vanaf het centrum van Londen drie kwartier tot een uur reizen per metro.
Voor de fraaie omgeving hoef je die trip in ieder geval niet te maken. Onbekenden willen nog wel eens de fout maken uit te stappen bij metrostation Crystal Palace, maar vanaf daar is het een stevige wandeling naar Selhurst Park. Het is handiger om uit te stappen op station West Croydon, waar je om de hoek de pub The Cherry Tree vindt.
The Cherry Tree
Zonder wedstrijdkaarten komt hier niemand binnen, zo merken we. We zijn mooi op tijd (zo’n 2,5 uur voor de aftrap) en een plek aan de bar. The Cherry Tree is een echte sportbar, zoals die in Engeland bij de vleet te vinden zijn. Op schermen wordt de vroege zaterdagmiddagwedstrijd tussen West Ham United en Arsenal vertoond. Van muziek is geen sprake.
Pas een uur voor de kick-off klinkt er voor het eerst muziek uit de speakers. Dat er voor Glad all over van The Dave Clark Five wordt gekozen, mag geen wonder heten. Het is het lijflied van Palace, al heeft het liedje zelf weinig met de club van doen. Maar net als met het fameuze I’m Forever Blowing Bubbles, dat bij West Ham nog steeds ten gehore wordt gebracht, is Glad all over niet weg te denken bij The Eagles.
Ondertussen wordt het drukker in de kroeg. Het is een uitstekende keuze geweest om aan de bar te gaan staan, want gemiddeld is het een minuut of zeven wachten op een pint. Aan de toog raak ik in gesprek met Dennis, de enige aanwezige die zonder wedstrijdkaarten binnen is gekomen. Hij is niet eens een Palace-fan, laat hij mij in vertrouwen weten. Nu had hij dat niet hoeven doen, want zijn Spurs-muts en zijn trui met opdruk ‘Nuke The Emirates’ laten weinig aan de verbeelding over.
Dennis vertelt dat hij in de buurt woont en graag naar The Cherry Tree komt op wedstrijddagen, al is hij veel meer begaan met Tottenham. “Ik mag hier graag komen. Binnenkort komen de Spurs naar Selhurst Park. Dan zit ik in het uitvak, maar kom ik hier wel van tevoren een biertje drinken. Iedereen kent me hier.” Normalisatie is in Engeland nooit ver weg, zo blijkt maar weer.
Terwijl Dennis aan zijn vierde pint begint en hiermee het aantal tanden in zijn mond evenaart, stappen wij op. We volgen de stoet mensen, om uiteindelijk op Park Road uit te komen. Vanaf daar zijn de contouren van Selhurst Park al zichtbaar. Het is mooi om op de kruising van Park Road en Holmesdale Road naar beneden te kijken. Holmesdale Road is een weg die naar beneden afloopt, zoals je dat wel vaker in typische Engelse wijken ziet.
Watford
Tegenstander vandaag is het sympathieke Watford. Mijn broer en ik bezochten de club een jaar eerder en beleefden toen een kostelijke middag. The Hornets komen uit Noord-Londen, al zijn de meningen verdeeld over de vraag of dit nog een Londense club mag worden genoemd. Watford is meer een stadje op zichzelf. Een voorstad van Londen. Het is een gemoedelijke club en voor een heksenketel hoef je er niet te zijn. Dat geldt overigens voor de meeste Engelse clubs. De sfeer op het eiland wordt vaak geromantiseerd, maar in de stadions zelf is het te vaak stil.
De beleving eromheen is echter de reden dat veel mensen naar Engeland gaan. En dat is terecht, zo zagen wij ook bij Watford. De karakteristieke wijk waarin Vicarage Road ligt (vlakbij zowel een begraafplaats als een vervallen ziekenhuis), leent zich uitstekend voor het opsnuiven van de Engelse cultuur. Tegenover het stadion zit een pub vanwaaruit je al vroeg kunt zien hoe supporters zich naar het stadion begeven. Zeker de moeite waard, dat Watford.
Terug dan naar Selhurst Park. We hebben tickets voor de Arthur Wait Stand, pal tegenover de Main Stand. De Main Stand is de enige tribune van het stadion die er in 1924 al stond. Ontworpen door de legendarische Archibald Leitch, die vrijwel alle mooie, traditionele tribunes en stadions in het Verenigd Koninkrijk ontwierp. Helaas lijkt voor de Main Stand het einde in zicht. In het seizoen 2021-2022 moet er een nieuwe tribune staan en de ervaring leert dat dit vaak geen verbetering is. Wij hebben er gelukkig nog zicht op.
Ultras
We hebben plekken in de hoek van het stadion. Dat scheelt, want we staan dicht bij de ‘ultras’ van Palace. Zij zorgen voor een on-Engelse sfeer, maar dat is eigenlijk een compliment. Ultras zijn in Engeland nog niet zo bekend, wat in vele stadions een vrij tamme sfeer tot gevolg heeft. Hoe anders is dat bij Crystal Palace. Het is negentig minuten feest, met de opkomst als een bescheiden hoogtepunt. Glad all over wordt door een vol stadion meegebruld. Het is de opmaat na een gepassioneerde, maar oerslechte wedstrijd. Na een 1-0 voorsprong voor The Eagles gaat Watford er met de winst vandoor.
Desondanks blijft de harde kern zingen over ‘The Pride of South London’, een titel waar ook Millwall graag mee schermt. Maar wie de teams vergelijkt, moet concluderen dat Palace nog steeds meer recht heeft op deze titel. ’s Avonds zien wij hoe Millwall in een halfvol stadion met 0-2 verliest van Blackburn Rovers. Wij staan zelf nog na te trillen van de zinderende sfeer bij Crystal Palace – Watford FC. Qua sfeer in het stadion was dit absoluut de mooiste club die ik tot nog toe in Engeland bezocht.
Heb jij ook een leuke groundhoptrip gemaakt? Stuur jouw verhaal (plus foto’s) dan naar info@staantribune.nl. De leukste artikelen worden op de website geplaatst.
