FC Dordrecht kampt door forse saneringen niet langer met grote geldzorgen, maar het stadion is hét probleem. De Krommedijk is onvruchtbare grond. Het voortbestaan van FC Dordrecht hangt – alweer – aan een zijden draadje. De Krommedijk blijkt onvruchtbare grond. Toch volhardt een klein deel van de stad in zijn steun voor de club. Voor de jongste Staantribune gingen we een avond op stap met de diehards van Dordt. “Ik koppel jullie toch ook niet aan een andere partner?”
Elisa (46) hamert, ook deze vrijdagavond, op de sociale functie van de club. Dordt is een verbindende factor. “De meeste gemeenteraadsleden hebben geen idee wat clubliefde is. Ze zeggen het niet, maar ik weet zeker dat ze denken: dan ga je toch wat anders doen op vrijdagavond? Maar je gaat dan niet naar een andere club. Ik heb ook tegen ze gezegd: ‘Ik koppel jullie toch ook niet aan een andere partner? Aan iemand waar je misschien ook best wel gelukkig mee kunt zijn?’ Zo werkt het ook met clubliefde. Natuurlijk kan ik op vrijdagavond wel een andere hobby zoeken, maar hier ligt mijn geschiedenis.”
Krommedijk
Elisa (46) komt al haar hele leven op De Krommedijk. “Als kind sprong ik over de slootjes en kroop ik door een gat in het hek om te kijken bij mijn vader, die bij een club hierachter speelde. In 1983 kwam hij in het bestuur van Dordt.” Elisa werd supporter en – op een korte periode tijdens haar middelbareschooltijd na – is ze nooit weggeweest.
“Als meisje van veertien ga je niet in je eentje naar het voetbal. Maar toen er een jongen in mijn klas kwam die ook Dordt-fan was, gingen we samen. Hij heette Hugo. Twintig jaar geleden is hij overleden aan een spierziekte. Ik heb me toen voorgenomen om nooit meer een wedstrijd te missen. Omdat Hugo dat ook nooit wilde. We studeerden op een gegeven moment samen in Nijmegen. In het weekend gingen we naar huis. ‘Ik ga echt niet helemaal naar Veendam rijden’, zei zijn vader dan tegen Hugo. ‘Ach, nep-supporter’. En dan gingen we weer, naar Veendam.”
Elftalfoto
Later ontmoette Elisa in de kroeg haar huidige vriend Alex, ook een Dordt-supporter en nu medeorganisator van de busreizen naar uitwedstrijden. “Nee, we hebben echt geen Dordt-huis. Er hangt alleen een abstract schilderij van het stadion. En we drinken heus wel koffie uit een Dordt-mok. Maar dan houdt het ook wel op.”
Elisa was een tijdje medewerker van FC Dordrecht. Toen ze haar baan bij het theater verloor, kon ze door haar werk voor de supportersvereniging zo op de administratieve afdeling van de club terecht. Nu werkt ze in een boekhandel. “In het eredivisiejaar hadden we een speler die op de dag van de elftalfoto er niet kon zijn. Javier Vet, hij is nu voetballer van De Graafschap. Hij had een begrafenis. Vroegen ze Alex of hij op zijn plaats wilde gaan staan (zie foto, red.). Hij is ongeveer even lang en met Photoshop zouden ze wel het hoofd van Vet erop zetten. Alex is alleen niet echt een sportman, dus die buik moesten ze ook wel een beetje bijpoetsen.”
Het volledige artikel over FC Dordrecht is te lezen in Staantribune #29, te bestellen in de Staantribune Webshop.