Hoe oud je ook bent en wat je in je leven ook hebt gepresteerd, als voetbalsupporter ben je toch altijd een beetje onder de indruk van de aanwezigheid van een profvoetballer. Laat staan van het leven van een prof. Of ze nou bij Ajax, Feyenoord, Helmond Sport of FC Dordrecht voetballen.
Ooit kwam ik Mark de Vries tegen bij de Albert Heijn, de benodigde boodschappen was ik van de zenuwen vergeten. De spits kwam na de wedstrijd regelmatig de derde helft langs om een praatje te maken. Wij vonden dat geweldig, dat hij zijn tijd besteedde aan ons, nederige supporters. Zijn transfer naar Hearts of Midlothian was daarom een goed excuus voor een reis naar Edinburgh. Gastvrij gaf hij een inkijkje in zijn leven dat bestond uit trainen, voetballen, slapen, FIFA spelen en chatten met het thuisfront. Had ik het misschien anders voorgesteld?
Jaren later werkte ik bij FC Dordrecht en waren profvoetballers ineens collega’s. Een mix van jongetjes en mannen uit alle windstreken. De een had al een gezin, de ander ging voor het eerst (noodgedwongen) zelfstandig wonen. De appartementen die de club voor de voetballers buiten de regio ter beschikking had, waren sober en compact en soms moesten ze deze ruimte ook nog delen. Geen idee hoe ze het thuis hadden, maar ergens had ik het idee dat het wat tegenviel. Neem daarbij het karige salaris, het gebrek aan iemand die voor je kookt, de was doet, je spullen pakt, en je bent wakker uit je droom.
Volwassen
Dacht je even dat je vedette zou worden, blijkt het een spoedcursus volwassen worden te zijn. Een studie die je leert dat je meisjes zwanger kunt maken die niet je vriendin zijn, dat je niet zomaar geld moet lenen aan teammaatjes, dat je van de restjes overgebleven lunch ook avondeten kunt maken, dat je familie of vrienden mist. Kunnen supporters wel aardig tegen je zijn of zelfs een beetje zenuwachtig worden in jouw aanwezigheid, het is een beetje leeg.
Uiteindelijk komt het erop neer dat profvoetballer zijn alleen maar leuk is wanneer je daadwerkelijk aan het voetballen bent. Kom ik weer terug op Mark de Vries. Iedereen kent nog het interview na afloop van de wedstrijd SC Cambuur – AGOVV. Met tranen in de ogen vertelde hij over zijn aankomende afscheid als voetballer: “Ik wil gewoon voetballen, dat is het gewoon.”
Gelukkig gaat zijn trainerscarrière nu als een speer. Sommige mensen gedijen echt alleen op gras.
Foto’s: Pro Shots/Henk Jan Dijks