In een stoffig straatje in het dorpje Xewkija sta ik ineens oog in oog met een bronzen Bill Shankly. Het lijkt wel of ik voor Anfield sta, maar het manshoge standbeeld staat op Malta en is van Charlie Farrugia, een Maltees die helemaal gek is van Liverpool. In zijn huis bevindt zich het grootste Liverpool-museum buiten Anfield.
Maltezen zijn helemaal gek van voetbal. Ze zijn alleen niet zo kapot van hun eigen voetbal, dat erg corrupt schijnt te zijn. Maltezen houden van twee competities: die van Engeland en die van Italië. Charlie Farrugia behoort tot de eerste groep. Hij is helemaal gek van Liverpool, waar een groot deel van zijn tijd en geld naartoe gaat. Alles wil hij hebben van de club en dat heeft hem een unieke verzameling opgeleverd.
Bill Shankly op Malta
Charlie begroet mij buiten zijn woning. Het huis is makkelijk te vinden dankzij het standbeeld van Bill Shankly dat in zijn voortuin staat. De hele buitenkant van het huis straalt Liverpool uit. Zo staat er voor de voordeur een gietijzeren hek dat een kopie van de Shankly Gates op Anfield is, inclusief de tekst ‘You’ll Never Walk Alone’. Links daarboven hangt een bord waarop de volgende wedstrijd van Liverpool staat aangekondigd. De boven- verdieping van zijn huis is namelijk niet alleen een museum, het is ook het hoofdkwartier van de fanclub van Liverpool op Gozo, een van de Maltese eilanden.
We klimmen de brandtrap op waar bovenaan een bordje hangt met de tekst ‘This is Anfield’. De gehele bovenverdieping van het huis staat in het teken van Liverpool (“Mijn vrouw wil het beneden niet hebben”). Er is een terras met een groot scherm om de wedstrijden op te vertonen. Ook hier weer vele Liverbirds, de mythische vogel in het logo van de Reds. Als Farrugia de schuifdeuren opent, wordt er een kleine voetbalhemel zichtbaar. Overal memorabilia, foto’s, shirts en boeken van de club uit de Engelse havenstad. Er is zelfs een bar.
Farrugia schenkt wat voor mij in en begint te vertellen over hoe deze verzameling zo heeft kunnen ontstaan. “Mijn liefde voor voetbal begon in 1974, toen ik Nederland zag. Het WK in Duitsland zorgde ervoor dat ik fan werd van Oranje. Twee jaar later ging ik voor het eerst naar Engeland en bezocht ik Liverpool – Club Brugge, de UEFA Cup-finale. Het werd 3-2 en de sfeer was fantastisch. Ik werd op slag fan van Liverpool. Ik wilde zo vaak mogelijk terug naar Anfield, maar dat is lastig als je op Malta woont. Ter compensatie begon ik spullen te verzamelen van de club en zo groeide mijn verzameling in de loop der jaren uit tot dit. Ik heb zelfs nog meer, maar dat zit in dozen.”
De pet van Paisley
Farrugia loopt naar een van de vitrinekasten en wijst op een wat vettig petje. “Zie je dat? Dat is de pet van Bob Paisley. Die droeg hij wel eens langs de lijn. Ik ben lange tijd bevriend geweest met Bob en Jessie Paisley. Toen Bob overleed, heeft zijn vrouw Jessie mij zijn flatcap gegeven. Daarboven is het briefje met de persoonlijke tekst dat ze mij heeft gestuurd. Een warme, hartelijke vrouw. Ik ben nog op haar begrafenis geweest vier jaar geleden. Hier zie je het bidprentje. Door de contacten met de familie Paisley ben ik nog meer van Liverpool gaan houden.”
