Het is vanuit Utrecht iets meer dan twee uur rijden, maar je waant je er in een compleet ander tijdperk: Liège. Al enige tijd was ik van plan om eens een groundhop naar Standard Luik te plannen in de Hel van Sclessin. En als je er dan toch bent, is het natuurlijk zonde om die andere pareltjes in Luik en directe omgeving links te laten liggen. Want de mijnstreek is een waar paradijs voor liefhebbers van voetbalromantiek.
Mijn groundhop richting Luik start in Queue-du-Bois, een dorpje iets ten oosten van Luik, waar de plaatselijke RFC uitkomt in de krochten van het Belgische amateurvoetbal. De term knollenveld doet het veld nog te veel eer aan. Begroeiing heeft zich een toegangshuisje op de hoek van het veld toegeëigend, aan de zijlijn van het bijveld staat een verroest doel een treurig stilleven te zijn.
Maar o, wat is die tribune mooi. De betonnen banken zijn werkelijk overal afgebrokkeld en de dug-outs, tja, de dug-outs… Iemand staat een sigaret te roken voor het zo te zien recent in gele en groene kleuren geschilderde clubhuis en vraagt mij verwonderd of ik foto’s maak van de tribune. “Yes, it’s beautiful”, antwoord ik, waarop hij met een brede grijns “Thank you” zegt.
Sclessin
Na dit bezoek rijd ik richting het stadion van Standard Luik. Het Stade Maurice Dufrasne – genoemd naar een oud-voorzitter ̶ staat in de volksmond beter bekend als Sclessin, naar de wijk waarin het stadion ligt. De markante rode bak, bouwjaar 1909, doemt al snel op aan de oever van de Maas. Ik parkeer mijn auto aan de andere kant van de rivier, recht tegenover het stadion, aan de Quai Mickiels, die zich feitelijk in voorstad Seraing bevindt.
Een wijze beslissing, zo blijkt later. Op dat moment is de parkeerplaats nog leeg, maar ’s avonds, als het tijdstip van de wedstrijd nadert, staat het stampvol. Net als in de rest van de omgeving trouwens.
Omdat de plekken die ik wil bezoeken allemaal dicht bij elkaar liggen, heb ik mijn fiets (die geen versnellingen heeft) meegenomen. Ik had me vooraf echter onvoldoende gerealiseerd dat Luik behoorlijk heuvelachtig is. In de meer dan dertig kilometer die ik vandaag afleg, fiets ik me regelmatig flink in het zweet en moet ik af en toe zelfs te voet verder. Bovendien is fietsen door de stad een ware uitdaging, omdat je op wegen fietst waar de auto’s je met zeventig of tachtig kilometer voorbijrazen.
Staalfabrieken op de achtergrond
Ik had me voorgenomen een replica te maken van de iconische foto vanaf de noordzijde van het stadion, met op de achtergrond de imposante fabrieken van staalfabrikant Cockerill Sambre, tegenwoordig Arcelor, de op één na grootste staalproducent van de wereld. Ik kom echter tot de conclusie dat de foto met een drone gemaakt moet worden en moet mijn poging staken.
Met enige moeite vind ik de plek waar ik een kaartje voor de wedstrijd van vanavond half zeven kan kopen. Ik laat bij het kassahokje de plek zien waar ik graag wil zitten, waarop de verkoper me vraagt of ik zeker weet dat ik tussen de ultras wil zitten. Nou, nee. Laat ik dat maar niet doen.
Hij kijkt me wat bevreemd aan als ik vertel dat ik in ieder geval graag uitzicht heb op de grauwe industrie op de achtergrond, en regelt een kaartje in het hoogste vak in de hoek op tribune 1, aan de lange zijde van het stadion.
Stade de Buraufosse
We vervolgen onze koers naar voorstad Saint-Nicolas, maar niet nadat ik een échte Luikse wafel heb gekocht bij Une Gaufrette Saperlipopette, the place to be voor zo’n wafel. En die na de beklimming van de 374 treden van dé toeristische attractie van Luik – Montage de Bueren – uitstekend smaakt. Tja, als je er dan toch bent…
Saint-Nicolas is in het bezit van een juweel van een stadionnetje. Stade de Buraufosse werd gebouwd rond 1960 en is de thuishaven van RFC Tilleur. Bijnaam: de Métallos, natuurlijk verwijzend naar de rijke staalhistorie hier. Het stadion is ingegraven in een heuvel en niets in deze buurt, waar meer onbewoonde dan bewoonde huizen lijken te zijn, doet vermoeden dat hier zo’n schitterende plek is.
Nostalgie op en top. Aan deze plek klopt alles: het logo en de oude foto’s op de gevel, de overwoekerde en niet meer in gebruik zijnde staantribune aan de korte zijde, de hoog gelegen blauwe spoorwegbrug op de achtergrond, de twee geweldig Engels aandoende tribunes, de kantine, de pisbakken in een stenen onderkomen in de clubkleuren blauw en wit. Stadion en omgeving liggen er verlaten bij, wat mij doet besluiten over het hek te klimmen om het zo allemaal eens van wat dichterbij te kunnen bekijken.
Stade du Pairay
De volgende plek van bestemming is het Stade du Pairay, thuishaven van RFC Seraing. Ook al zo’n oudje; uit 1906. Voor niet-voetballiefhebbers is voorstad Seraing waarschijnlijk een gruwel. Veel grijs en bruin, veel fabrieken, veel dichtgetimmerde gebouwen, het heeft allemaal iets onheilspellends. Hier gaat niemand voor zijn plezier naartoe. Deprimerend dus, maar niet voor de liefhebber van voetbalcultuur.
Alleen al de achterkant van de hoofdtribune is prachtig: in roestkleur, een mooie afbeelding van het logo en vooral met café Le Stade ernaast, dat eruitziet of het al honderd jaar dicht is. Voor het supportershome aan de overkant van de straat zou elke amateurclub in Nederland zich schamen en de toegangspoortjes staan te pronken in hun oorspronkelijke staat, inclusief typefout. Kortom: schitterend. Helaas was het hier echt onmogelijk om binnen te komen, maar dat is een reden te meer om hier nog eens terug te komen.
Een prima afsluiting van de groundhop in Luik
Sluitstuk van de dag dan: het bezoek aan de wedstrijd. Meer dan twee uur van tevoren is het al een drukte van belang in de wijk rondom het stadion. Na een frites andalouse gegeten te hebben (een stukje verderop, bij Din’O, tegenover supporterskroeg Le Centre, leuker dan bij de trucks rondom het stadion), besluit ik mijn plek op de tribune op te zoeken.
Uitstekend zicht op de harde kern die negentig minuten lang geen moment stil is, maar niet kan voorkomen dat de bezoekers uit Kortrijk met een overwinning van 2-0 terug naar huis keren. Ik zit er niet mee. Mijn groundhop naar Luik was avontuurlijk en indrukwekkend en absoluut voor herhaling vatbaar.
