Een schreeuw die de stilte doorbreekt. En daarna weer stilte. Het overkomt je als je een wedstrijdje in de Belgische lagere klassen bezoekt. In dit geval een wedstrijd van KFC Zwarte Leeuw uit Rijkevorsel in het geweldige Louis van Roeystadion.
Je zou het kunnen omschrijven als sfeerloos, maar berust dat niet op een vergissing? Is het niet zo dat de sfeer bij een wedstrijd afhankelijk zou moeten zijn van het gebodene? Steeds vaker is er dan wel negentig minuten geluid in het stadion, maar in mijn ogen gaat het te ver om dat sfeer te noemen. Dat is randgebeuren. Lang van tevoren bedacht.
In 2017 bezochten we de derby Lokomotive Leipzig – Chemie Leipzig. Dresscode bij de bezoekers was witte en groene jasjes, er was veel vuurwerk en ze sprongen allemaal prachtig tegelijk. Uiteraard ook een keer met de ruggen naar het veld. YouTube werd volop bekeken na afloop. Het was één van de meest sfeer- en troosteloze wedstrijden die ik ooit zag, ondanks het historisch verantwoorde decor.
Geen moment werd er gereageerd op de wedstrijd zelf. Die ook geestdodend was overigens. Maar het is de toekomst, vreest deze ouwe fotograaf. Die veel vreugde zal blijven halen uit sfeerloze potjes als die van vóór de coronacrisis bij Zwarte Leeuw.
