Objectief gezien is dit mijn allerslechtste plan ooit. Tegelijkertijd is dit mijn beste plan ooit. Op 24 februari 2022 ben ik namelijk begonnen aan mijn langste wandeltocht tot nu toe, zo’n tweeduizend kilometer door Groot-Brittannië. Onderweg ga ik – The Rambling Groundhopper – jawel, groundhoppen.
Glasgow, ‘Place of the green hollow’ or ‘green place’. Glas (Cumbric) ‘green’; cau (Cumbric) ‘hollow‘. Glasgow is historisch gezien een ‘groene plaats’. Nu is daar op zichzelf niks controversieels aan. Met de enorme hoeveelheden regen in dit land is het niet raar dat alles groen is, ware het niet dat het voetbal daar verandering in heeft gebracht. Glasgow is een stad waar je door je kleur serieus in de problemen kan komen. Niet de kleur van je huid, maar die van je kleding.
Ieren wonen overal, behalve in Ierland. In de Verenigde Staten zijn er dertig miljoen ‘Ierse’ Amerikanen, de London Irish Rugby Club is een Engels topteam en ook in Schotland zit een serieuze Ierse diaspora. Ook de overwegend katholieke Ieren wilden graag voetballen en richten Hibernian in Edinburgh op, Dundee United (ooit Dundee Hibernian) in Dundee op en Celtic in Glasgow.
Hun protestantse tegenhangers zijn Heart of Midlothian, Dundee FC en Rangers FC. En ik ken weinig rivaliteiten die zo heftig zijn als die tussen de twee grootste clubs uit Glasgow. De Old Firm is wereldberoemd.
De stad kan weer groen worden
Aangezien de twee topclubs al jaren de titels verdelen, staat het winnen van de titel gelijk aan de trots van de stad. En vandaag kan de stad officieus weer groen worden. Celtic heeft zes punten voorsprong op Rangers met nog drie wedstrijden te gaan en een veel beter doelsaldo en dus betekent winst vandaag dat de titel zo goed als binnen is. Ik was als echte gloryhunter graag bij het officiële kampioenschapsfeest geweest, maar Rangers speelt een dag later pas en kan dus geen punten verspelen.
Het enige probleem is dat ik geen kaartje heb gekocht. Dat was nogal dom en de wedstrijd is stijf uitverkocht. Terwijl ik teleurgesteld in mezelf midden in ‘windkracht één miljoen’ in de Pennines stond, kreeg ik een berichtje van Street Soccer Scotland met de vraag of ze nog ergens mee konden helpen.
Een opportunistisch berichtje terug werd een dag later beantwoord met “Hi Gijs, we have sourced a ticket for you for Celtic v Hearts” en dus sta ik een paar weken later met een envelop in mijn handen waarin Celtic me heel veel plezier wenst bij de wedstrijd in combinatie met een wedstrijdkaartje.
Gepuzzel
Het was nog even gepuzzel om bij deze wedstrijd te zijn. Dat komt omdat de Schotten vanaf half april de competitie in tweeën delen en ik dus pas rond Pasen weet wie wanneer thuis speelt. Dat is voor iemand die een wandeltocht doet van de ene naar de andere kant van het eiland onhandig en uiteraard speelt iedereen op precies de verkeerde momenten thuis. Hoewel ik wandelend pas in Edinburgh ben aangekomen, besluit ik om alvast een voorschot te nemen en naar Glasgow te reizen met de trein.
Ik kan wel puristisch gaan lopen doen, maar daar heeft niemand wat aan. De treinrit van Edinburgh naar Glasgow in combinatie met een kick-off om 12.00 uur, de wetenschap dat ik afhankelijk ben van Brits openbaar vervoer en een grote rugzak met wandelstok zorgt voor enige stress. Na een hoop vertraging, afgelastingen en buschauffeurs die schema’s maar een onhandige afleiding vinden van hun dagelijkse werkzaamheden, kom ik aan op het stationnetje Bellgrove tussen allerhande groene, uitgelaten shirts.
