Easter Road in Edinburgh is natuurlijk schitterend. Dat dat meteen maar even gezegd is. Vanuit Albion Place gezien, torent het wit-groene stadion van Hibernian FC indrukwekkend uit boven de huizen met hun donkerbruine gevels. Sinds 1895 staat het er al en hopelijk gaat het nooit meer weg.
Hibernian is van 6 augustus 1875, opgericht door naar Schotland geëmigreerde Ieren. Vandaar ook de groen-witte tenues en de naam (Hibernia is latijn voor Ierland). Van oorsprong dus ook een katholieke club, met in het logo de Ierse harp. Ook in het logo: het kasteel van Edinburgh en een schip, dat een verwijzing is naar havenstad Leith, tegenwoordig de wijk van Edinburgh waarin Easter Road ligt. Met vrienden Ronald en Marnix bezoek ik een wedstrijd tegen Livingston. Niet omdat het voetbal nu zo’n publiekstrekker is, maar omdat Easter Road zo’n geweldig karakteristiek stadion is. Daar houd ik van.
Rugby
Het weekend begint al goed. Onderweg met de tram van het vliegveld naar het centrum stappen we uit bij Murrayfield, het reusachtige nationale rugbystadion van Schotland. Omdat er op het terrein een studentengala op het punt van beginnen staat, kunnen we helaas niet naar binnen, waarop we besluiten de wijk in te wandelen. Daar belanden we in een bonte stoet van jongens in pak of kilt en waggelende, schaars geklede jonge vrouwen met flessen drank aan hun mond. We laten de gelegenheid niet onbenut om met ze op de foto te gaan. Met de boys in hun kilts, bedoel ik dan.
Historisch besef
Easter Road, het stadion van Hibernian, is een plaatje, een klassieker. De kleuren, het groen met wit, de aan elkaar gebouwde kerken (St Mungo’s Church en de Lockhart Memorial Church) die feitelijk op het Hibernian-terrein staan, de grote afbeelding met daarop de slogan Persevere (volhardt). Binnen zijn het vooral de kleuren en de glazen windschermen aan de zijkanten van de tribunes die het ‘m doen. Ook mooi: de witte boarding met de tekst: ‘So with the darkest days behind our ship of hope will steer, and when in doubt just keep in mind our motto, persevere’.
Voor iets meer dan dertig pond heb ik online kaartjes kunnen kopen voor de noordtribune die naar de naam Famous Five Stand luistert. Vernoemd naar de aanvallers Bobby Johnstone, Gordon Smith, Eddie Turnbull, Willie Ormond en Lawrie Reilly. Die waren in de jaren veertig en vijftig verantwoordelijk voor drie van de vier landstitels die The Hibs ooit wonnen.
Bij de allereerste Europa Cup I in 1955 was Hibernian (als eerste Britse club ooit) overigens een van de zestien deelnemende clubs, net als PSV en eindwinnaar Real Madrid. Voor en na de wedstrijd is het gemoedelijk; supporters van alle leeftijden bezoeken de wedstrijd en in de catacomben worden allerlei kinderactiviteiten georganiseerd. Vóór de wedstrijd is het ook druk in de clubshop, maar opvallend genoeg staat er juist na de wedstrijd een rij tot buiten. We kunnen eigenlijk geen andere reden bedenken dan dat de mensen hun spullen weer terug komen brengen.
Stadionmuziek
Als het stadion langzaam volloopt (met uiteindelijk bijna 16.000 toeschouwers) schalt de ultieme punkkraker Teenage Kicks van The Undertones door het stadion. Het omroepen van de opstellingen van beide teams wordt begeleid door een – eerlijk gezegd, mager – applaus. En op de schermen worden filmpjes getoond van vroeger tijden en van de activiteiten die Hibernian ontplooit voor autistische kinderen. Het clublied Sunshine on Leith van het Edinburghse duo The Proclaimers wordt vandaag niet gedraaid. Maar hun monsterhit I’m gonna be (500 miles) gelukkig wel. Het niveau van het voetbal is lang niet slecht. Als na twintig minuten al de 3-0 tegen de touwen vliegt, is er hoop op een legendarische uitslag, maar voor de rust wordt niet meer gescoord en na de rust heeft Livingston een antwoord gevonden op de chaos en is de wedstrijd meer in evenwicht. Geen goals meer helaas.
Artikel gaat verder onder de foto’s
