Groundhoppers doen vaak rare dingen. Veel meer kan ik er ook niet van maken als ik de hobby probeer uit te leggen aan buitenstaanders. Groundhoppers in coronatijden doen al helemaal rare dingen. Zo lijkt het door het nieuwe boek van Joris van de Wier opeens alsof het heel normaal gedrag is om uren in de auto te zitten om een potje voetbal op het twaalfde niveau in Engeland te gaan kijken. En dat dan tientallen keren herhalen en niemand die dan tegen je zegt: “Joh, gaat ’t wel goed met je?”
Onlangs viel mijn oog op de North Devon Derby tussen Barnstaple Town FC en Bideford AFC. Ik had eigenlijk allemaal andere wedstrijden op het oog, maar die werden vanwege de coronapandemie stuk voor stuk afgelast, maar liefst zes (!) in totaal.
Barnstaple en Bideford kan ik me nog herinneren van een wandeltocht van een paar jaar terug. Via Bideford kwamen we destijds aan in Westward Ho!. Een kustplaatsje aan de Bideford Bay – ook wel bekend als Barnstaple Bay – en, voor zover ik weet. het enige dorp dat ooit is vernoemd naar een boek (uit 1855) en een dorpsnaam in het bezit van een uitroepteken, al is mij onbekend of dat uitroepteken ook uitgesproken dient te worden. Vandaar gingen we met de bus naar Barnstaple, waar het enorm regende. Naast het matige weer en een kapotte telefoon kan ik me herinneren dat we vanuit Barnstaple vervolgens met de zogeheten Tarka Line naar Exeter zijn gegaan.
Deze boemeltrein lijkt rechtstreeks uit de tijd van de industriële revolutie te komen. Je moet aan de conducteur vertellen bij welk station je uit wil stappen, zodat hij ervoor kan zorgen dat de trein daar ook daadwerkelijk stopt.
Over een enkel spoor door de prachtige heuvels van Devon lijkt mij een prima manier om mijn dag door te brengen. Het duurt volgens het boekje ongeveer vijf kwartier maar je moet – het blijft per slot van rekening Engeland – er ongeveer twee uur voor rekenen. Het is immers overal enkel spoor.
Mill Road
Ik besluit tien minuten speling te nemen, want ik houd het leven graag spannend. Dat besluit wreekt zich direct. Want al bij de eerste halte Crediton gaat het mis en staan we een halfuur te vegeteren. De conducteur mompelt iets over enkel spoor, maar ik kan ’t niet echt volgen. Daarna besluit de machinist om toch maar op het gaspedaal te drukken en vliegen we door de heuvels heen en langs stationnetjes met namen als Yeoford, Copplestone, Kings Nympton en Portsmouth Arms. Tien minuten voor de kick-off komen we aan in Barnstaple. Ik ga naarstig op zoek naar een taxi. Een chauffeur ziet mijn gehaaste blik en hoort een buitenlands accent en weet mij een criminele 8,5 pond te rekenen voor een ritje van zeven minuten.
Terwijl de scheidsrechter fluit voor het begin, loop ik de turnstiles door. Mill Road is een heel prima stadionnetje met twee overdekte tribunes op de lange zijde en crush barriers op de korte. Het zit ook zeer goed gevuld voor de derby in de Southern League Division One South, oftewel het achtste niveau. Mijn ‘allitteraire’ hoop is dat het The Battle of the Barnstaple and/or Bideford Bay zou heten, maar het wordt heel saai Derby van North Devon genoemd. Waar er volgens het programmaboekje bij de vorige thuiswedstrijd 142 toeschouwers waren, zijn er vandaag minstens tien keer zoveel. Aangezien beide teams rood als oorlogskleur hebben, is het even zoeken wie van het publiek uit of thuis is.
Het thuisspelende Barum heeft dit seizoen welgeteld één heel punt verzameld en moet deze thuiswedstrijd dus winnen. Niet alleen de eer van de Bay staat hier op het spel. Het degradatiespook waart rond. De bezoekende Robins doen het niet heel veel beter en staan ook op een degradatieplek. We kunnen dus stellen dat Noord-Devon niet de voetbalmetropool is die het graag zou willen zijn.
Barnstaple
Barnstaple is qua stad de grote broer van de twee, maar op voetbalgebied is het absoluut de mindere. Dat komt omdat Barnstaple, net als bijvoorbeeld Exeter, eigenlijk een rugbystad is. Naast het voetbalstadion ligt het rugbycomplex met imposante tribunes en een rugbyclub die gepromoveerd is naar het vierde niveau. Ik kies een mooi overdekt plekje uit waar ik het veld, de rugbytribunes, een troosteloze Oostbokflat en de Brigata Fanatico van Bideford goed kan zien.