Formaliteit
Vanuit daar begint de wandeltocht naar Celtic Park, dat in een niet heel enerverend stukje van de industriestad staat, al is de wandeling erheen wel leuk. Op straat worden al een hoop kampioensvlaggen, kampioenssjawls en andere voorschotten op het kampioenschap verkocht. Het lijkt erop alsof de wedstrijd tegen Heart of Midlothian, toch de nummer drie in de competitie, meer een formaliteit is.
Nadat het galmen van You’ll never walk alone door het stadion uit een kleine 60.000 kelen, kan het feest beginnen. De bezoekers besluiten om binnen drie minuten direct de 0-1 erin te rammen en dus ga ik er eens goed voor zitten. Dit kan wel eens een heel vermakelijke dag gaan worden. Om mij heen beginnen mensen zenuwachtig te worden en gaan zich toch maar bemoeien met het spel.
Big Man en Wee Man
De aanmoedigingen zijn onder te verdelen in twee groepen: Big Man en Wee Man. Zo hoef ik niet de hele selectie uit mijn hoofd te leren en is het postuur van de Man in kwestie voldoende. The Bhoys hebben een boeiende selectie dit seizoen bestaande uit de Portugees Jota (Wee), een heel contingent Japanners (Allemaal Wee), een hele sloot Schotten (zowel Big als Wee) en ‘Het kanon van Heraklion’, oud VVV-legende Giorgos Giakoumakis (Big), al zit die laatste helaas op de bank.
Nog voor rust stelt de Japanse garde Maeda en Kuruhashi orde op zaken. Dat de scheidsrechter daar een enigszins dubieuze rol in speelde, laten we maar even voor wat het is. Vooral de geblondeerde Kuruhashi speelt alsof zijn leven ervan afhangt, waardoor het een zeer vermakelijke wedstrijd wordt.
In de rust ga ik me aan de Bovril en Mac & Cheese Pie wagen. Bovril is een soort Schotse bouillon, dat ik mensen die het koud hebben kan aanbevelen. Mac & Cheese Pie klinkt als iets wat onmogelijk eetbaar kan zijn en vooral voor mensen bedoeld is met een acuut zetmeeltekort. Maar ik kan wel wat eten gebruiken en rare dingen uitproberen in voetbalstadions verhoogt de kans op voedselvergiftiging.
Ondertussen ben ik op mijn telefoon mijn vervolg vast aan het regelen. Hierna wil ik namelijk graag naar Airdrie toe om daar bij de lokale FC de promotie play-off tegen Montrose te gaan kijken en dat zou met de trein net moeten lukken. Het enige is dat alle treinen er weer eens uit liggen en ik dus met geen mogelijkheid bij het Excelsior Stadium kan komen. Dat moet dus wel de allerbeste wedstrijd ooit gaan worden. De thuisploeg wint later op de dag met 6-4 na verlenging.
Nadat ik aan een voedselvergiftiging ben ontsnapt in Glasgow, is het tijd voor de tweede helft. Daarin loopt Celtic verder uit en na de 3-1 gaat het feest dan echt los en deel ik uiteraard mee in de feestvreugde. Champions Again, Glasgow is weer groen en een volledig stadion aan de pogo. Giakoumakis komt ook nog even het veld in tot mijn grote vreugde en ramt vlak voor tijd de 4-1 binnen, tot zijn eigen grote vreugde.
Na het laatste fluitsignaal is het uiteraard groot feest op zowel het veld als de tribune. Het enige dat nog ontbreekt, is de daadwerkelijke huldiging, maar zo is ’t leven. Celtic is officieus kampioen en Glasgow begint groen te kleuren. Ik besluit om niet al te lang te blijven hangen, want mijn oog is gevallen op St. Mirren – Dundee FC.
St. Mirren – Dundee FC
Je zou verwachten dat ik na maanden wandelen en een diploma geografie, enige vorm van richtingsgevoel zou hebben. Helaas. Het lukt me nog wel om sneller dan Google Maps voor mogelijk houdt Glasgow Central te halen. Daardoor kan ik tegen alle verwachting in alsnog mijn trein naar Paisley halen. Ik ben zo tevreden met dit succes dat al die hoogmoed alleen maar kan leiden tot een diepe val.
