Toluca FC & El Clásico Joven [de groundhop]

In de zomer van 2022 verblijf ik in Mexico. Vanaf begin juli wordt er ook gevoetbald: de Liga MX Apertura 2022 gaat van start. Gelukkig lukt het om twee bijzondere wedstrijden te vincken: Toluca FC – Monterrey en Club América – Cruz Azul.

Bol.com

Estadio Nemesio Díez, de thuishaven van Toluca FC, stond al een tijdje op het verlanglijstje. Ten eerste omdat Toluca, een weinig enerverende voorstad van Mexico-Stad, relatief goed te bereiken is, en ten tweede vanwege de vorm van het stadion. Het heeft, met de nodige fantasie, namelijk iets weg van La Bombonera.

Waar het stadion van Boca Juniors aan één lange zijde voorzien is van een soort flatgebouw van skyboxen, heeft het stadion van Toluca aan dezelfde kant een kleine dubbeldekker tribune met een enorm spandoek erboven.

Toluca FC

Daarop staan de geschiedenis en successen van de club staan afgebeeld. En dit is het ultieme moment om te gaan, want Los Diablos Rojos (De Rode Duivels) presteren erg goed: ze staan bovenaan en nummer twee Monterrey komt op bezoek.

Voor de reis naar Toluca nemen we de auto omdat de directe treinverbinding na vele jaren nog steeds niet klaar is, en je na afloop met een Uber niet meer thuiskomt. Vanaf Mexico-Stad via de tolweg ongeveer anderhalf uur rijden en kom je langs rijen met restaurants, meubelboulevards en autohandelaren.

Bol.com

Toluca zelf is niet heel bijzonder, maar het is er in vergelijking met Mexico-Stad een stuk frisser, dus warme kleding is aan te raden. De auto kun je kwijt in de parkeergarage naast het stadion, of in een van de aanpalende straten waar buurtbewoners voor honderd pesos (vijf euro) je auto bewaken. Een boomblad fungeert als betaalbewijs.

Duivel

Rondom het stadion zijn de straten afgesloten en stikt het van de standjes en foodtrucks waar je iets te eten kunt krijgen. De omgeving lijkt wat op Highbury, waar tussen de woningen plotseling het Arsenal Stadium opdoemde. Er is de nodige politie op de been en te paard, maar die lijken vooral de ingang voor de bobos te beschermen. Op straat lopen de fans van beide clubs gewoon door elkaar heen zonder dat er maar iets gebeurt.

En dat in een land waar je in bepaalde delen ‘s avonds beter niet over straat kunt lopen. Ook kun je aan de kassa gewoon nog een kaartje kopen. Op een van de hoeken staat iemand verkleed als een enorme duivel, waarmee je tegen betaling van wat kleingeld mee op de foto kan. Dat doe ik dan uiteraard ook, waarna het tijd is om de tribune op te gaan.

Zonder hekken

Omdat ik graag uitzicht wil hebben op de smalle tribune met het enorme spandoek, zit ik aan de overkant op de tweede ring, tussen de gezinnen en grootvaders. De fanatieke fans van Toluca zitten links aan de korte zijde, en rechts aan de korte zijde zit het uitvak met de supporters van Monterrey, zonder hekken eromheen. Heel apart.

Bol.com

Het stadion ziet er modern uit want het is in 2017 herbouwd. Het vorige stadion had wat weg van de Alkmaarderhout en was het podium voor diverse wedstrijden van de WK’s in 1970 en 1986. Sinds de verbouwing is een van de tribune dus extreem smal, omdat het stadion is ingesloten door straten. De tribunes kunnen alleen hoger, niet breder. Op het enorme spandoeken wordt verwezen naar de kampioenschappen in de jaren zestig, zeventig, negentig, en nul. De laatste dateert uit 2010.

Uitzicht

Eenmaal op mijn plek wordt het uitzicht flink belemmerd. Niet alleen vanwege de altijd aanwezige verkopers van drank, chips en snoepgoed, maar door de afrastering van de tribune. Ik zit namelijk op de onderste rij en op ooghoogte hangt een rij met staaldraad om te voorkomen dat mensen naar beneden duikelen. Enige tijd later wordt het verwarrend wanneer mensen een kaartje met precies dezelfde rij en stoelnummer blijken te hebben, maar er zijn gelukkig genoeg vrije plekken over.

