Hearts kon gisteren voor de 150ste keer een officiële derby winnen tegen Hibs. Dat liep net even anders. De Hibees pakten hun 89ste overwinning en dat werd gevierd met een prachtige uitvoering van Sunshine on Leith, het mooiste supporterslied ter wereld.
Van de drie grote Schotse stadsderby’s is die in Dundee het meest relaxt en die in Glasgow het meest sektarisch. De Edinburgh Derby valt er precies tussenin. Je zal overal supporters zien die door elkaar lopen, maar het komt wel eens voor dat er klepperij plaatsvindt. Zeker nu beide clubs groepen neds hebben die zich ultras noemen. Maar goed, als je dat niet opzoekt, merk je er niets van.
Optimisme
Vooraf heerst er veel optimisme bij beide clubs. Na een dramatische seizoenstart waarbij het tweetal een tijdje op de onderste plekken stond, zijn ze nu op weg naar de top 6, die recht geeft om deel te nemen aan de kampioenspoule. Niet dat Hibs of Hearts dat worden, want Celtic gaat voor dertiende keer in veertien jaar de titel pakken. Het doel voor clubs als Hibs en Hearts is de derde plek. Is dat deprimerend? Ja, maar het is niet anders.
Met name Hibernian doet het goed. Het is al veertien wedstrijden ongeslagen, een bewijs dat je een nieuwe manager soms de kans moet geven. Bij Hibs is dat clublegende David Gray. Veertien wedstrijden geleden werd hij online afgeslacht, maar dat bleek een te voorbarige conclusie van de internetfiguren. De Hibees zijn een machine geworden en wonnen vorige week nog van Celtic.
Edinburgh Derby
De Edinburgh Derby van vandaag is mijn negentiende en de meeste waren niet om aan te zijn, met als grote uitzondering de bekerfinale van 2012. Dat is een van de beste wedstrijden waar ik ooit bij was. Maar normaal gesproken lijken beide ploegen om een of andere reden het voetballen te verleren als ze tegen elkaar moeten. Ik verwacht dan ook weer een draak van een wedstrijd.
Mijn ticket is achter het doel waar tegenwoordig de ultras van Hibs staan. Die houden een spandoek omhoog dat ik niet kan lezen, omdat ik erachter sta. Wij hebben vlaggetjes gekregen om mee te zwaaien en doen dat braaf. Later zie ik dat ‘Our City and Colours mean the world to us’ op het spandoek staat. In combinatie met de gekleurde vlaggetjes ziet het er best leuk uit.
Slecht voetbal
De eerste tien minuten zijn geweldig. Heerlijke sfeer, veel kansen, een doelpunt aan beide kanten en enkele harde overtredingen. Het mooie aan deze derby zijn de enorme uitvakken, sfeertechnisch een uitstekende zaak. Als Hearts scoort, zie ik het vak juichen, al het duurt een ruime seconde tussen voordat ik het geluid hoor. Dat is enorm hard, heerlijk.
Het lijkt erop dat de spelers dan ineens beseffen dat deze derby slecht voetbal eist en daarna gaat weer alles mis. Ik verwacht mijn zoveelste 1-1 tijdens de Edinburgh Derby, maar dan jankt Jack Iredale ineens de 2-1 erin. Mijn buurman wordt helemaal overmand door emoties en kust mij op mijn voorhoofd. Die krijgt een #MeToo-zaak van mij aan zijn broek.
Easter Road
Hibernian houdt daarna vrij simpel stand en dat is mooi, want het is alweer een tijdje geleden dat ik Sunshine on Leith heb gehoord op Easter Road. Traditioneel wordt het alleen gespeeld na een derbyoverwinning, maar ik hoor van mijn buurman dat het ook na de overwinning tegen Celtic klonk. Min min voor Hibs, want dat hoort niet. Against modern football!
Het nummer is van The Proclaimers, een band bestaande uit twee broers die grote supporters zijn van de Hibees. Het is in mijn ogen het mooiste supporterslied dat bestaat. Ik ben geen Hibernian-supporter, maar het doet mij wel wat als ik het hoor mede doordat ik jaren in Leith heb gewoond. Eigenlijk zou iedereen het Sunshine on Leith een keer live moeten meemaken in zijn leven. Het is vandaag een perfect afsluiter van de Edinburgh Derby.
