Na vier boeken over voetbalsteden is het tijd om mezelf weer eens uit te dagen en hoe doe je dat beter dan met een queeste? Maar wat voor queeste? Ga ik de Heilige Graal vinden met een Monty Python-esque gezelschap? Een ring vernietigen met een pervers rariteitenkabinet? Of een prinses bevrijden door een draak neer te steken (mijn naam heb ik in ieder geval mee)? Neen, ik kies lafjes voor een voetbalqueeste. Mijn doel is om een seizoen lang de FA Cup te volgen en in ieder van de veertien rondes minstens één wedstrijd te bezoeken. Van Whickham naar Wembley.
“Barrow is de grootste cul-de-sac van Groot-Brittannië.” Het is een uitspraak die de inwoners van Barrow-in-Furness regelmatig doen. Ze hebben wel een punt, want de stad ligt ontzettend geïsoleerd op het schiereiland Furness, met slechts één weg in en uit de stad.
Vaak zijn er sociale problemen in zulke geïsoleerde plaatsen en zo ook in Barrow. Een feest is Barrow-in-Furness niet. Het is volgens het Britse Centraal Bureau voor Statistiek de meest deprimerende stad van het Verenigd Koninkrijk. Ook heerst er een heroïneplaag en was het in het begin van de coronacrisis de plek met de meeste besmettingen, waardoor er weer veel negatieve aandacht voor Barrow was in de media.
Lichtpuntjes
Eigenlijk zijn er maar twee lichtpuntjes. Het eerste is het bedrijf BAE Systems, dat atoomonderzeeërs bouwt. Meer dan tienduizend mensen werken daar in loodsen zonder daglicht, een flink aantal op een bevolking van 67.000. Daarnaast is de lokale voetbalclub Barrow AFC iets waar Barrovians trots op zijn.
De club speelde van 1921 tot en met 1972 in de Football League. Het had pech dat het dat laatste jaar mee moest doen aan de herverkiezing, want vanuit de non-League deed Hereford United mee. Die club had een paar maanden eerder de ultieme FA Cup-stunt uitgehaald door Newcastle United uit te schakelen en was een knuffelclub geworden. Hereford United won de stemming en Barrow was weer een non-Leagueclub.
Voor de Barrovians volgden 48 jaar in het amateurvoetbal, totdat in 2020 verrassend de titel in de National League werd gewonnen. Die kon niet gevierd worden vanwege het coronavirus, iets dat wel bij Barrow past. Gelukkig degradeerde de club afgelopen seizoen niet, zodat de supporters dit seizoen de kans hebben hun club aan het werk te zien in het profvoetbal.
Ipswich Town
In augustus lootte Barrow een thuiswedstrijd tegen Aston Villa in de League Cup en de hele stad was in de ban van die wedstrijd. In de Second Round Proper van de FA Cup werd met Ipswich Town opnieuw een op papier grote club geloot. Barrow hield knap stand op Portman Road en de replay zorgde opnieuw voor cup fever in de stad.
Eigenlijk was al meteen duidelijk dat de spelers van Ipswich er weinig zin in hadden. En ik kon met eigen ogen zien waarom Barrow ook wel Barrowcelona wordt genoemd. Want ze tikten de Tractor Boys helemaal gek. De Barrovians wonnen met 2-0 en zorgden daarmee vlak voor kerst voor een klein lichtpuntje in het troosteloze leven in Barrow.
