Voetbal is oorlog, een oorlog met spelregels die ongeveer twee keer drie kwartier duurt. Wanneer de rook is opgetrokken en de winnaar is uitgeroepen, wordt de draad weer opgepakt en gaat de wedstrijd als statistiek de boeken in. Tenzij er iets bijzonders gebeurde. Dan wordt de wedstrijd een sterk verhaal dat eindeloos wordt herhaald en bij elke herhaling sterker wordt. Zo ook met Cor Bal.
Dat kan een sliding over een kwak mayonaise zijn, een onmogelijke overwinning of een opvallende speler. Het was in het seizoen 2003-2004 dat FC Dordrecht het licht mocht uitdoen in Velsen-Zuid. Zo’n wedstrijdje waar het nergens om ging en niemand echt geïnteresseerd was in het resultaat. Niet op het veld, niet op de tribune. Totdat er vlak voor tijd bij Telstar een speler werd gewisseld: Mark-Jan Fledderus ging eraf en Cor Bal kwam erin.
Multifunctioneel
Als hij niet zo uitvoerig was geïntroduceerd door de stadionspeaker, hadden we het niet eens gemerkt. Maar deze ‘mulllltiiieeefunctioneeeeeleee jeugdspeeeeler’ kreeg onze aandacht. Zeker nadat hij twintig seconden na deze aankondiging de 2-0 scoorde. “Hadden wij maar zo’n multifunctionele jeugdspeler als Cor Bal,” werd een vaste uitdrukking als we een wedstrijd uitzaten waar niks ging gebeuren.
Cor verdween net zo snel als hij verscheen. Een jaar of tien later zocht ik op internet naar zijn wandelgangen. Wat is er gebeurd met de jongen die in onze herinnering bleef kleven? Geen enkel spoor te vinden. Ik schreef een stukje voor Hard Gras over deze verschijning, hopende dat hij het ook zou lezen. Dankzij sociale media vond ik hem. Ontwaakt uit zijn voetbaldromen, maar bij de amateurs trapte hij nog graag tegen een balletje. Het is nog steeds een warme vriendschap, die in haar kielzog nog meer voetbalvriendschappen opleverde.
Elk seizoen onderneem ik (naast de wedstrijd tegen FC Dordrecht) een bedevaart naar Velsen-Zuid om een wedstrijd van Telstar mee te pakken. Mijn Schapenkop gaat dan eventjes af om als Witte Leeuw op de tribune plaats te nemen tussen de mensen die ik dankzij een onvergetelijk tegendoelpunt leerde kennen.
Als infiltrant wordt bevestigd dat er, behalve clubkleuren, weinig verschilt. Dezelfde verwachtingen en dezelfde desillusies, afgewisseld met momenten dat we het lek boven denken te hebben. En dat elk seizoen weer. Net zoals ik elk seizoen hoop dat onze stadionspeaker aankondigt dat er een multifunctionele jeugdspeler gaat invallen en de tegenstander in totale verwondering achterlaat. Mocht dat uitmonden in pelgrimstochten naar de Krommedijk: wees welkom, er is nog plek.
Foto: Pro Shots/Wouter Dill