Elke week plaatsen we een ingezonden groundhopverhaal. Deze week van Staantribune-volger Jurn Quadt, die een bijna groundhopcliché vinckte: een thuiswedstrijd van Brentford FC.
Iedere zichzelf respecterende voetballiefhebber en stadionfetisjist heeft Griffin Park op zijn bucketlist staan. Op een druilerige zondagochtend lees ik op de BBC Sport-app dat Brentford F.C. vanaf volgend seizoen in een nieuw stadion speelt. Na 116 jaar verlaat de club Griffin Park. Als in de winterstop Halil Dervisoglu dan ook nog definitief de overstap maakt van Sparta naar The Bees, moet het er maar eens van komen. Het is letterlijk nu of nooit: Griffin Park, here I come!
Nadat mijn maat en mede-Spartaan Chris mij een weekend lang heeft geholpen met een frustrerende slaapkamerverbouwing, heb ik een excuus om te boeken. Bij wijze van dank en als verrassing neem ik hem mee. Omdat we anderhalve week later al naar Schotland afreizen voor een andere trip, besluit ik tot een bliksembezoek in één dag. Omdat Heathrow wat te prijzig is, vliegen we op Stansted heen en via Luton weer terug. Een kapitale fout, zo zal later blijken.
Early kick off
Ik boek de vliegtickets, maar moet voor de voetbalkaarten wachten tot de definitieve speeltijden bekend zijn. The Football League Championship kent iedere speelronde twaalf wedstrijden, die doorgaans allemaal op zaterdagmiddag 15.00 uur worden gespeeld. Op één pot na, want de televisiekijker wil ook wat. Uiteraard hebben wij de mazzel dat Brentford – Blackburn Rovers wordt aangewezen voor deze ‘early kick off’. Fuck, daar gaat het plan om relaxed te ontbijten en vooraf in te drinken in de vier iconische pubs op de hoeken van het stadion. Volgens Google moeten we de aftrap exact halen. Dat wordt spannend.
07.45 CET – Rotterdam Centraal
Ik tref Chris in alle vroegte op Rotterdam Centraal. Hij weet nog niet waar we heen gaan en ik overval hem meteen met het bizarre reisschema dat ons te wachten staat. De trein en douane op Schiphol gaan redelijk vlot, maar de veevervoerders van Easyjet verhogen onze reisstress door een halfuur te laat te vertrekken. Eenmaal aangekomen in Engeland worstelen we ons weer door de douane, scoren snel een kleffe, voorverpakte sandwich bij W.H. Smith en crossen richting Stansted Express. Shit, net weg!
10.29 GMT – Stansted Express to Liverpool Street
In de trein check ik vast onze aansluiting. De underground-app heeft slecht nieuws: 71 minuten.. What the fuck! Dat was bij de voorbereiding toch echt minder.. De verklaring blijkt simpel: werkzaamheden op de treinverbinding naar Bentford. Murphy’s Law in optima forma. Nieuwe route: Central line naar Holborn, overstappen op de Piccadilly Line naar South Ealing en dan nog twintig minuten lopen. Alles moet nu wel perfect gaan om de kick-off nog te halen.
11.23 GMT – Liverpool street
Oystercard opladen en de drukte in. Het perron is stampvol. De metro die arriveert, zo mogelijk nog voller. In een dozijn eerdere bezoeken aan Londen nog nooit zo’n drukte gezien. We kunnen het ons niet veroorloven op de volgende te wachten. Chris en ik kijken elkaar aan. “Schijt aan”, zeggen we, doen een halve stap naar achter en storten ons als rugbyspelers de kluwen Londense lijven in (het was het pre-corona-tijdperk). Met een nekverrekking sta ik tegen de deuren aan geperst. Bij iedere stop steek ik mijn hoofd naar buiten voor een hap zuurstof, of wat ervoor doorgaat. Nog vier stops te gaan.
12.10 GMT – Acton Town
Bij Holborn springen we in de eerste Westbound Metro die aankomt. De lijn splitst één halte voor onze bestemming. Uiteraard zitten wij net in de metro die de verkeerde kant op gaat. Kan er ook nog wel bij. Bij Acton Town eruit om in de eerstvolgende metro richting Heathrow over te stappen. Heathrow… Als ik zie hoe dichtbij dat is, vervloek ik mijn onnodige en bovendien tegennatuurlijke zuinigheid. Nog elf minuten. Chris stelt voor het station uit te gaan om vast wat cashgeld te pinnen. Een goede zet, zo blijkt als we een loket spotten met de tekst ‘Private Cab Hire’.
