Joris van de Wier startte zijn Road to Wembley in Whickham. De derde stop voor zijn boek Van Whickham naar Wembley was Workington.
“Hé, ze hebben hier bitterballen.” Als uitgehongerde wolven storten wij ons bij Workington – Marine AFC op de schaal die net is neergezet. “Gatverdamme, die dingen zijn koud.” “Het lijkt wel of er een bevroren ei in zit.” De aanwezige tweedehandsautohandelaren in de sponsorloge van Workington kijken ons vreemd aan. Het is voor het eerst in de geschiedenis dat een groep Nederlanders hier matchsponsor is, maar gezien hun vreemde eetgewoontes hopelijk ook de laatste.
De ‘bitterballen’ bleken Scotch Eggs te zijn, een Britse lekkernij die niemand van ons kende. Dat is een hardgekookt ei, omhuld door gehakt met daar weer een laagje paneermeel overheen. Uiteraard gefrituurd. Welkom in Groot-Brittannië.
Soft spot
Ik heb een grote soft spot voor Workington AFC. Dat zwak is zo groot dat de Reds in de top drie van mijn favoriete Engelse voetbalclubs staan. Toen ik de loting bekeek en Workington – Marine zag, hoefde ik niet verder te kijken. Borough Park hoort in dit boek. In 2008 sponsorde ik met vijf anderen de wedstrijd Workington – Hinckley United. Allemaal waren we lid van Phoenix92, een forum over Engels voetbal. Dat bestond al een aantal jaar toen iemand voorstelde om een keer een non-Leagueclub te sponsoren.
Iedereen mocht een club voordragen, die benaderen en na een paar weken was er een stemming. Altrincham, Glossop North End en Sheffield FC haalden het net niet. Het werd Workington, de voormalige profclub waar veel Phoenixers nog nooit van hadden gehoord. De geïsoleerde ligging in Cumbria, het bouwvallige stadion en de leuke reactie van de club op ons verzoek zorgden ervoor dat de Reds wonnen.
Gastvrij
De eerste Phoenixclub, later zouden we dit nog zes keer doen, bleek een voltreffer te zijn qua gastvrijheid. We werden verwelkomd door de perschef en werden naar de Bill Shankly Lounge gebracht, vernoemd naar de legendarische ex-manager van de club. De ruimte zag er heerlijk treurig uit met veel TL-buizen en het was ijskoud. Het buffet bestond uit boterhammen zonder korsten, die in vieren waren gesneden en belegd waren met ham of kaas en een centimeter dikke laag boter. We kregen een ticket, een programmaboekje en drankbonnen. Daarna mochten we samen met de manager het veld op en werd een foto gemaakt.
Het was een heerlijke dag, ondanks het Scotch Egg-debacle. Ik had vooraf al een zwak voor Workington, maar die werd na ons bezoek alleen nog groter. Wonend in Schotland was Cumbria ineens dichtbij en toen ik in 2017 zag dat de Reds tegen Hartlepool United moesten in de FA Trophy, stapte ik meteen in de trein. Workington stuntte en ik gloryhuntte lekker mee.
Helaas kwam in 2019 het bericht dat Borough Park gesloopt ging worden. Wederom stapte ik in de trein. Ditmaal voor Workington – Lancaster City, de laatste wedstrijd ooit in de legendarische ground. De Reds verloren, maar dat deerde niemand. Het verlies van het stadion deed meer pijn. Ik bleef tot lang na de wedstrijd hangen in de social club en liep nog een laatste rondje over het veld voordat ik naar het station ging.
Niet veel later wonnen de Tories verrassend de verkiezingen in Workington en die partij wilde geen nieuw stadion. Je bent conservatief of je bent het niet. De Reds bleven op Borough Park en daardoor kan ik de club daar bezoeken tijdens mijn Road to Wembley. Voor het eerst in mijn leven ben ik blij met de Conservative Party.
Meer over Joris’ Road to Wembley in zijn nieuwe boek Van Whickham naar Wembley, nu te pre-orderen zonder verzendkosten! Verschijnt vóór kerst.
