Het is 30 november 2011 en het is koud, en dan bedoel ik ook echt goed koud. Ik ben een paar maanden daarvoor naar Zweden verhuisd en zit met wat maatjes in het Nya Malmö Stadion, dat destijds om commerciële redenen Swedbankstadion werd genoemd. Had ik al gezegd dat het koud was in Zweden eind november? Tien jaar later keer ik terug voor Malmö FF – HJK Helsinki.
De lokale FF speelde voor de Europa League tegen AZ met Erik Falkenburg in de spits en ik had een half-half scarf gekocht. Ik ben er niet trots op, maar zo lopen dingen in het leven. Het was een bloedeloze 0-0, maar ik was voorzichtig enthousiast over het concept. Het was niet de eerste keer in een buitenlands stadion. Maar we kunnen wel stellen dat bij deze wedstrijd de basis werd gelegd voor wat men groundhoppen noemt. Een term waar ik pas jaren later achterkwam. Ik ben niet zo heel snel van begrip.
Tien jaar later
Het is 21 juli 2021 en ik zit weer in het Nya Malmö Stadion, dat tegenwoordig als Eleda Stadion door het leven gaat. Vandaag voor een potje in de voorronde van de Champions League tegen HJK Helsinki. Ik ben in die tien jaar tijd terugverhuisd naar Nederland en weer terug naar Zweden (in de bossen dit keer) en nu een vakantieganger in de regio waar ik jaren heb gewoond. En ik snak werkelijk naar een potje voetbal.
Ik heb door de pandemie nauwelijks stadions bezocht en de afgelopen maanden was het vooral voetballen met het lokale amateurteam waar ik ook mee mag doen. Vooral voetbalvelden met hele mooie backdrops, maar weinig publiek. De (semi)profs van Nordvärmlands FF uit de metropoolregio Amjörby (144 inwoners) was al een fijn voorproefje, maar Malmö FF is het echte werk. De laatste buitenlandse profclub die ik heb bezocht, was Brentford FC in Griffin Park en dat stadion bestaat ondertussen helaas niet meer. Moet je nagaan hoe lang geleden het was.
Ticketjacht
Stap 1 is het krijgen van kaarten voor Malmö FF – HJK Helsinki, wat een absoluut feest is. De recordkampioen van Zweden tegen die van Finland is natuurlijk al een fijn affiche en ik hoop dat het tijdstip van eind juli ervoor zorgt dat er kans is op een kaartje. Er worden 5.500 toeschouwers toegelaten, maar helaas mogen seizoenkaarthouders alleen een kaartje voor zichzelf kopen en geen gasten meenemen. Mijn bedelverzoeken bij bekenden lopen dus op niks uit, maar de website meldt dat er op de wedstrijddag zomaar eens kaarten verkocht zouden kunnen worden aan het ‘algemene publiek’ bij het stadion zelf.
Ik overtuig de wederhelft ervan dat een dagje Malmö heel leuk is en we fietsen ‘toevallig’ even langs het stadion om te kijken of er al tickets zijn. “Nee meneer, deze worden pas twee of drie uur van tevoren verkocht, als ze dan nog beschikbaar zijn. En ik weet verder ook niet of er nog tickets zijn.” Dan maar een dagje lummelen in Malmö. Een stad die in Nederland – in mijn ogen onterecht – een heel slecht imago heeft. Aangezien het heerlijk weer is, hebben we een prima dagje.
Om iets voor 16.00 uur ben ik weer bij het stadion, want dan is het exact drie uur voor de kick-off van Malmö FF – HJK Helsinki. Om bij het stadion te komen, moet je een park door en kom je langs het oude stadion van Malmö FF, dat objectief gezien echt vele malen mooier is dan het nieuwe stadion. Het lijkt een liefdesbaby van het Stadion an der Grünwalder Straße en het Olympisch Stadion in München. Daar speelt nu Malmö IFK in. Daar ga ik zeker nog een keertje kijken.
Ticketbooth
Uiteindelijk kom ik weer bij het Eleda Stadion en vraag aan een fan waar ik kaartjes kan kopen. De fan is zo mooi uitgedost dat de gemiddelde Duitse voetbalfan jaloers zou zijn, en ook al redelijk van het padje. Met dubbele tong en extreem zwaar lokaal accent word ik uitgelachen. “Denk jij echt dat er nog kaartjes zijn?” Ik besluit het te negeren en fiets een rondje om het stadion en kom een ticketbooth tegen. Daar staat op een bordje dat er drie uur voor kick off kaartjes verkocht gaan worden.