In de vitrinekasten staat ontzettend mooi spul. Een spaarpot van het hoofd van Bill Shankly, een stokoude houten ratel van voor de Tweede Wereldoorlog en een bizarre kerststal met Liverpool- spelers. Ik wil graag weten hoe hij aan al die spullen komt. “Dat is iedere keer op een andere manier. Sommige dingen krijg ik, andere koop ik in Liverpool en via internet is nu veel te krijgen natuurlijk. Meestal probeer ik geen al te gekke bedragen uit te geven, maar soms komt er iets unieks langs dat ik dan per se wil hebben. Het lijkt heel veel wat hier staat, maar ik verzamel al veertig jaar Liverpool-spullen. Als je het zo bekijkt, valt het wel mee allemaal.”
Aan een muur hangen ingelijste foto’s van historische momenten van Liverpool. In het midden daarvan is een gedenksteen zicht- baar met daarop de naam van Bob Paisley. Het hangt er ter ere van de opening van het museum. “In 1999 is dit geopend door Phil Thompson en Sammy Lee. Zij waren destijds lid van de trainersstaf en kwamen hiervoor speciaal langs. Met Thompson heb ik nog altijd goed contact. In Liverpool waarderen ze het erg dat er op Malta een fanclub is waarvan de leden regelmatig en al jarenlang op Anfield komen. In de loop der jaren zijn hier veel spelers op bezoek geweest. Zo kwam Michael Owen hier vaak langs en dat doet hij nog altijd als hij op Malta is.”
Nadat we de brandtrap weer zijn afgelopen, vertelt Farrugia het verhaal achter het standbeeld in zijn tuin. “Dat beeld van Bill Shankly staat hier nu sinds 2012. Het is echt een blikvanger. Soms rijden er toeristenbussen expres langs mijn huis om het te bekijken. Ik krijg ook wel eens verzoeken van Liverpool-fans die op Malta zijn of ze langs mogen komen om het te zien. Dat is natuurlijk nooit een probleem. Ik heb het standbeeld in 2012 laten maken ter ere van het vijftienjarig bestaan van onze supportersclub. Wij wilden iets bijzonders doen en dat stand- beeld leek mij wel wat. Het kostte 15.000 euro, maar dat zeg ik niet hardop tegen mijn vrouw. Ian Rush kwam het onthullen, dat was wel heel speciaal, want hij is een van mijn idolen.”
Turkse hangsloten
Ondanks dat Farrugia op Malta woont, ziet hij zijn helden minstens een keer of tien per seizoen live spelen. “Een aantal keer per jaar reis ik naar Engeland om wedstrijden te bezoeken. Ik probeer dan een lange week te gaan en kijk altijd of Liverpool een midweekse wedstrijd heeft. Zo kan ik iedere trip drie wedstrijden van de Reds zien, uit of thuis maakt mij niet veel uit. Dankzij de supportersvereniging krijgen wij altijd kaarten van de club. We hebben zelfs een paar seizoenkaarten, dus het is voor mij nooit een probleem om binnen te komen.”
Een stadion binnenkomen is geen probleem, maar eenmaal was naar buiten gaan dat wel voor Farrugia. Gelukkig voor hem mislukte dat, want anders had hij een legendarische wedstrijd gemist. “In Istanbul (tijdens de Champions League-finale in 2005, red.) heb ik bijna de grootste blunder in mijn leven gemaakt. Mijn vliegtuig vertrok niet al te lang na de finale. Ik had na de wedstrijd dus niet al te veel tijd over. Doordat het in de rust al 3-0 voor AC Milan stond, besloot ik te gaan. Ik weet het, een doodzonde. Maar dat bleek niet mogelijk te zijn. De Turken hadden hangsloten om de hekken gedaan, dus ik kon er niet uit. Levensgevaarlijk natuurlijk, mocht er iets gebeuren. Toen ben ik maar weer teruggegaan naar mijn plek en de rest is geschiedenis. Bijna had ik de mooiste avond uit mijn leven gemist, maar Turkse hangsloten hebben mij gered.”
Dit is een voorproefje uit het boek Pot 6 – Op bezoek bij de voetbaldwergen van Europa van Joris van de Wier, alleen te bestellen in de Staantribune Webshop.