Voormalig keeper Theo Snelders (60) groeide tussen 1988 en 1996 uit tot een publiekslieveling bij Aberdeen FC, waar hij na zijn carrière werd opgenomen in de Hall of Fame. Zelfs na zijn transfer naar rivaal Rangers, waar hij drie seizoenen speelde, bleef Snelders meer dan welkom in The Granite City. “Overal waar ik kwam, zongen ze ‘Theooo, Theooo’.”
“Ik heb hier al een paar jaar niet in gekeken, maar ik vond dit wel een mooie gelegenheid om ze van zolder te halen”, zegt Theo Snelders. Op een lange tafel in café Sprakel in Lonneker, vlak bij Enschede, heeft hij drie plakboeken op tafel gelegd. Ze zitten vol met krantenberichten en foto’s uit zijn jaren in Schotland. ‘Gamble on Theo is No 1 winner’, is een van de krantenkoppen.
Bustoer met Aberdeen
“Kijk, hier sta ik met mijn vrouw Mirjam boven op de open bus bij de bustoer met Aberdeen na de League Cup-winst in 1989”, vertelt de glunderende Snelders, bladerend door de plakboeken, die hij bijhield tussen 1988 en 1999.
“Mijn leven is in Schotland pas echt begonnen. Mijn vrouw en ik gingen voor het eerst samenwonen in Aberdeen en onze kinderen Ryan en Kayleigh zijn in Aberdeen geboren. De periode in Schotland is echt een verrijking voor ons leven geweest. We komen er nog steeds met veel plezier en hebben nog steeds vrienden uit die tijd. We vertrokken 35 jaar geleden met wat koffers en Travellers’ Cheques uit Twente en keerden elf jaar later weer terug met dierbare herinneringen en nieuwe vriendschappen.”
Player of the year
Snelders kwam bij Aberdeen in een kleedkamer met onder anderen aanvoerder Willie Miller en Alex McLeish. “Op de eerste training legde Willie al uit wat van mij verwacht werd: ‘Theo, just stay on your fucking line’, haha. Het doel is voor jou, het strafschopgebied is voor ons, zeiden de verdedigers. Het ging er vaak hard aan toe daar. De neus van McLeish stond niet voor niets scheef. Hij maakte deel uit van een drie-eenheid met Leighton en Miller, die werd geprezen in Aberdeen in de tijd van Fergie.
Ik hoorde na mijn komst weleens dat mensen hoopten dat ik half zo goed zou zijn als Leighton. Ik dacht: als ik het hier goed doe, houden ze vast snel op over Leighton. In mijn eerste jaar werd ik verkozen tot Player of the Year in Schotland, als eerste niet-Schot, en in maart 1989 debuteerde ik bij Oranje in een oefeninterland tegen de Sovjet-Unie. Nee, het ging niet slecht in mijn eerste jaar.”
Artikel gaat verder onder de foto’s