De hokjes zelf zitten dicht, maar er staan meer mensen een beetje te staren in de hoop dat deze open gaan. Niets is minder waar, maar er lijkt onder de supporters een sterk vermoeden dat er om 17.00u daadwerkelijk kaarten zijn. Aangezien ik geen zin heb om nog een uur in de brandende zon te wachten op een dode mus, fiets ik weer terug naar het park. Ik kom daarbij langs het stadion van FC Rosengård dat, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, niet in de wijk Rosengård ligt. Ook een stadion dat op de ‘to vinck’-lijst gaat.
Onder het motto ‘drie keer is uitverkocht’ kom ik om iets voor 17.00u weer bij het stadion. Daar heeft zich een serieuze rij gevormd en iets over 17.00 uur gaat een loketje open. Dat is alvast een goed teken. Er gaat zelfs een tweede luikje open en ik begin hoop te krijgen. De Duitse groundhoppers achter me in de rij wordt het bijna teveel. Maar we houden vol en uiteindelijk staan we bijna vooraan de rij. Voor me scheldt een Zweed de hele stad bij elkaar omdat hij alleen kaartjes ‘per twee’ kan kopen en hij wil graag alleen. Hij geeft het op, dus is het mijn beurt om er twee te bestellen.
Dit hokje doet echter alleen ‘digitickets’ en als ik echte wil, moet ik bij het hokje ernaast zijn. Ik neem het risico en uiteindelijk loop ik glunderend met twee papieren tickets weg. De Duitsers is het ook nog gelukt. Ik bel mijn maatje op waar ik logeer en hij komt halsoverkop richting Malmö, terwijl ik weer verder ga vegeteren in de zon.
Standbeeld van Zlatan
Als ik weer bij het stadion aankom, is het al best druk. Ik bezoek nog even het voormalige standbeeld van Zlatan. Die had hier tot voor kort een status gelijk aan God, maar is nu aandeelhouder van rivaal Hammarby. En dat wordt niet gewaardeerd. Het standbeeld werd regelmatig lastiggevallen, waarbij om onduidelijke redenen wc-brillen een centrale rol kregen. Ondertussen staat naast me een klein mannetje de superspreader uit te hangen door heel hard MALMÖÖÖÖÖÖÖ te schreeuwen.
Terwijl ik er weer aan word herinnerd waar ik ook alweer ben, wandel ik een rondje om het stadion. Ik kom tot de conclusie dat het gewoon niet zo’n heel mooi stadion is. Maar na zo lang wachten, heb je daar lak aan. Ik mag eindelijk weer. Na een rij die een eeuwigheid lijkt te duren, komen we precies binnen bij de MFF-hymnen.
Wie dacht een rustig potje zomeravondvoetbal te kijken, komt bedrogen uit. De 5.500 bezoekers schreeuwen/zingen de longen uit hun lijf. Hoewel je ziet dat het stadion leeg is, klinkt het alsof het volle bak is. Hier staat Champions League-kwalificatie op het programma. Ik heb er meteen nog veel meer zin in. Met een glas 3,5% bier en een matige hotdog gaan we op de tribune zitten. Terwijl we het stadion in stappen waar ik al bijna tien jaar niet meer ben geweest, voel ik me weer een kleine jongen die voor het eerst mee mag naar het voetbal.
Moisander
De wedstrijd tussen Malmö FF en HJK Helsinki is vermakelijk. Himmelsblått beukt erop los en Helsinki houdt makkelijk stand en is levensgevaarlijk in de omschakeling met het olijke duo Roope en Riku Riski. Al is het mij niet helemaal duidelijk wie van de broers wanneer op het veld staat. Malmö komt op slag van rust uit het niets op 1-0, met feestelijke taferelen tot gevolg. De openingsgoal zorgt ook voor een tweede helft waarin meer gebeurt en iedereen langzamerhand de stellingen verlaat. Een 1-1 van Roope Riski en een 2-1 door een van richting veranderde vrije trap zorgen voor iets meer spektakel. Als Niklas Moisander – held van beroep en Fin van origine – ook nog het veld betreedt, is voor mij de avond compleet.
Op weg naar huis kopen we nog een kebab quesedilla (een typisch Zweeds gerecht) en stappen we in de bus naar huis. Het is 21 juli 2021 en we mogen weer.
Heb jij ook een leuke groundhoptrip gemaakt? Stuur jouw verhaal (plus foto’s) dan naar info@staantribune.nl. De leukste artikelen worden op de website geplaatst.
