Aan de ene kant van voetbalstad Barcelona is daar de bovenwereld, van blauw-rode muurschilderingen in elke wijk en FC Botigues gevuld door blonde toeristen op elke straathoek. Aan de andere kant gaat een wit-blauwe wereld schuil, de wereld van de parkieten uit Sarrià en een stadion buiten de stad. Maar Barcelona biedt meer voetbal dan dat.
Barcelona, de hoofdstad van Catalonië, wordt gedomineerd door de club met dezelfde naam: Futbol Club Barcelona. En dat komt niet alleen maar door de immense populariteit over de hele wereld, baltovenaars uit allerlei landen of de uitpuilende prijzenkast. In Barcelona is Barça vooral de club van Catalonië. De Catalaanse identiteit en samenleving hebben een complexe geschiedenis en structuur, waarin FC Barcelona de rol van ‘de club van het land’ vervult, om twee redenen.
Het Catalaanse geluid
Ten eerste is Barcelona simpelweg de grootste club van de regio, wiens eerste elftal jaar in jaar uit hoger dan alle andere Catalaanse clubs eindigt. Al is juist nu Girona om de hoek komen kijken om daar verandering in te brengen. Ten tweede verkondigt Barcelona al ruim een eeuw het Catalaanse geluid door voetbal. Er zijn een hoop anekdotes en verhalen die het Catalaans nationalisme van Barcelona door de jaren heen onderschrijven.
De meerderheid van de Catalanen is fan van Barcelona, maar vooral passief. Datzelfde geldt in de voetbalstad Barcelona. De gemiddelde inwoner van de metropool heeft sympathie voor de blauwrode club, maar zal nooit een seizoenkaart kopen. Al zijn die ook te duur voor de gemiddelde Barceloní. Voordat Barcelona afgelopen zomer naar het Lluís Companys verhuisde, kostte een seizoenkaart achter een van de goals ruim vijfhonderd euro.
Bovendien weet iedereen dat de clubfinanciën er niet beter voor staan dan voorheen, dus die prijzen zullen volgend seizoen alleen maar stijgen. In het Camp Nou – dit seizoen het Olympische stadion – zitten vooral toeristen, de beruchte guiris.
Espanyol
Daarnaast is daar Reial Club Deportiu Espanyol de Barcelona. Deze club kan ook beschouwd worden als een onderdeel van het voetbalpanorama van de stad, ondanks dat het stadion erbuiten ligt, in Cornellà de Llobregat. De fans kunnen met de trein of met metrolijn L5 de Llobregat oversteken, een rit van een kwartiertje.
Espanyol is de tweede club van voetbalstad Barcelona, zowel qua historische prestaties als populariteit. De club speelde jarenlang in Sarrià, een wijk in het noordwesten van Barcelona, maar tegenwoordig is zelfs dit wit-blauwe bastion in handen van FC Barcelona gevallen. De Espanyol-fans zijn tegenwoordig veel meer verspreid over de stad. Iedereen in Barcelona kent wel een enkele Espanyolista, een neef of een buurvrouw, maar daar blijft het vaak wel bij.
De ‘schitterende minderheid’
Binnen de Espanyol-gemeenschap zijn ze er maar trots op. Minoria meravellosa, ‘schitterende minderheid’, noemen ze zichzelf ook wel. Daarnaast vertellen ze graag dat hun RCDE Stadium voller zit dan de buren ‘die hun ziel hebben verkocht’. Maar binnen de gemeenschap zijn ze het ook oneens. Een deel is trots op de ‘Spaansheid’ van de club. Espanyol staat namelijk wel bekend als de Spaanse ambassade in Catalonië. De club is jarenlang geholpen door de Spaanse staat, verwijst naar Spanje in haar naam en heeft zelfs een logo met de Spaanse kroon.
Dat is voor veel Barcelona-supporters een reden om alle respect voor Espanyol-supporters te verliezen. Spanje en Catalonië gaan namelijk voor velen niet samen. Maar er zijn ook pericos die juist de Catalaanse strijd steunen. Deze tweestrijd zorgt voor een unieke samenstelling onder de fans, waarin supporters van dezelfde club elkaar in de haren kunnen vliegen om meningen die in eerste instantie niet over het voetbal zelf gaan.
CE Europa en UE Sant Andreu
Na deze twee clubs is er het ‘modeste’ voetbal, een wereld waarin voetbalclubs (nog) niet als verdienmodellen worden gezien. Concreet zijn er nog twee clubs met een leuke aanhang in Barcelona, die elkaar daarom ook niet uit kunnen staan: CE Europa en UE Sant Andreu. Europa is een historische club, gesticht in 1907 en een van de tien oprichters van La Liga in 1929. Honderd jaar later zijn ze nog steeds trots op de prestaties van vroeger.
Bij een wedstrijd in het charmante Nou Sardenya hangen veel spandoeken, vlaggen of sjaals die herinneren aan de gouden jaren twintig van de vorige eeuw. De Europa-ervaring zou overigens niet compleet zijn zonder morros te bestellen in de bar van Chus, die mee te nemen naar de hoofdtribune en te genieten van de geweldige sfeer. Het valt de volle negentig minuten niet stil.
Artikel gaat verder onder de foto’s
