In aanloop naar Groundhopdag II, op zaterdag 28 maart in het stadion van Telstar, zullen we weer regelmatig ingezonden groundhopverhalen plaatsen. De eerste in deze serie is van Staantribune-redacteur Stijn Slaats. Heb jij net als Stijn een toffe groundhoptrip gemaakt? Stuur jouw verhaal (plus foto’s) dan naar info@staantribune.nl. De leukste artikelen worden op deze website geplaatst.
Op vakantie aan de Engelse zuidwestkust spit ik door alle fixture-lijsten van de diverse voetbaldivisies. Helaas kom ik bedroevend weinig haalbare opties tegen. We zijn te laat ter plaatse om kans te maken de Devon Derby tussen Exeter City en Plymouth Argyle bij te wonen. In het graafschap Devonshire speelt die week wel Torquay United thuis, op een doordeweekse dinsdagavond.
Zo rijd ik vanuit het hart van het Dartmoor National Park via aardedonkere smalle heggeweggetjes richting Torquay. De stad staat bekend om haar palmbomen en gunstige klimaat, maar vanavond, eind oktober, leveren de weergoden klassieke Engelse slagregens. Ik parkeer op een paar honderd meter van stadion Plainmoor van Torquay United. Als ik de hoek om loop, zie ik dat de glazen pui van de lokale pizzeria een stuk of vijftien kogelinslagen telt. Ik hoop dat mijn Nederlands kenteken geen reden is voor de locals om mijn auto op blokken te zetten, terwijl ik in het stadion zit.
Authentieke arbeidershuizen
Plainmoor ligt heerlijk tegen een rij ouderwetse arbeidershuisjes aan. Het is al sinds 1921 de thuisbasis van Torquay United, maar het stadion toont weinig sporen uit die tijd. Het lijkt een vrij nieuwe mini-blokkendoos te zijn. Vanavond komt Wrexham FC uit Wales op bezoek in een midweekse speelronde van de Vanarama National League, de divisie nét onder het Engelse profvoetbal. Torquay is afgelopen seizoen kampioen geworden van de National League South, het zesde Engelse niveau. De club is al vijf seizoenen verstoken van deelname aan de Football League, nadat het in 2014 als laatste in League Two eindigde en dus als laagst geklasseerde van alle 92 clubs uit het profvoetbal kukelde.
Onherkenbare zeemeeuwen in embleem
Torquay moest daarna nóg een stap terugdoen, maar herstelde zich binnen een seizoen. De club bestaat dit jaar 120 jaar en speelt met het jaartal 1899 op de borst. Helaas heeft de mooie driemaster die op het oude clubembleem prijkte alweer enige jaren plaatsgemaakt voor een modern design. Het zouden de vleugels van zeemeeuwen moeten voorstellen, maar het lijkt meer op een grote stilistische ‘M’ in een raar lettertype. Pas sinds 1954 spelen de Seagulls’in de huidige goudgeel-blauwe clubkleuren, een verwijzing naar de gouden stranden en blauwe zee. Voor die tijd acteerden de spelers in zwart-witte outfit, waardoor ze als ‘eksters’ door het leven gingen.
Geen miljonair
Net na het blok met entreepoortjes loop ik in de vriendelijke fuik van een paar lotenverkopers. “Of we vandaag miljoenen gaan uitkeren? Nee, we halen niet eens genoeg geld op voor de aankoop van een nieuwe speler. De prijzenpot hangt af van hoeveel loten we slijten”. In de rust geeft de omroeper aan dat er 260 pond wordt uitgekeerd, helaas niet op mijn lotnummer.
(Tekst gaat verder onder de foto’s)
