“Na vier boeken over voetbalsteden is het tijd om mezelf weer eens uit te dagen en hoe doe je dat beter dan met een queeste? Maar wat voor queeste? Ga ik de Heilige Graal vinden met een Monty Python-esque gezelschap? Een ring vernietigen met een pervers rariteitenkabinet? Of een prinses bevrijden door een draak neer te steken (mijn naam heb ik in ieder geval mee)? Neen, ik kies lafjes voor een voetbalqueeste. Mijn doel is om een seizoen lang de FA Cup te volgen en in ieder van de veertien rondes minstens één wedstrijd te bezoeken”, aldus Joris van de Wier. Hij startte zijn Road to Wembley in Whickham. De zestiende stop voor zijn boek over zijn queeste, getiteld Van Whickham naar Wembley: Rotherham.
Ghost grounds, zo noemen de Britten stadions die niet meer in gebruik zijn, maar nog niet zijn gesloopt. De meest beroemde is in Cathkin Park in Glasgow, dat al meer dan vijftig jaar leeg staat en dat tegenwoordig meer een park is dan een stadion. Zo erg is het met Millmoor niet gesteld. De voormalige thuishaven van Rotherham United is nog altijd herkenbaar als stadion. Sterker nog, even met de grasmaaier over het veld en er kan weer gespeeld worden.
Als je naast Millmoor staat, kun je het New York Stadium waar de Millers nu spelen zien liggen. Het moet Ken Booth, de oudijzerhandelaar die eigenaar is van Millmoor, pijn doen. Tot en met 2008 had hij het perfect voor elkaar. Rotherham moest jaarlijks twee ton huur aan Booth betalen, die daarnaast alle inkomsten uit de nachtclub kreeg die in het stadion zat, recht had op dertig stoelen per wedstrijd en alle reclame-inkomsten mocht houden. Dit alles tot 2074. De club had toch geen alternatief, dacht hij.
Maar in 2008 was het genoeg. Rotherham United zegde de huur op en vertrok naar Sheffield. Het speelde vier jaar in het afschuwelijke Don Valley Stadium, een atletiekstadion waar je als supporter een verrekijker nodig had om iets van de wedstrijd te zien. Maar na het zuur kwam het zoet voor de Millers. De club liet een nieuw stadion bouwen, precies tussen het stadscentrum en Millmoor in. Het New York Stadium (op de plek waar het stadion nu staat, stond ooit een ijzersmederij die de brandkranen voor de stad New York heeft gegoten) is voor de nostalgici een stap achteruit, maar perfect voor een club als Rotherham United.
Ikzelf vind het een geslaagd nieuwbouwstadion. Het is geen kille blokkendoos. De tribunes hebben verschillende hoogtes en het dak achter de doelen is bijzonder. Het geluid blijft ook bijzonder goed hangen. Ik zat tegenover de 2.500 meegereisde supporters uit Stockport en die lieten zich goed horen, waardoor het wel een thuiswedstrijd leek voor de Hatters.
Op het veld was er ook weinig verschil te merken, al staat Rotherham United bovenaan League One en is Stockport County een subtopper op het vijfde niveau. De Millers wonnen nipt met 1-0. Eigenlijk jammer, want ik had Stockport en hun indrukwekkende support nog wel vaker willen zien.
Meer over Joris’ Road to Wembley in zijn nieuwe boek Van Whickham naar Wembley, te bestellen in de Staantribune Webshop!
