Zes jaar geleden volbracht Staantribune-redacteur Joris van de Wier de ’92’. Dat betekende dat hij bij alle 92 clubs in de hoogste vier profdivisies van Engeland een thuiswedstrijd heeft gezien. Op de Groundhopdag in Deventer komt hij vertellen over ‘Doing the 92’. Deel 1: de dag dat Joris de laatst ontbrekende profclub bezocht.
Bijna tien jaar geleden zag ik Portsmouth – Scunthorpe United, mijn eerste wedstrijd in Engeland. Ik had toen al wel van ‘Doing the ‘92’ gehoord, maar nooit gedacht dat ik die zelf ooit zou voltooien. Ik was allang blij dat ik Fratton Park in het echt zag en hoopte nog meer stadions te bezoeken. Dat ik bijna tien jaar later 190 Engelse wedstrijden op de teller had staan, had ik nooit gedacht. Wedstrijd 190, nummer 253 als je de rest van Groot-Brittannië en Ierland meetelt, was tevens de pot waarbij ik mijn ‘92’ volbracht. Bij Port Vale, precies zoals gepland.
Alles klopte op deze dag: er waren 4.600 uitfans, het was het hoogste aantal toeschouwers van Port Vale in meer dan dertien jaar, sfeertechnisch was het uitstekend, ik zag doelpunten, het stadion was leuk en na afloop was er volop randanimatie. Het hoogtepunt was natuurlijk de ‘Doing the 92’-beker die ik ontving, want daar doe je het allemaal voor.
Vale Park
Vale Park. Het is een stadion dat ik bewust achter de hand heb gehouden. In 2007 had ik het al bijna bezocht. We waren op weg naar Swindon Town – Charlton Athletic, maar het weer was zo slecht dat we besloten in het noorden te blijven. Het was onze eerste augustustrip en ons basiskamp lag in Buxton, tussen Sheffield en Manchester. We waren vlakbij Stoke-on-Trent en Port Vale speelde thuis tegen Wrexham in de League Cup. Op papier best een leuke pot, maar ik gedroeg me als China in de Veiligheidsraad en sprak mijn veto uit.
Ik geloof dat ik op dat moment een club of dertig had gezien van de 92, maar Port Vale speelde toen al in mijn gedachten om daar eventueel te eindigen. Tijdens een rit naar Swansea – dat was pas mijn derde trip naar het eiland – hadden we het in de auto over een eventuele 92ste. Niet dat we die ooit dachten te halen, maar je moet ergens over lullen als je 24 uur bij elkaar in een kleine ruimte zit. Toen noemde ik Port Vale al. Later kwam Lincoln City erbij als tweede optie.
Waarom Port Vale? Dat is eigenlijk nog best lastig uit te leggen. De club heeft een aardig stadion, maar het is geen buitencategorie. Ook is het vaak erg leeg en is de Lorne Street Stand al meer dan tien jaar half af. Port Vale is geen bijzondere club. Nooit speelden The Valiants op het hoogste niveau of wonnen ze de FA Cup of de League Cup. Daarnaast ligt Stoke-on-Trent in dat lege, vergeten gebied tussen Birmingham, Wales en Manchester. Buiten Port Vale heb je daar Stoke City en Crewe Alexandra en dan houdt het wel op. Zelfs in de non-League speelt er weinig speciaals in die regio. Leek Town, dat is het wel zo’n beetje. De grootste speler die Port Vale ooit heeft voortgebracht, is Roy Sproson. Ik vrees dat maar weinig mensen in Nederland hem kennen.
Onopvallend
Als je alles bij elkaar optelt, is Port Vale dus een onopvallende club, maar juist daarom wilde ik graag op Vale Park eindigen. Port Vale is een typisch Engelse club, in een typisch Engelse stad en heeft typisch Engels publiek. Beter kun je in mijn ogen de ‘92’ niet afsluiten. Ik wilde de club een seizoen eerder eigenlijk al bezoeken. Port Vale – Aldershot Town klonk me fantastisch in de oren, maar ik kon me bedwingen. Als je de ‘92’ afsluit, moet je dat in stijl doen en het seizoen waarin de Football League 125 jaar bestaat en de FA 150 jaar is daar heel geschikt voor.
Nog mooier werd het toen Port Vale in april promoveerde naar League One en Wolverhampton Wanderers degradeerde naar diezelfde competitie. Bij het uitkomen van de fixtures had ik even een andere wedstrijd op het oog, maar uiteindelijk kon ik niet anders dan deze wedstrijd kiezen. Op 31 augustus 2013 zou daarom een einde komen aan mijn queeste naar de ‘92’.
