De komende dagen lichten we alle boeken uit die zijn genomineerd voor de verkiezing van Voetbalboek van het Jaar 2019. Vandaag: Nii Lamptey: De Vloek van Pelé, het boek van Joris Kaper. Een fragment:
Gloria eiste bij de scheiding de helft van al mijn bezittingen op. Dus ook de helft van de waarde van mijn school, de voetbalacademie, de boerderij, de huizen… Van alles. Terwijl zij nota bene degene was die waarschijnlijk vreemd was gegaan. In die periode hoorde ik ook andere geruchten. Dat haar vermoedelijke affaire met Kumordzie niet een op zichzelf staand feit was geweest. Dat Gloria ook met andere mannen was vreemdgegaan. Ik hoorde zelfs geruchten dat mijn kinderen niet de mijne zouden zijn. Het probleem was echter dat ik geen bewijs had voor het vreemdgaan van Gloria. Dat moesten we zien te verzamelen, want dan stonden we een stuk sterker tijdens de rechtszaak.
De eerste keer dat ik in de rechtbank was, voelde niet goed. Ik was nog nooit in een rechtbank geweest. De eerste rechter die zich bemoeide met de zaak, stelde Gloria direct in het gelijk om in mijn huis te mogen verblijven. Het huis dat ík had laten bouwen, van míjn verdiende geld. En weet je waarom? Gloria had mij valselijk ervan beschuldigd dat ik haar en de kinderen had opgezocht met een jerrycan benzine. Dat ik hen in het huis wilde verbranden. De rechter oordeelde daarop dat ik een bedreiging voor Gloria en de kinderen vormde. Hij gaf me bovendien slechts een uur om nog wat persoonlijke spullen uit het huis op te halen. Voor de rest mocht ik niks meenemen.
Voor de rechtszaak hadden we meer bewijs nodig over het vreemdgaan van Gloria, en het feit dat ze mij keihard had voorgelogen. Het was vooral om te laten zien dat zij geen recht had op datgene wat zij eiste. Ik besloot daarom met een paar vriendinnen van haar te praten. Maar zonder dat zij het wisten, nam ik stiekem die gesprekken op. Misschien zouden ze iets over Gloria zeggen wat ik zou kunnen gebruiken. Ook al was het maar iets kleins. En toen, vanuit het niets, noemde één vriendin van haar opeens de namen van de vaders van Latifah en Khadija. Met andere woorden: ik was hun vader niet.
Ik wilde het niet geloven, ik kón het niet geloven. Dus ik probeerde kalm te blijven op dat moment. Ik kende de genoemde mannen niet persoonlijk, maar wist wie één van hen was. Dat was een ex van Gloria. De man met wie zij was voordat ze mij ontmoette. Ik vroeg die vriendin waarom ze dat nooit eerder had verteld, maar zij was bang dat ik Gloria daarmee zou confronteren. Dus zij hield haar mond dicht tegen mij. Niet veel later nam nóg iemand contact met mij op. Hij kwam naar mij toe en wist te vertellen dat mijn jongste kind, Moesha, waarschijnlijk eveneens een andere vader had. Dat ik ook van haar niet de biologische vader was.
DNA-test
De vriendin van Gloria die claimde dat ik niet de vader was van Latifah en Khadija, adviseerde mij tijdens een gesprek dat ik een DNA-test moest laten doen. Ik had daar nog nooit van gehoord. Ik liet mijn advocaat dat gesprek horen en hij vertelde mij vervolgens wat dat was en waar we dat konden doen. Uiteindelijk ging ik, samen met een dokter, langs de scholen van de kinderen. Hij had van hen een DNA-monster nodig. Met die dokter had ik een list bedacht. Ik zou tegen de kinderen zeggen dat ik een infectie aan mijn keel had.
De dokter zou daarom ook de kinderen willen onderzoeken, omdat zij die infectie zogenaamd ook konden hebben. En als ze daar niks aan zouden doen, konden zij hun stem misschien wel verliezen. Latifah en Khadija gingen toen akkoord om wat wangslijm af te nemen met een wattenstaafje. Ze deden hun mond open en de dokter kon zo een monster uit hun mondholte nemen. Daarna ging ik naar de school van Moesha om hetzelfde te doen. Toen we klaar waren, zei die dokter dat het twee weken zou duren voordat ik de uitslag zou krijgen, maar het duurde uiteindelijk een maand.
Op een dag belde de dokter dat ik langs kon komen voor de uitslag. Ik ging naar zijn kantoor, we gingen zitten en hij vroeg hoelang ik al met Gloria samen was, en of het goede jaren waren geweest. Ik had haar ontmoet in 1993 toen ik bij Anderlecht voetbalde, en het was nu 2013. We waren dus een jaar of twintig samen geweest.
Hij draaide er niet omheen en zei: “Nii, het spijt me, maar alle drie kinderen zijn niet van jou”. Ik zei: “Wat?!” Hij legde alles rustig uit aan me. Ik trilde helemaal, begon te huilen. Ik wilde daar direct weg, ik kon niet langer blijven. Vervolgens belde ik direct Kizito Beyuo, mijn advocaat, en ging bij hem langs. Hij excuseerde zich, voelde met me mee. Zei dat het enorm zwaar was, maar dat ik me ook moest beheersen. Dat ik geen stomme dingen moest gaan doen. Die waarschuwing was niet voor niks.
Toen ik terugreed in mijn auto naar huis, dacht ik dat ik beter zelfmoord kon plegen. Mijn hele leven was ingestort. Alles was een leugen gebleken, ik was enorm voor schut gezet. Ik besloot er een einde aan te maken. Thuis had ik een pistool, dat mocht ik in bezit hebben omdat ik een vergunning had. Maar ik kon het niet. Blijkbaar had ik nog kracht genoeg om het niet te doen. Ik heb het pistool snel aan iemand anders meegegeven. Voordat ik zou besluiten het alsnog te doen. Ik ben heel erg blij dat ik het uiteindelijk niet heb gedaan. Ik ben blij dat ik nog leef.
Nii Lamptey: De Vloek van Pelé
Stemmen
De verkiezing Voetbalboek van het Jaar is een publieksprijs. Een Staantribune-jury heeft vijftien boeken geselecteerd, waaronder Nii Lamptey: De Vloek van Pelé. Stemmen kan hier!
Prijsuitreiking
De prijsuitreiking is op zaterdag 14 maart, vanaf 15.00 uur, bij boekhandel Donner in Rotterdam. Alle boeken worden in het zonnetje gezet en de top 3 wordt bekendgemaakt. De uitreiking is uiteraard voor iedereen vrij toegankelijk.