Eind juli vertrokken een vriend en ik richting Zürich, op weg naar Noord-Italië. In Zwitserland en Noord-Italië zouden wij gaan groundhoppen. In Zürich bezochten wij als eerste de wedstrijd tussen de plaatselijke FC en Lausanne. De ultras van FC Zürich lieten hun vak leeg, omdat zij het niet eens zijn met de identificatieplicht en coronatest/vaccinatieproof-verplichtingen. Desondanks maakten zij er van buiten het stadion een toffe sfeer van met veel vuurwerk en vlaggen en gezang.
De volgende dag trokken wij via Liechtenstein naar Italië. Het stadion van Vaduz ligt prachtig beneden aan een van de grote bergen, wat mooie plaatjes oplevert. Vervolgens reden wij door de Zwitserse bergen via Chur naar Lugano. Ook hier was het appeltje-eitje om binnen te komen en genoten wij van een mooie tribune, met op de achtergrond wederom een grote berg.
Ons laatste bezoek van deze dag was aan Varese Calcio. Daar aangekomen leek alles op slot te zitten, totdat wij twee oudere terreinknechten tegenkwamen die gebrekkig Engels spraken. Toen zij eenmaal doorhadden dat wij stadionfanaten waren, maakten zij het hek open en mochten we zelfs op het veld foto’s schieten. Het mega-oude stadion van Varese is een pareltje.
Milaan, Como, FeralpiSalo
Op dag drie besloten wij een rondleiding te nemen in Guiseppe Meazza, om het toch eens gezien te hebben. Zowel van binnen als van buiten een imposant stadion. Vervolgens maakten wij een ommetje naar Como. Het stadion ligt direct aan het Comomeer en leverden ook weer de nodige mooie plaatjes op. Vervolgens was het tijd om naar ons verblijf aan het Gardameer te vertrekken. Rondom het Gardameer bezochten wij het stadionnetje van FeralpiSalò.
Brescia, Atalanta
Daarna was het tijd voor onze twee grote uitgestippelde routes voor het groundhoppen door Noord-Italië. Te beginnen met de route: Brescia-Atalanta Bergamo-AC Monza-Piacenza Calcio. Bij groundhoppen weet je van te voren nooit of de stadions open of gesloten zijn.
Brescia en Atalanta Bergamo leverden mooie ervaringen op. Bij Brescia lukte het, na een aantal rondes om het dichte stadion lopen, om de poort van het uitvak binnen te dringen en via de trappen stonden we plots in het uitvak. Ook dit stadion heeft een schitterend uitzicht op de bergen.
Bij Atalanta leek alles potdicht. Hoe hoger de club speelt, hoe lastiger het lijkt te zijn om binnen te komen. Toch stond er bij de hoofdingang een grote poort op een klein kiertje, al zat-ie wel vast in de grond. We wisten ons er doorheen te wurmen en liepen het stadion binnen. Wat best spannend was, omdat we geen idee hadden of we mensen tegen zouden komen en niet wisten of dit op prijs zou worden gesteld.
Na geruisloos de hele VIP-lounge af te zijn gelopen, vonden wij via een andere gang de spelerstunnel en de weg naar de dug-outs en het veld. In de verte hoorden we dat er mensen bezig waren en dus maakten wij wat foto’s en slopen muisstil weer richting de uitgang. Daar aangekomen stuitten we toch op een man. Waarschijnlijk een journalist of iets dergelijks, die tegen ons zei: het is beter dat jullie zo snel mogelijk vertrekken voordat jullie gezien worden. Na het verlaten van het stadion zaten we vol adrenaline.
Monza en Piacenza
De volgende stop was AC Monza, waar een hek openstond aan de zijkant. Ondanks een vervelende, niet Engels sprekende journalist die weg wilde hebben, konden wij een mooie foto maken. Het stadion lijkt een beetje op dat van SC Braga Stadion, met een goede inkijk. De laatste bestemming van de dag was qua stadion het allermooist: Piacenza Calcio. Daar stond zelfs om half vijf in de middag open. We liepen een rondje om de sintelbaan en genoten van het prachtige old school stadion.
Mantova, Carpi, Modena en Bologna
Dag twee begon in Mantova. Dit stadion zat potdicht, maar via een hoop zand en een hek klommen we naar binnen en dat was het meer dan waard. Wederom een heerlijk Italiaans stadion. Vervolgens konden wij bij Carpi redelijk eenvoudig het stadion bezichtigen. Stop 3 was in Modena, ook een gave bak met mooie lichtmasten en goeie tribunes!
Onze laatste stop moest het pareltje van de vakantie worden: Bologna. Het stadion van buitenaf is al enorm imposant, zeker met het ‘kasteel’, dat aan Sparta doet denken. Door onze acties bij Brescia en Atalanta kregen wij hoop dat het ons ook zou lukken deze vesting binnen te dringen. Maar werkelijk alles zat potdicht en niet open te krijgen. Totdat wij richting een hoek liepen waar nog een poort was. Puur toevallig ging de automatische poort open en reed er een auto uit. Ik bedacht mij geen seconde en liep door de poort naar binnen, wetende dat die weer snel achter ons dicht zou gaan. Toch het risico genomen en maar kijken waar het schip zou stranden.
Binnen de poorten een rondje om het stadion gelopen en uitgerekend bij het ‘kasteel’ konden wij naar binnen. Een geweldig stadion, dat helemaal compleet is met dat imposante kasteel. Er waren mensen op het veld aan het werk en die kwamen naar ons toe. Wonder boven wonder waren zij bijzonder aardig en spraken nog redelijk Engels ook, wat doorgaans niet standaard is in Italië. Wij mochten foto’s schieten en daarna zou een van de medewerkers de poort voor ons opendoen.
Hiermee kwam er een einde aan onze zeer geslaagde groundhoptrip door Noord-Italië. Op de terugweg naar Nederland hadden wij nog een overnachting in Luzern. Daar bezochten we de wedstrijd FC Luzern – FC Zürich, tussen de harde kern van Luzern. Het was een erg prettige sfeer en we voelden ons er goed thuis, zeker na het eten van een Schwein Bratwurst en een paar Eichhof Pilsen.