12.15 GMT – Taxi Ghana
Achter een glazen ruit zitten twee Afrikanen druk te bellen. Het kost twaalf pond om ons naar het stadion te brengen. “That’s alright mate, but have you got one available now?” vraag ik vriendelijk, doch dwingend. De druk neemt toe. We worden geïnstrueerd een grote, goedlachse chauffeur te volgen naar een zijstraat even verderop. We stappen in een soort minibusje. De chauffeur blijkt uit Ghana te komen en spreekt met een gemengd Afrikaans en Cockney accent. Hij lult vijf kwartier in een uur. Hij klaagt over Wembley, waar hij zelf vlak naast woont. Te veel wedstrijden. Dat geldt ook voor zijn eigen, weinig clubtrouwe, interesse in voetbal. Op de vraag wie hij support, antwoordt hij achtereenvolgend Arsenal, Liverpool en Man United. Maar nu niemand meer. “There’s too much football now, man”, bezweert hij. Waarom we naar Brentford gaan snapt hij niet. “They’re shit man. We’ve got Chelsea and Fulham right up the road.”
12.27 GMT – Ealing Road
Er loopt nog flink wat volk met rood-witte shirts en sjaals op straat. Gelukkig, we gaan het redden. De zijstraat waar onze vrolijke taxichauffeur ons heen dirigeerde, blijkt niet de juiste ingang te herbergen. De vriendelijke servicemedewerkster verwijst ons naar exact de andere kant van het stadion. Of nou ja, stadion… Alleen de lichtmasten en een enkele roodgekleurde stalen poort tussen de smalle rijtjeshuizen verraden de aanwezigheid van Griffin Park. Tussen de achtertuinen staan we in de rij om de staantribune op te komen. De laatste van zijn soort in de hoogste twee Engelse divisies.
12.34 GMT – Ealing Road Terrace
Als we ons tussen de supporters op een volgepakte staantribune wurmen, valt alle reisstress direct van ons af. Het stadion is stijf uitverkocht. De tribunes lopen tot aan de reclameborden, de zon breekt door en de sfeer zit er lekker in. Zo’n tweeduizend Rovers-fans hebben de 291 km lange reis naar West-Londen gemaakt. “C’mon Brentford! C’mon Brentford!” schreeuw ik mee. Heerlijk. Mijn zus belt plotseling. Dat doet ze bijna nooit, dus ik neem maar op. Ik buk omdat ik haar bijna niet versta door de herrie op de tribune. Als ik mijn hoofd weer boven de menigte uitsteek, is net de 0-1 binnen gevallen. Godverdomme. “Who are ya! Who are ya!” scandeert de aanhang uit Blackburn. De Bees om me heen vervloeken de doelman.
13.13 GMT – Twee Carlsberg en een burger
Het is bijna rust en we hebben inmiddels flink dorst. Na de zoveelste mislukte aanval van Brentford besluiten we vast te gaan. Het pleintje voor het stadion is net een mierenhoop. Het blijft verwonderlijk hoe dicht we staan op de huizen en tuinen. Alsof het stadion in een innige omhelzing van de wijk ligt. Gevoelsmatig staan we op achterstand door onze reisperikelen en dat rechtvaardigt twee Carslbergs de man. Gevolgd door een beefburger met gebakken uien. Omdat er op de tribune geen drank is toegestaan, besluiten we ons bier binnen in The Hive op te drinken, waar de tweede helft op schermen te volgen is.
Vrijwel meteen krijgt Blackburn een veel te makkelijke penalty, die voor een uitzinnig uitvak onberispelijk wordt binnengeschoten. We kunnen ons bier rustig opdrinken. De wedstrijd lijkt gespeeld. Tot Ollie Watkins vijf minuten later verwoestend uithaalt. De bal vliegt in de kruising. “Die kun je uitzagen”, zou mijn vader gezegd hebben. Griffin Park trilt uit zijn voegen. Bier achterover en snel terug naar de tribune!
13.50 GMT – Vertrouwd rood-wit
De tribune lijkt nog voller dan in de eerste helft. Een vriendelijk echtpaar maakt ruimte voor ons. Brentford voelt gek vertrouwd voor ons als Spartanen. Behalve het klassieke rood-witte tenue, spelen ze ook aanvallend voetbal, hebben ze betere kansen, maar net als Sparta was het bij de enige twee mogelijkheden van de tegenstander meteen ‘hangen’. Brentford geeft echter niet op. Een penalty wordt verzilverd. Het publiek gaat er nog eens achter staan. Vooral de Rovers-goalie krijgt het zwaar te verduren. Iedere uittrap wordt begeleid met een “Ohhhhhh…. You’re shit ahhhh!!” De winnende goal hangt in de lucht voor The Bees. In de 84e minuut valt onze Spartaanse trots Dervisoglu in. Hoe vet zou het zijn als hij hier voor onze neus de winnende zou binnenschieten? Het mag niet zo zijn. Eindstand: 2-2.
14.20 GMT – Hollanders en hypocrisie
Tijdens de wedstrijd hoorden we al veelvuldig Nederlands om ons heen. Nu de tribune leegloopt, wordt duidelijk dat alleen al in onze directe omgeving drie groepen Hollanders stonden. Ze poseren uitvoerig met Brentford-sjaals voor groepsfoto’s en selfies. Het is hypocriet, maar het doet toch wat afbreuk aan de ervaring. Ik hoor nou eenmaal liever Cockney dan Achterhoeks als tribunecommentaar. Het doet me beseffen dat toen we een jaar of vijftien geleden voor het eerst dit soort trips ondernamen, we regelmatig verbaasde reacties kregen. Bezoekjes aan QPR, Wimbledon of Crystal Palace leverden toch altijd wel respect en vaak ook gratis bier op. Nu kijkt er niemand op of om. Toch jammer.
