Hij is onlangs 39 geworden, Eddy Putter. Spits bij FC Dordrecht in een periode dat de lat bij het linkerrijtje lag en er niet eens om gelachen werd.
Eddy kreeg net als alle andere nieuwe aanvallers de bijnaam ‘Verlosser’, nog voordat-ie tegen een bal trapte. Dat was om de speler vertrouwen te geven en ons de hoop dat-ie dit ging waarmaken. Putter had alle potentie om dat te doen. Hij kon aardig tegen een balletje trappen en deed dat ook tijdens de wedstrijd. Hij paste goed in het team, want door zijn blessuregevoeligheid had hij een krasje. En voetballers met een krasje waren altijd erg geliefd in Dordrecht.
Ze hadden talent, maar waren onderweg naar het erepodium gestruikeld. Zolang het geen onherstelbare schade was, kon het worden weggepoetst. Eddy’s ster straalde nog feller dan de stadionlampen. Goeie kop, geen rare uitspattingen en hij scoorde regelmatig. Zijn gewrichten konden de weelde van alle loftuitingen nog maar net dragen. We waren zó gelukkig, dat we alleen nog maar over hem spraken alsof we een gedicht voordroegen. De Verlosser, de Vedette, Puttertje, Puttertje!
RKC haalde hem terug, maar in Brabantse grond kwam zijn gave niet tot bloei. Dat lukte alleen op Dordtse bodem. We waren dolgelukkig dat-ie terugkeerde naar de plek waar hij tot wasdom kwam. Hij was dan wel een beetje stuk, maar zelfs met één been mocht hij wat ons betreft spelen, wij zouden hem wel op handen dragen. Met Emile, een medesupporter, had ik een intensieve mailwisseling, waar we zo poëtisch mogelijk het wel en wee van onze spits bespraken:
Trompetten schallen, in top gaat de vlag
Opdat het ganse volk het goede nieuws horen mag
De supporter in winterslaap slaakt een opgeluchte zucht
Gelukkig, Eddy Putter is terug!
We gingen geen literaire prijzen winnen en werden ook geen kampioen, ondanks onze Verlosser. Was het niet zijn enkel, knie of hamstring, dan was het wel de tegenstander die meer wist te scoren.
De laatste keer dat ik hem zag, was in Almere. Hij was geblesseerd en zat achter ons op de tribune. Ik durfde niks te zeggen, bang dat elk uitgesproken woord het nog pijnlijker zou maken. Hij herstelde nooit helemaal van zijn blessures en werd fysiotherapeut.
Emile en ik sturen elkaar nog regelmatig odes aan Eddy:
Soms win je
Soms verlies je
Dat is niet voor iedereen te verteren
Maar Eddy leerde dat aan de Krommedijk al te accepteren.