De thuisploeg begint voortvarend aan de wedstrijd en tikt de bezoekers helemaal weg. Het is een wonder dat het bij rust nog maar 1-0 staat. De gehele eerste helft speelt een deel van de fanatieke supporters achter het doel onophoudelijk op trommels, het klinkt als een enorme drumband. Als je je ogen dichtdoet, waan je je in Argentinië.

Als de spelers voor de rust via een opgeblazen duivel in de spelerstunnel zijn verdwenen, komt de clubmascotte een rondje maken om naar supporters te zwaaien en selfies te maken. Het is een mix tussen Herry en Berry, de mascottes van AZ, maar dan gemeen kijkend en met duivelshoorntjes op zijn hoofd. Een soort Charlie Brown uit de hel, maar de aanwezige kinderen vinden het prima.

Chorizo

In de tweede helft gaat de drumband onverschrokken door, maar op het veld is het beeld gekanteld: het is nu Monterrey dat de boventoon voert, wat uiteindelijk tot de onvermijdelijke gelijkmaker leidt. Intussen zit ik op een andere plek, want ik blijk in het verkeerde vak terecht te zijn gekomen, en ik zit nu achter de camera’s die de wedstrijd voor de televisie registreren.

Bol.com

Naast mij zit een mevrouw die opstaat en klapt bij grote kansen voor Toluca, maar ook voor het doelpunt van Monterrey, en ook als het tweede doelpunt van de gasten wordt afgekeurd. Ik snap er helemaal niks van.

De 1-1-uitslag is jammer voor Toluca dat een flinke voorsprong had kunnen nemen, maar de aloude voetbalwetten gelden ook in Mexico. Eenmaal buiten ga ik nog even op de foto met een Toluca-supporter verkleed als indiaan met een enorme verentooi op zijn hoofd. Op weg naar de auto bekijk ik de standjes met merchandising en valt mijn oog op een soort rode slinger. Het blijken van polyester gemaakte chorizoworstjes te zijn, de lokale specialiteit. Alsof je in Nederland iemand met stoffen kroketten om zijn hals ziet lopen.

In Mexico kan het altijd nog gekker. Voldaan rijden we in het pikkedonker terug naar Mexico-Stad. Toluca FC is zeker een aanrader. Hopelijk kunnen we de volgende keer met de trein.

El Clásico Joven

Een paar dagen later is het tijd voor een Mexicaanse klassieker. In Estadio Azteca staat El Clásico Joven (De Jonge Klassieker) op het programma tussen Club América en Cruz Azul, de twee populairste clubs van Mexico-Stad. Het is de 187e editie sinds 1963, bekertoernooien meegerekend. Beide clubs hebben sinds enkele jaren hetzelfde stadion als thuisbasis, maar deze wedstrijd zijn de geelgekleurde Águilas de gastheren.

Omdat de coronamaatregelen ook in Mexico steeds meer worden losgelaten, komt er ook steeds meer publiek op de voetbalwedstrijden af. Het is door de immense capaciteit van 87.523 toeschouwers zeer eenvoudig om aan kaarten te komen, echter helaas niet op onze favoriete plek vooraan op de tweede ring. Deze keer hebben we kaarten voor een hoek, iets verder naar boven.

Stoptrein

Waar we de vorige keer met een Uber naar het zuiden van de stad afreisten, kiezen we deze keer voor de metro en de stoptrein die ons naast het stadion afzet. Het schijnt dat er in deze trein door supporters veel gezongen wordt, dus dat willen we meemaken. Het openbaar vervoer in Mexico-Stad is bovendien stukken goedkoper, mits je dure spullen en je portemonnee thuislaat. Dan helpt het niet dat we zodra we door het tourniquet heen zijn ons beseffen dat we geen wisselgeld voor de treinkaartjes hebben teruggekregen. Typisch Mexico.

Het zingen blijkt ook nog eens fake news, waarschijnlijk omdat de treinen dusdanig worden volgeperst dat niemand genoeg lucht in z’n longen overheeft om te gaan zingen. Dat op elk station ook nog mensen instappen, helpt niet mee. Als sardientjes in een blik worden we naar de eindhalte vervoerd. Daar is het zaak om goed de handen op de mobiele telefoon te houden, want deze plek is berucht vanwege zakkenrollers.