14.30 GMT – Pubcrawl
Een bezoek aan Griffin Park is niet compleet zonder een pint te drinken op iedere hoek van het stadion. Een taak die wij uiteraard niet licht opvatten. Zodoende een korte recensie van iedere pub:
The New Inn
Een gezellige, maar ietwat smoezelige Ierse pub, bestaande uit meerdere ruimtes en een flinke beer garden. We moeten in de rij staan om binnen te komen en worden door de portier bevraagd of we wel home fans zijn. Het kost zeker tien minuten om twee pints Fosters te scoren. Op een van de vele tv’s zien we Schotland twee tries scoren tegen Italië in het Six Nations-toernooi.
Drie sterren.
The Princess Royal
In tegenstelling tot de naam is er weinig royaals of koninklijks aan deze karakterloze zuipkeet. Pints worden enkel getapt in plastic bekers door chagrijnige en chaotische barvrouwen. Aan de muur hangt ook nog eens een Chelsea-bordje. Verraders. We gooien wat geld in een onbegrijpelijk en epilepsie opwekkende gokautomaat en spelen pool op een krakkemikkige tafel. We raken aan de praat met een stel FC Groningen-fans, lepelen verhalen op over mooie awaydays en vervloeken de toenemende hoeveelheid verplichte combiwedstrijden in Nederland.
Twee sterren.
The Griffin
Tot de nok gevuld met mensen én karakter. De muren zijn bekleed met oude zwart-witfoto’s. We drinken Carling en eten crisps. Naast ons staat een groep met Brentford-sjaals behangen Hollanders met een onverstaanbaar accent. Ik herken meerdere gezichten uit de vorige twee pubs. We zijn duidelijk niet de enige met deze missie. De tijd dringt, op naar de volgende pub.
Drie-en-een-halve ster.
The Brook
We maken het kwartet vol in The Brook. Een hippe, frisse zaak met veel speciaalbier. Onder het genot van een pint Camden Pale Ale vragen we ons af welke van de vier pubs het zal overleven als het stadion weggaat. Het is een gedachte die tot een abrupt einde komt als Google ons erop wijst dat we door druk Londens verkeer en wederom een reeks spoorwerkzaamheden echt NU weg moeten om nog een kans te maken onze vlucht te halen. Here we go again. Desondanks vier sterren voor The Brook.
17.25 GMT – Uber naar Luton
Rennen voor Bus 69. Maar welke richting dan? Fuck! De buschauffeur weet het ook niet. Ik begin me al te verzoenen met een overnachting in London. Chris spot een taxi voor The Princess Royal. We springen erin en racen naar Gunnersbury Station. Het wordt er niet beter op. De man in het informatieloket bezweert dat er geen reet klopt van onze Google-aanwijzingen. We moeten via Kings Cross en een keer of drie overstappen. Dit gaat ‘m niet worden. Uber to the rescue! Heathrow lijkt ineens niet zo duur meer. We passeren de locatie van het nieuwe Brentford Community Stadium. 17.250 zitplaatsen, omringd door glazen kantoorgebouwen en ongetwijfeld peperdure appartementen. Het karakter van Griffin Park is ver te zoeken.
18.45 GMT – Fish and chips op Luton Airport
Gehaald! Vijf sterren en een fooi voor onze Uberchauffeur. We hebben zelfs nog tijd voor een bord fish and chips en een pint Camden Hell’s Lager. Enigszins verdwaasd zitten we in een verlaten vliegveldrestaurant voor ons uit te kijken. De vlucht gaat voorspoedig en we landen zelfs eerder dan gepland op een uithoek van een net zo verlaten Schiphol.
22.52 CET – Metrostation Rotterdam Centraal
Terug in Rotterdam. Ik zeg Chris gedag en stap moe maar voldaan in de metro richting huis. Het was een bizar avontuur, maar het is gelukt. Ondanks al het gehaast, een van de mooiere voetbaltrips die ik heb gemaakt. Farewell Griffin Park, bedankt voor de onvergetelijke ervaring!
Heb jij ook een leuke groundhoptrip gemaakt? Stuur jouw verhaal (plus foto’s) dan naar info@staantribune.nl. De leukste artikelen worden op de website geplaatst.
Hou je ook zo van échte, old school Engelse stadions? Dan is het fotoboek Final Whistle van onze huisfotograaf Marco Magielse wel wat voor jou. Vanaf 1 mei 2020 is de tweede druk verkrijgbaar, maar nu al te pre-orderen in de Staantribune Webshop. NB: de verkoop gaat hard, nog maar een beperkt aantal beschikbaar! De eerste druk was binnen drie weken uitverkocht.
