Groundhoppers houden van lijstjes. En al die lijstjes hebben een overeenkomst. Op welk lijstje je ook kijkt, het Olympisch Stadion in Amsterdam ontbreekt. Of het nu gaat om het mooiste, het meest legendarische, het oudste of het leukste stadion: Het Olympisch is in geen velden of wegen te bekennen. Zelfs in de top tien van de lelijkste stadions van Nederland komt het bouwwerk uit 1928 niet voor.
Mogelijk ligt de oorzaak voor dit betreurenswaardige hiaat in het ontbreken van een bespeler. Lijstjesbouwers lopen de ere- en de eerste divisie af en bepalen hun ranglijst. En dat terwijl het cv van het monument van architect Jan Wils uit Voorburg indrukwekkend is. Het huisvestte niet alleen de Spelen van 1928, maar ook het WK Baanwielrennen, het WK Schaatsen en het EK Atletiek.
Finales
De start van de Tour de France vond hier plaats. En heel veel legendarische voetbalwedstrijden. Er werden finales van de Europa Cup I, II en III afgewerkt, de finale van de wereldbeker voor clubs, de Europese Supercup en een aantal nationale bekerfinales. De Intertoto Cup kende hier haar eindstrijd. En in 1929 werd hier de eerste Europese wedstrijd bij kunstlicht afgewerkt.
In het voorjaar van 1978 bezocht ik het Olympisch voor het eerst. Ajax speelde tegen Juventus in de kwartfinale van de Europa Cup I. Het werd 1-1 in een entourage die op mij als dertienjarige veel indruk maakte. Een paar weken later was ik alweer in Amsterdam-Zuid om getuige te zijn van de finale van de KNVB Beker tussen AZ’67 en Ajax. De club uit Alkmaar won met 1-0 en pakte de eerste nationale hoofdprijs in haar historie.
Ik vond het Olympisch Stadion een rauw en basaal stadion, maar juist dat pakte mij op de een of andere manier. Je liep bij regen een goede kans om nat te worden, ook al zat je ‘overdekt’, maar dat maakte niets uit. Het was heilige grond. De grandeur van de historie lag als een deken over de tribunes. En die deken beschermde tegen alle weertypes.
Anno 2021 staat Het Olympisch nog steeds fier overeind. De sloopplannen van rond de eeuwwisseling zijn definitief naar de prullenbak. Het gebouw bruist van het leven, want onder de tribunes zijn tientallen bedrijfjes ondergebracht. In de sportarena vinden regelmatig evenementen plaats. En nog steeds, nog steeds vormt het rijke verleden van dit unieke stadion een onzichtbare gast. De verbeelding kan hier ongeremd haar gang gaan.
Fijnproevers zoeken in de parkeergarage onder de grasmat het bouwsel dat precies onder de middenstip staat. Een paar meter hoger stonden Eusébio, Puskás en Cruijff ooit bij de toss. Ik maak een diepe buiging en zeg sorry. Ik bied mijn excuses aan voor alle lijstjes waarop het Olympisch Stadion ontbreekt.
Hans Douw is de Groundhopper des Vaderlands en schrijver van de nu al bestseller Voetballiefde zonder Grenzen. Je kunt de tweede druk nog maar tien (!) dagen ZONDER VERZENDKOSTEN pre-orderen in de Staantribune Webshop.
Foto: Matthijs Immink