Alles klopt aan deze wedstrijd. Veel lange halen, keiharde duels en weinig kansen. De bezoekers zijn inderdaad een stuk sterker en het mag een wonder heten dat het 0-0 bij rust staat. Doordat het ook nog eens keihard aan het regenen is, is het veld zowat onbespeelbaar geworden. Tiki-taka lijkt verder weg dan ooit. In de rust bestel ik een pasty, een gevulde pastei die in deze regio zeer populair is, en een blikje bier. Ik besluit om aan de overkant te gaan zitten in de buurt van de boefjes. Dat blijkt de beste keuze van de dag. Terwijl ik ga zitten om rustig mijn pie op te eten, gaat Bill Wilson, de nieuwe voorzitter van Barum achter me zitten. Die ziet samen met mij een tweede helft om de vingers bij af te likken.
Om te beginnen, gaat het weer keihard regenen en niet veel later krijgt de thuisploeg een zeer onterechte penalty die feilloos raak wordt geschoten. Ik slaak een zucht van verlichting, want de hatelijke nul is van het scorebord. Maar het blijkt verder ook het startschot te zijn van veel vertier. Ik ben sowieso een groot fan van ultras die in korte broek en T-shirt in de stromende regen eind december naar voetbal op het achtste niveau gaan kijken. Maar ik ben een nog grotere fan van ultras die in korte broek en T-shirt in de stromende regen eind december naar voetbal op het achtste niveau gaan kijken en hun emoties niet goed kunnen kanaliseren.
Twee exemplaren, die eruitzien als een vader en zijn volwassen zoon voortgekomen uit een stamboom met weinig takken, wordt het allemaal teveel en ze komen schreeuwend en tierend voor onze tribune langs gerend. Echt alles en iedereen moet het ontgelden tot grote hilariteit van de andere aanwezigen, zowel uit als thuis.
Onrecht
Een van de spelers van Bideford kan het grote onrecht ook niet goed verwerken. Deze raketgeleerde pakt een rode kaart in het strafschopgebied van de tegenstander met een doodschop waar je in andere landen een paar maanden voor de cel in moet. Daar waar de boefjes eerst door het lint gingen, kunnen ze hier wel van genieten en zitten ze tegen elkaar op te scheppen over hoe hard de overtreding was. Meestal betekenen 1-0 voor en een man meer het einde van de spanning in een voetbalwedstrijd, maar niet vandaag. De bezoekers blijven gas geven en de thuisploeg weet van ellende niet wat het met een voorsprong aan moet.
Ondertussen hebben de mennekes pyro gevonden en besluiten ze om een brandende fakkel op het veld te gooien. Daar kan de scheidsrechter, die sowieso zijn dag niet lijkt te hebben, niet van genieten en dat komt hij aan de coaches uitleggen. Een dame, genaamd Jane, ziet de bui al hangen, komt dat aan de voorzitter uitleggen en gaat in haar eentje een dozijn mannetjes met pyro de les lezen. Bill probeert haar nog op andere gedachte te brengen, maar heeft blijkbaar (nog) geen enkele autoriteit. Jane verdwijnt tussen de boefjes en dat is het laatste wat ik van haar gezien heb.
Eerste overwinning
Het blijft 1-0 en de spelers van Barum zijn door het dolle heen. De eerste overwinning van het seizoen en dan ook nog eens tegen de aartsrivaal in de North Devon Derby. Om mij heen kunnen mensen het nauwelijks kanaliseren. Op weg naar de uitgang worden er allerhande verwensingen over het veld gegooid door een handvol kereltjes die eruitzien alsof het tijdens de geboorte niet helemaal goed gegaan is. De spelers van Barnstaple beantwoorden dit met een cynisch applaus en handkusjes. Iets wat, heel vreemd, voor meer olie op het vuur zorgt. Als klap op de vuurpijl probeert een corpulent mannetje met ogen die zo ver uit elkaar staan dat je er een slagschip tussendoor kan laten varen, zichzelf een weg naar de kleedkamer van de thuisploeg te banen om zo op de vuist te gaan met de spelers van de thuisploeg.
Na wat slaande deuren en de tussenkomst van een steward blijft het bij een hoop geblaf maar weinig actie. Een dag later komt de club zelfs met een statement over “unacceptable behaviour by a minority of our supporters”. Ik wandel in de regen weer naar Barnstaple en moet me haasten om de trein van kwart over te halen. Vanwege mijn matige conditie kom ik uitgeput aan en blijkt dat er helemaal geen trein is van kwart over. En dus was deze cardio-workout weer eens nergens voor nodig. De trein komt een kwartier later en de terugreis gaat zonder noemenswaardige problemen. Maar doordat het donker is, moet ik de glooiende heuvels erbij bedenken.
Dat met Plymouth – Portsmouth ook mijn zevende wedstrijd eruit gaat, neem ik maar voor lief. Tijdens zo’n pandemie moet je blij zijn met wat je wél kunt zien.
Heb jij ook een leuke groundhoptrip gemaakt? Stuur jouw verhaal (plus foto’s) dan naar info@staantribune.nl. De leukste artikelen worden op de website geplaatst.
