Objectief gezien is dit mijn allerslechtste plan ooit. Tegelijkertijd is dit mijn beste plan ooit. Op 24 februari 2022 ben ik namelijk begonnen aan mijn langste wandeltocht tot nu toe, zo’n tweeduizend kilometer door Groot-Brittannië. Onderweg ga ik – The Rambling Groundhopper – jawel, groundhoppen.
“That’s the asbestos coming down”, gevolgd door een enorme hoeveelheid gevloek vanwege een matige balbehandeling. Ik ben aangekomen in Schotland en het is direct feest bij Hawick Royal Albert United Football Club. Een hele mond vol. Na een kleine twee weken van gehucht naar gehucht door de desolate Noord-Engelse heuvels van de Yorkshire Dales en de North Pennines, ben ik in Schotland aangekomen en het verschil kon niet groter zijn.
Waar het grensgebied in het noorden van Engeland het beste omschreven kan worden als ‘ruig’, is het zuiden van Schotland prachtig, idyllisch en zeer netjes onderhouden. Het grensgebied met Engeland heet The Borders. Een naam die wederom getuigt van de enorme creativiteit die de Engelse taal met zich meebrengt. Het is al een paar keer omschreven als hidden gem en ik kan de Schotten daar alleen maar gelijk in geven.
Hawick is ‘Hoik’
En ik heb enige haast, want ik moet op tijd zijn voor mijn wedstrijd in Hawick. Mijn verwachting is dat je het uitspreekt als ‘havik’, terwijl er net een kies bij je is getrokken. Maar ook Hawick mag in de lange lijst Britse plaatsnamen waarbij er geen enkel verband lijkt te zijn tussen hoe je het schrijft en hoe je het uitspreekt. Het is ‘Hoik’, wat als je er een beetje volume achter zet wel meteen heel erg Schots klinkt.
Terwijl ik op tijd uit Jedburgh (zeg Jedburro) vertrek om op tijd bij de wedstrijd te zijn en of de club m’n berichtje al heeft beantwoord, kijk ik nog even hoe laat deze begint. Ik kom tot mijn schrik erachter dat het niet 15.00 uur kick-off is, maar 14.30. Gelukkig zit de hele route ook weer vol velden met koeien met ambities, een deur in een bos en een hoop omleidingen. Ik ben dus opgelucht als ik iets voor 14.00 uur de ground zie liggen. Vanwege wederom een omleiding moet ik er eerst helemaal omheen en word ik meteen afgeleid door het rugbystadion dat ernaast ligt.
Rugbysteden
Nu ben ik al bij wat voetbalclubs geweest die in rugbysteden liggen (onder meer Gloucester City), maar zo extreem als in de Borders, en dan vooral Hawick, heb ik nog niet meegemaakt. Hawick RFC behoort tot de absolute topamateurclubs van het land. De club heeft bijna zestig internationals afgeleverd voor het Schotse nationale team. Ook in de huidige nationale selectie zitten spelers die bij de Borderclub hun eerste stappen hebben gezet. Onder anderen captain Stuart Hogg, Rory Sutherland en Darcy Graham speelden voor The Greens. Niet slecht voor een stadje met minder dan 15.000 inwoners.
Ik wurm mezelf tussen allemaal Land Rovers en Mercedessen door van gestreste ouders van kroost in rugbyshirtjes om wat foto’s van de rugbyground te maken. Het rugbyseizoen zit er helaas al op, maar in de Borders hebben ze daarom de rugbyvariant 7’s uitgevonden. Dat is een soort rugby voor mensen die van mening zijn dat een hartslag van onder de 180 betekent dat je niet genoeg aan het sprinten bent. Ik heb dat in de jeugd wel eens zelf gespeeld en dat ik het overleefd heb, mag achteraf gezien worden als een wonder. Uiteraard zijn die toernooien deze week elke keer in een plaats waar ik precies níet ben. Dat biedt mij de mogelijkheid om bij de buren met ronde ballen te gaan kijken.
Hawick Royal Albert United Football Club
Dat het grote geld niet bij Hawick Royal Albert United Football Club zit, is maar goed ook. Want daardoor loop ik een prachtig sportpark door met een tribune waar de voetbalpurist helemaal wild van wordt, maar hoogstwaarschijnlijk niet gewaardeerd wordt door de Health & Safety. Prachtige houten tribunes, een dak waar het asbest vanaf valt bij elke bal die erop wordt geschoten en ik vind mezelf terug in de Directors Box met prachtige oude stoelen uit het stadhuis. Om het af te maken, zit het clubhuis bovenin het stadion en is het een klassieke bar, met veel tapijt en een pooltafel.
Als het nog gaat regenen, dan is dit bezoek compleet. In de tussentijd heb ik een berichtje gehad van Ryan, die behalve speler ook penningmeester is, in de rust eten helpt serveren en het Twitteraccount van de club beheert. Ik word direct in de goede handen van de fans gestopt die, ondanks dat ik pas een uur of vier weet wie Ryan is en wederzijds, allemaal al zijn ingelicht dat er een Nederlandse wandelaar langskomt. Voor ik het weet, zit ik met Scottish Pies en Irn Bru in mijn handen. En krijg ik college over de club door John Slorance.
George Wilson
We beginnen met George Wilson. George was eigenlijk rugbyer bij Selkirk, waar hij een weekje vrij had. Er was een keeper nodig en George trok de handschoenen aan. Hij werd bij toeval gescout door de coach van Hawick Royal Albert die kwam kijken. Wat volgde, was een verdienstelijke amateurcarrière, waarbij hij nog een wedstrijd in het Scottish National Amateurteam speelde tegen Engeland. Het shirt dat hij die dag droeg als keeper, met wat officiële documenten erbij, hangt ingelijst in het clubhuis. Dat de meest succesvolle speler van de club uiteindelijk weer de handschoenen inwisselde voor een ovale bal, zal niemand verbazen.
