KFC Germinal Ekeren hield in 1999 op te bestaan, maar rood en geel is nog altijd niet vergeten. Daarvoor zijn de herinneringen te mooi. “We hebben wel al vaak gedacht: hadden we de claxon nog maar”, zegt supporter Rik Bossuyt in Staantribune #39.
Typisch voor Ekeren was de toeter die vanop de tribune weerklonk telkens als Germinal in de aanval ging. “We hadden er als supporters onze lol in. Er zaten ook andere geluiden op. Als een speler van de tegenpartij geblesseerd op de grond lag, lieten ze de tonen van een ambulance horen”, zegt trouwe supporter Nico Van Dyck.
Toeter
De herinnering aan de toeter komt, staande op het oude veld, met een wolk voor de zon je gedachten binnengedreven. Rik Bossuyt vertelt hoe de claxon oorspronkelijk een klein formaat had. Zijn latere schoonvader Peter, de zoon van voorzitter Jos Verhaegen, gebruikte hem in de provinciale al. Maar ze schoven hem aan de kant toen Peter met andere vrienden naar het voetbal ging en hem niet meer kon gebruiken. “Mijn broer en ik hebben die toen overgenomen en uitgebouwd tot een bak met 24 hoorns”, zegt Bossuyt.
“We staken er een batterij van een vrachtwagen in, de grootste en zwaarste die toen in de handel te krijgen was. Alles bij elkaar woog die toeter dertig of veertig kilo. Toen ik een auto ging kopen, nam ik de afmetingen van de toeter mee naar de garage om zeker te zijn dat hij erin paste. In de tweede klasse hadden we de claxon mee naar de kampioenenviering in Leuven. Er was maar één bus met geschminkte supporters: de onze. Maar een halfuur voor de wedstrijd begon, was de hele tribune geschminkt.
We waren echt een hoop kameraden, jongeren én ouderen. Iedereen en alleman. Dat was typisch Germinal. We wisten wanneer we naar het stadion gingen, maar we wisten niet wanneer we terugkwamen. Naast toeschouwer tijdens de wedstrijden heb ik als vrijwilliger ook de tribunes helpen bouwen en hielp ik na de match soms achter de toog als het kon. Mijn moeder zei altijd: ‘Jij trouwt nog wel eens met een supporter van Germinal.’ En voilà, ik ben getrouwd met de dochter van de uitbater van de kantines.”
De claxon was voor de televisiekijker duidelijk te horen bij wedstrijden van Germinal Ekeren.
De toeter was een icoon van Germinal Ekeren. “Wie naar Sportweekend keek, hoefde de beelden eigenlijk niet zien om te weten wie er speelde. Als je de toeter hoorde, wist je: Germinal Ekeren is aan de beurt. Toen Germinal in de vierde klasse speelde, stond de bakkerij van mijn ouders nog in de Oorderseweg. Op zondagnamiddag was de winkel open en speelde Ekeren zijn thuiswedstrijden. Als de wind gunstig was, kon ons moeke in de bakkerij aan het geluid van de claxons horen hoe de wedstrijd voor Germinal verliep.”
Lees het hele verhaal over KFC Germinal Ekeren, de club met ‘den toeter’, in Staantribune nummer 39, dat geheel in het teken staat van voetballand België, (na) te bestellen in de Staantribune Webshop.
