Alhoewel het huidige Wembley niet in de Groundhop Top 25 van Staantribune staat, blijft het een bijzonder stadion. Het oude Wembley was vooral bekend om de iconische torentjes, maar in 2007 werd het nieuwe Wembley geopend en werden de torens vervangen door de boog, die van ver zichtbaar is.

Met een capaciteit van 90.000 is het stadion het grootste in het Verenigd Koninkrijk. Ik was er al eens in 2008 voor de finale van de FA Trophy voor non-League clubs (die in de voetbalpiramide op niveau vijf tot en met acht spelen). Ebbsfleet United versloeg toen Torquay United met 1-0 voor 40.000 (!) toeschouwers. Stel je toch eens zoiets voor bij een wedstrijd tussen Alphense Boys en SK Venray…

Finale play-offs

In het weekend van 24-25 mei was ik terug, nu voor de finale van de play-offs. Met Leyton Orient, een club uit Oost-Londen die in League One speelt en als bijnaam The O’s heeft. Sinds twee jaar ben ik Orient-supporter, en voor ons was het een bijzonder seizoen. Door een ijzersterke eindsprint werden we toch nog zesde. En in de uitwedstrijd van de halve finale van de play-offs werd Stockport in een zinderende wedstrijd via strafschoppen verslagen. Zo lukte het om na elf jaar weer eens in de finale op Wembley te staan.

In 2014 verloren ze overigens van Rotherham United na penalty’s, dus het was tijd voor revanche. Het supportershart ging sneller kloppen en het lukte om via Alex, diehard fan van Orient, tickets te regelen. We vertrokken zaterdagochtend met twaalf man in twee auto’s. Mijn zoon Brian ging ook mee. De rest kende ik nog niet, maar het klikte direct. Na een gezellige en voorspoedige reis arriveerden we rond 13.30 uur bij het Lion and Key Hotel in Leyton.

Brisbane Road

Mijn zoon en ik gingen direct door naar Brisbane Road, het prachtige stadion van Leyton Orient. Een klassiek stadion midden in de wijk, met een capaciteit van 9.271 toeschouwers. We kregen een kleine rondleiding. Daarna sprongen we in de metro en bezochten wat toeristische highlights. Uiteindelijk belandden we in The Three Lanterns, een pub waar ongeveer tweehonderd Sunderland-supporters zaten voor de finale van de play-offs voor promotie naar het Championship. Na een bloedstollende wedstrijd en een 0-1-achterstand won Sunderland met 2-1.

De fans waren uitzinnig. Velen stonden in hun blote pens te dansen, liederen schalden keihard door de pub en enkele oudere fans zaten te huilen. Na acht jaar was de club terug in de Premier League. Wij waren erbij. Na de traditionele curry en wat pints (precies twee te veel) met onze nieuwe vrienden was het bedtijd.

Naar Wembley

De volgende morgen genoten we, gehuld in onze Orient-shirts, van een stevig Engels ontbijt en reden we naar Wembley. We parkeerden vlak bij het stadion en holden naar The Torch, een van de zeven aangewezen Orient-pubs. De sfeer was fantastisch. Zo hoort een prematch-beleving te zijn. Het bier vloeide rijkelijk, er werd veel gezongen. Het was een feestje en iedereen leek te geloven in een goede afloop. We stonden lekker te genieten in het zonnetje. Je zou bijna zeggen: mooier wordt het niet. Maar dat werd het, even los van de uitslag, toch.

We liepen in colonne naar het stadion en dat was indrukwekkend. Combattanten Charlton Athletic en Leyton Orient – beide stadions liggen nog geen acht mijl uit elkaar – leven blijkbaar op goede voet, want er was alleen maar vrolijkheid. Beide supportersgroepen liepen door elkaar heen. Omdat beide clubs in rood spelen, moest je goed kijken wie voor welke ploeg was. Het stadion doemde op: modern en indrukwekkend. Na de ticketcontrole nog even wat pints in de catacomben (vier voor 24 pond, het viel niet tegen) en daarna het stoeltje opzoeken.

Heilige graal

Het stadion zat al goed vol. Op elke stoel lag een vlaggetje (waar ik eigenlijk niet van ben) waar fanatiek mee werd gezwaaid door beide supportersgroepen. De sfeer aan onze kant was uitgelaten. Voor de aftrap werd God Save the Queen gespeeld en hartstochtelijk meegezongen. Er waren 76.000 toeschouwers die een geweldige sfeer creëerden tijdens de hele wedstrijd. Niet alleen voor de spelers, maar ook voor de supporters is Wembley de heilige graal. Heerlijk om er bij te zijn en te genieten van het rauwe Engelse gezang en de passie voor de club.

De wedstrijd zelf was erg matig. Charlton scoorde via een vrije trap die houdbaar leek, en verder kwamen ze er nauwelijks aan te pas. Wij raakten nog een keer de lat en ondanks de veel betere Orient-statistieken (veldoverwicht, aantal schoten en hoekschoppen), bleef deze stand op het scorebord staan. Promotie naar het Championship voor Charlton Athletic, voor ons nog minimaal één seizoen League One. Jammer, want we hadden meer verdiend. De Orient-kant liep leeg. De andere kant was door het dolle heen en vierde het feestje.

Gelikt, maar het voetbal leeft

Ik ruilde nog snel een vlaggetje met een supporter van de tegenpartij en stapte in de auto. Om 23.45 uur waren we thuis. Ondanks de nederlaag voelde deze dag als een overwinning. Niet door de uitslag, maar door de mooie trip met mijn zoon, de verbondenheid met de andere fans en met de club waar ik me inmiddels echt thuis voel. Ik heb er tien Orient-vrienden bij. Dankjewel, mannen. Het was goed.

Wembley is misschien te gelikt voor de hardcore groundhopper, maar voor mij blijft het een plek waar voetbal echt leeft. Zelfs als je verliest. Up the O’s!