Na vier boeken over voetbalsteden is het tijd om mezelf weer eens uit te dagen. En hoe doe je dat beter dan met een queeste. Maar wat voor queeste? Ga ik de Heilige Graal vinden met een Monty Python-esque gezelschap? Een ring vernietigen met een pervers rariteitenkabinet? Of een prinses bevrijden door een draak neer te steken (mijn naam heb ik in ieder geval mee)? Neen, ik kies lafjes voor een voetbalqueeste. Mijn doel is om een seizoen lang de FA Cup te volgen en in ieder van de veertien rondes minstens één wedstrijd te bezoeken. Van Whickham naar Wembley.
De mooiste wedstrijd die ik ooit in Engeland zag, is Luton Town – Liverpool, een wedstrijd in de FA Cup. De Hatters stonden bij de rust met 3-1 voor tegen de laatste Champions League-winnaar. Uiteindelijk werd het 3-5 voor de Reds, mede dankzij een doelpunt vanaf eigen helft door Xabi Alonso. Qua sfeer heb ik zelden zoiets meegemaakt als die avond.
Op de bonnefooi
In de Fifth Round van de FA Cup mag Luton Town het weer opnemen tegen de laatste Champions League-winnaar, ditmaal Chelsea. Ik doe verschillende pogingen om een kaartje te regelen en mensen gaan voor mij op zoek, maar het lukt niet. Balen. Dan maar op de bonnefooi.
Hoewel ik liever tussen de Luton-supporters wil zitten, schat ik de kans dat ik bij het uitvak een kaart kan krijgen hoger in. Daar hangt een aparte sfeer. Het stikt van de journalisten die aan Chelsea-fans vragen wat zij van Roman Abramovitsj en de situatie in Oekraïne vinden. De meesten hebben weinig trek in de media en de persmuskieten druipen teleurgesteld af.
Ondertussen heb ik iemand gevonden die een kaartje over heeft. Hij vraagt 260 pond, dus dat wordt ‘m niet. Binnen tien seconden is er een enorme deflatie, want hij hoeft er nog maar 150 voor. Nog veel te duur. Uiteindelijk zakt hij tot 120, maar ook dat wijs ik af. Ik wil wachten totdat de wedstrijd bijna begint en dat werkt. Ik vind iemand anders met een kaart over. Eerst wil hij 100, maar na een paar minuten zakt hij tot 60. Waarschijnlijk nog te veel, maar ik ben tenminste binnen.
Where’s your rubles gone?
En daar hangt een enorme bak herrie. Kenilworth Road staat al bekend vanwege de goede sfeer, maar vandaag is het de overtreffende trap. “Where’s your rubles gone?” zingen de Hatters plagerig. Chelsea-supporters antwoorden met een spreekkoor over Abramovitsj. Daarop krijgen ze “You’re getting sold in the morning” als reactie.
De Hatters komen op 1-0 en 2-1. Kenilworth Road, al niet het meest stevige stadion van Engeland, lijkt afgebroken te worden. Ga ik dit keer wel een stunt zien? Het wordt een enorm gevecht in de regen. De sfeer blijft top. “You dirty Russian bastards” wordt door de Blues beantwoord met “You dirty Watford bastards” Dat gaat een van de Hatters te ver en die wil het uitvak in z’n eentje aanvallen.
Zoals bijna altijd weet de grote club uiteindelijk de achterstand om te buigen en Chelsea wint met 2-3 van Luton Town. “You’ll never make the station”, zingen de Hatters. Het dreigement wordt waargemaakt, want buiten is er veel klepperij. Ikzelf laat dat links liggen en loop nog wat door de straten rondom het stadion. Binnen een aantal jaar gaat Kenilworth Road plat en dat zal een treurige dag zijn. Qua faciliteiten kan het amper meer, maar sfeertechnisch zijn er weinig betere plekken te vinden.