Broekriem mag niet mee naar binnen

Voor het stadion is het enorm druk. In de eerste plaats vanwege de verschillende stalletjes waar snacks en vooral merchandising kan worden gekocht, en natuurlijk de mensen die voor twintig pesos (1 euro) je broekriem bewaken, die mag namelijk niet mee naar binnen. Maar het blijkt vooral druk te zijn omdat het tiental tourniquets de grote stroom van mensen niet aankan. Dat is weer wat anders dan in coronatijd, toen veel mensen niet durfden te gaan en het stadion voor nog geen tien procent bezet was.

Geduldig stiefelen we steeds verder naar voren. Eenmaal binnen kunnen we onze ingang niet vinden en worden we van hot naar her gestuurd waardoor we de aftrap missen, maar zodra we op onze plek zitten is er gelukkig nog niet gescoord. Dat wordt er echter al gauw genoeg en bij rust staat het 3-0 en Cruz Azul met tien man. Je ziet niet vaak pyro in Mexico, maar hier wordt na elk doelpunt achter het betreffende doel professioneel vuurwerk de lucht ingeschoten. In de pauze worden de toeschouwers op een ware lichtshow getrakteerd. Wat je met LED-verlichting al niet kan doen.

Zevenklapper

We blijken goede plekken te hebben uitgezocht want we zitten voor het sfeervak van Club América die ware het Argentijnen de hele wedstrijd door muziek maken, met vlaggen zwaaien en zingen. Ook aan de overkant is een klein clubje fanatiek aan het vlaggen. Wat verder opvalt is dat de supporters van beide clubs gewoon door elkaar zitten. De gelen zijn overduidelijk in de meerderheid ten opzichte van de blauwen, maar net als in Toluca gaat het onderling prima.

Hier is dan ook niet een bepaald gedeelte van de tribunes afgezet voor de andere partij. Ik vraag aan mijn buurman hoe dat komt. “Er is hier geen organisatie wat betreft uitsupporters”, legt hij uit. “Iedereen koopt gewoon een kaartje en dan zie je wel waar je zit en wie er om je heen zit. Sommige vakken zijn wel alleen beschikbaar voor de fanatieke aanhang, maar verder wordt er niet speciaal iets georganiseerd.

De clubs hebben niet echt een eigen territorium, dus supporters kennen elkaar ook goed

Supportersgroepen doen dat soms onderling wel, maar de rest niet. Bovendien kom je in de stad ook overal supporters van beide clubs, en ook de derde club Pumas UNAM, tegen. De clubs hebben niet echt een eigen territorium, dus supporters kennen elkaar ook goed.”

In de tweede helft walsen de Águilas over de arme Cementeros heen, die het wel proberen maar het in ondertal niet kunnen bijbenen tegen hun rivalen, die continue door hun supporters worden opgezweept om vooral door te gaan met aanvallen. Het stadion is voor zo’n tachtig procent gevuld, wat een heel andere ervaring geeft dan in een vrijwel leeg stadion. Een paar rijen voor ons wordt een supporter van Cruz Azul continue gejend door zijn twee América-vrienden, maar echt vervelend wordt het nooit.

Voor middernacht naar huis

Doordat het vijf minuten voor tijd slechts 6-0 staat, lijkt Cruz Azul er nog genadig vanaf te komen, totdat in de laatste minuut de zevenklapper wordt volbracht. Het is de hoogste uitslag ooit in de Clásico Joven. Alleen maken wij die niet live mee. Wij zijn namelijk, in de stromende regen, al op weg naar het treinstation. En we zijn niet de enigen die dat doen. Vanaf middernacht ligt namelijk het metronetwerk in Mexico-Stad stil en we moeten nog naar huis. In de bomvolle trein heerst er bij supporters van beide clubs ongeloof over de hoge uitslag.

Gaat dit nog een staartje krijgen voor de trainer van de Cementeros, vraagt men zich af. Gebroederlijk vindt iedereen, winnaars en verliezers, hun weg naar huis. En wij halen op het nippertje de allerlaatste metro.

terug naar overzicht

Lees verder...