Na vier boeken over voetbalsteden is het tijd om mezelf weer eens uit te dagen. En hoe doe je dat beter dan met een queeste. Maar wat voor queeste? Ga ik de Heilige Graal vinden met een Monty Python-esque gezelschap? Een ring vernietigen met een pervers rariteitenkabinet? Of een prinses bevrijden door een draak neer te steken (mijn naam heb ik in ieder geval mee)? Neen, ik kies lafjes voor een voetbalqueeste. Mijn doel is om een seizoen lang de FA Cup te volgen en in ieder van de veertien rondes minstens één wedstrijd te bezoeken. Van Whickham naar Wembley.
“Ik ga de FA Cup niet op de Brian James-manier volgen, want dan loop ik het risico vast te zitten aan een club.” Dat schreef ik toen ik aankondigde de FA Cup dit seizoen te gaan volgen. Daar sta ik nog steeds achter, al ga ik nu zelf voor de derde keer op rij naar een thuiswedstrijd van Nottingham Forest, en ditmaal is Huddersfield Town de tegenstander. Het volgen van Forest begint een aparte verhaallijn in het boek te worden op deze manier.
Op papier is Huddersfield Town makkelijker dan Arsenal en Leicester City, maar de Terriers zijn al achttien wedstrijden op rij ongeslagen en staan tweede in het Championship. Een heel vervelende tegenstander, die ik drie dagen eerder nog met speels gemak zag winnen van Peterborough United.
Uitverkocht
Het lastige aan een tegenstander als deze is dat het minder aanspreekt bij het publiek (het was zelfs mogelijk een kaartje in de vrije verkoop te halen) en dat de spelers er ook zo over gaan denken. Bij de supporters die wel aanwezig zijn (uiteindelijk is het stadion zo goed als uitverkocht) leeft het wel enorm.
Mede doordat het een avondwedstrijd is, hangt er een typische bekersfeer. Mensen trekken al vroeg naar het stadion om daar rond te gaan hangen. De een drinkt wat pints, de ander eet een smerige burger. Forest kan voor het eerst sinds 1996 de kwartfinale halen en dat leeft hier.
Ik heb bewust gekozen om op de Trent End te zitten, weer een andere tribune dan de vorige twee keer. Het is daardoor weer een andere beleving. Tegen Arsenal zat ik tussen de families, tegen Leicester was ik omringd door boefjes en bij Nottingham Forest – Huddersfield Town zit ik bij de zangers en vlaggers. Voor de derde keer is er een heerlijke sfeer en voor de derde keer zie ik Nottingham Forest winnen. Volgende halte? Thuis tegen Liverpool, mits ik een kaart kan krijgen.