Het lukt me om rondom Glasgow Central zo te verdwalen dat de eerste vijf (!) ingangen die ik vind allemaal gesloten zijn en dus alsnog twee minuten te laat, uitgeput mijn trein zie vertrekken en dus de eerste helft dreig te missen. Ik besluit om naar een ander station te reizen en dan maar op een lopen te zetten zodat ik alleen het eerste kwartier mis.
Paisley
Paisley is een voorstad van Glasgow, waar de feestvreugde nu niet direct vanaf druipt en al hollend kom ik aan bij het stadion, koop een kaartje, loop vervolgens bij de verkeerde turnstile naar binnen en ben dus binnen een uur twee keer gigantisch verdwaald. Deze keer in een modern stadion dat met achtduizend plekken toch onmogelijk een gigantische doolhof genoemd kan worden.
Uiteindelijk word ik door een vriendelijke steward, die zelf ook verbaasd is over zoveel onvermogen, naar mijn plek gedirigeerd waar ik mooi zicht heb op de harde kern van The Saints. Voor het stadion zou ik zeker niet naar Paisley gaan, maar doordat het onder de aanvliegroute van Glasgow Airport ligt, kan ik behalve de wedstrijd ook wat vliegtuigen vincken. Met een lekker zonnetje is het hier prima vertoeven.
Ook bij St Mirren is het team weer op te delen in Big Men, Wee Men en is er de bonusaanmoediging Fat Fuck. Laatstgenoemde is speciaal gereserveerd voor Charlie Adam, aanvoerder van de bezoekers van Dundee FC en oud-speler van St Mirren. Hij is met 36 jaar niet meer de jongste, ook niet direct een Griekse God qua postuur, maar dit seizoen wel een van de bepalende spelers van The Dark Blues.
Dat Dundee FC stijf onderaan staat en eigenlijk moet winnen om nog enige kans te maken op lijfsbehoud, brengt helaas niet het beste in de oud-speler van Rangers en Liverpool naar boven en met een terugspeelbal voor eigen goal langs waar je bij de F’jes nog voor wordt gewisseld, brengt hij in de vierde minuut indirect de 1-0 op het scorebord. Ik ben dan nog ergens verdwaald aan het zijn en mis dit huzarenstukje.
Agressieve panda
Charlie en ik zijn beiden niet op ons best vandaag. Ik besluit om in de rust maar weer een Bovril te bestellen en mijn oog valt op een kebab pie. Misschien moet ik gewoon aansterken en dat kan je altijd het beste doen met stadionvoer waarbij je twijfels hebt over de kwaliteit. Ik heb goed zicht op de North Bank Boys, de harde kern met een heel agressieve panda als mascotte en een eigen Twitter Account.
Ze zitten vlak bij het uitvak, dat langzaamaan steeds meer beseft dat een seizoen in het Championship eraan zit te komen. Uiteraard worden ze daar regelmatig aan herinnerd door de zwart-witte fans van de thuisploeg.
“Jordan, you looking forward to Cove next season?” Jordan Marshall kan er wel om lachen als er een kerel voor me aan ‘m vraagt of hij zin heeft in het nieuwe seizoen een divisie lager. Met ruim vijfduizend fans kun je de spelers wel wat hoorbare dingen toeschreeuwen. De 2-0 valt en daarmee ook het doek voor Dundee, dat bij verlies eigenlijk alleen in theorie nog degradatie kan ontlopen.
Charlie Adam
Charlie Adam wordt gewisseld en krijgt een staande ovatie van het thuispubliek vanwege zijn prachtige, onbedoelde assist en de ruim driehonderd toeschouwers uit het uitvak besluiten dat het langzamerhand tijd is voor de terugrit naar Dundee. Na afloop lijkt de deceptie bij de uitploeg mee te vallen en hebben ze zich al neergelegd bij het Championship voor het nieuwe seizoen.
De spelers van de thuisploeg maken na afloop nog een ereronde om het publiek te bedanken voor het seizoen en ik ga weer richting mijn hotel, terwijl ik de officieuze kampioen en officieuze degradant uit de Schotse hoogste divisie vandaag aan het werk heb gezien.