Tegenwoordig woont George op zijn jacht in de Middellandse Zee. En nadat ze hem een paar keer proberen te bellen of hij niet langs wil komen voor een interview, is de spijtige conclusie dat hij liever in de zon op een boot zit dan in de regen naar de degradatiekraker van vandaag komt kijken.
Terwijl ik nog een Scottish Pie naar binnen werk, ga ik naast John in de Directors Box zitten. Voor ons zit Jim Borthwick, ie voorzitter van de club. Waar hij voor de wedstrijd zich gedraagt als een keurige voorzitter, is hij vanaf het eerste fluitsignaal een bloedfanatieke supporter. Scheldend en tierend schreeuwt hij het team naar voren en dat is hard nodig. Met negen punten en een doelsaldo van -76 doen The Royalists het niet heel best. Ze staan dan ook onderaan de East of Scotland First Division Conference B.
Tegenstander Newburgh Juniors heeft ook negen punten en doet het met een doelsaldo van -61 net iets minder slecht. De bezoekers komen binnen no time op voorsprong en beginnen direct tijd te rekken. Dit is de mogelijkheid om de rode lantaarn definitief in de Borders te stallen. In de tussentijd wordt het voetbal gespeeld zoals gebruikelijk in de Schotse lagere niveaus. Weinig tiki-taka, veel foute aannames en een tempo waarbij ikzelf al na vijf minuten dood neer zou vallen.
Per toeval opgericht
In de rust krijg ik meer uitleg over de club, nadat ik weer wat extra stadionvoer van de lokale bakker heb gekregen. Zo is de FC dit jaar 75 jaar oud en eigenlijk per toeval opgericht. Vanuit Larkhall kwam een peloton spoorarbeiders naar de Borders toe. Eentje, William Bunton, werd verliefd op een lokale dame en besloot te blijven. Hij wilde graag voetballen en dus richtte hij een club op. Hij vernoemde de club naar de club in Larkhall, Royal Albert FC, die op zijn beurt weer is vernoemd naar een schip. De club heeft het altijd lastig gehad in de Borders vanwege de rugbycultuur.
Veel spelers spelen dan ook liever bij de amateurclubs, want dan hoeven ze niet zo ver te reizen en het niveau is niet heel veel lager dan bij The Albert. The Royalists kwamen in 1963 naar de huidige locatie in Albert Park en zijn sindsdien in het bezit van een van de mooiste tribunes die ik op deze wandeltocht ben tegengekomen. Aangezien daarachter allerhande heuvels in bloei staan, neem ik mezelf voor om in de tweede helft even aan de andere kant te gaan staan om foto’s te maken.
Jim twijfelt of hij de tweede helft moet gaan kijken. Maar hij gaat toch weer zitten en is al meteen niet te houden. Ik versta het niet allemaal, maar leer toch weer een hoop nieuwe scheldwoorden en verwensingen. Het is ondertussen hard gaan regenen. De 1-1 en de 1-2 zijn al gevallen en dus tijd om foto’s te maken. Terwijl ik naar de andere kant van het veld loop, valt ook de 1-3 binnen. Die wordt echter om onduidelijke redenen vanwege buitenspel afgekeurd. Aangezien de grensrechters niet van de middellijn komen, spelen zij geen enkele rol in deze beslissing. En dus doet de scheidsrechter het op goed gevoel.
Geen haat en nijd
Ik ben ondertussen weer droog, in het bezit van meer eten en drinken naast John gaan zitten en vraag hem naar de band tussen het rugby en het voetbal. Hij laat trots een foto zien van hemzelf met lokale trots Darcy Graham en vertelt daarbij dat hij de grootvader is van de Schots international. En aangezien hij een echte local lad is, ook altijd wil weten hoe het met het voetbalteam gaat. Geen haat en nijd tussen de sporten hier. Hij spreekt vol lof over Hawick als rugbyplaats, terwijl het ondertussen op het veld echt leuk begint te worden.
De bezoekers zijn weer begonnen met klieren en dus brengt coach Jordan Gracie wisselspeler Kerr Brown in met de woorden “calm us down”. Kerr moet de rust terugbrengen in het spel dat alle kanten opgaat en hij doet dat door binnen twee minuten een speler van de bezoekers een doodschop te geven als die weer eens een bal in zijn handen pakt en ermee wegloopt om het spel te vertragen. Zo kan hij meteen weer inrukken en naast mij wordt er “Brown sees red” gemompeld. De krantenkop voor morgen is weer klaar.
Wat volgt, is een fantastische slotfase waarin Jordan Lardley, die op proef is van een lokaal amateurteam, besluit om in de laatste minuut officiële speeltijd de 2-2 te maken, ondanks het ondertal en er in de allerlaatste seconden van de wedstrijd nog een doelpunt wordt afgekeurd van de bezoekers vanwege buitenspel. De grensrechters zijn weer in geen velden of wegen te bekennen en dus is het na afloop hommeles.
Uiteraard is er wederom drank en voedsel en komt een van de bezoekende spelers informeren waar je hier het beste drugs kan kopen. Hij wordt rustig doorverwezen naar een groezelige pub in dit verder idyllische stadje. Ik praat nog even na met de hoofdrolspelers van vandaag en wandel dan nog een uurtje door naar mijn slaapplek, die gelukkig geen stroom en wifi heeft. Toch nog een beetje wildernis in Hawick.
Foto’s: Gijjs van der Poel/Derick Thomson (groepsfoto’s)
