In voorbereiding op Boxing Day kwam ik erachter dat mijn schoonvader sterk vasthoudt aan het adagium “Support your local FC”. En dus waren voor hem de enige opties Watford (waar hij opgroeide) en MK Dons (waar hij al meer dan dertig jaar woont). We waren echter al bij beiden geweest en ik wilde ook graag iets nieuws bezoeken. Watford – Chelsea werd ook op Boxing Day in de avond gespeeld. Maar ik achtte de kans klein dat wij – ondanks onze booking history – kaartjes zouden kunnen krijgen.
De avondwedstrijd bood echter kansen om ook overdag naar een potje te gaan. Ik besloot met een van mijn studiegenootjes die in Londen woont, om naar Queens Park Rangers – Ipswich Town te gaan en ’s avonds eventueel door naar Watford.
“Waar zullen we dit jaar kerst vieren?” Met die vraag begon de trip. Mijn vriendin, waarvan de familie in Engeland woont, vraagt dit met een nonchalance waar ik altijd wat achterdochtig van word. In de afgelopen jaren waren wij met de kerst steevast in Engeland. Engelsen vieren immers fanatieker kerst en aangezien we in Nederland wonen, zie ik mijn familieleden door het jaar ook. Zij ziet haar familie dus minder, waardoor we besloten ook dit jaar weer naar Engeland te gaan. Voor een laatste kerstmaal, voordat Brexit definitief wordt en wij het eiland afgraven en rustig laten afzinken.
“The Last Supper” leek daarom wel een toepasselijk thema voor deze reis. Ik had wel één maar: Ik wilde graag vrijheid om wat sportwedstrijden rond Boxing Day te bezoeken. Als de Engelsen immers iets goed weten vol te plempen met sport, zijn het de dagen rondom kerst wel.
Kaartjes
Het kopen van kaartjes ging verbazingwekkend soepel en voordat ik er erg in had was ik eigenaar van twee tickets voor QPR – Ipswich en twee kaartjes voor Watford – Chelsea. Ik had echter helemaal geen rekening gehouden met het Britse openbaar vervoer. Toen ik ooit op Londen Luton vroeg naar een ‘timetable’ werd ik wat schaapachtig aangekeken en geadviseerd om het aan de chauffeur van de bus te vragen. Die weten vaak wel waar ze naartoe rijden en hoe laat hun bus vertrekt.
Rondom Boxing Day is het dan ook traditie om zomaar treinen uit de dienstregeling te halen. Ook dit jaar was het raak en hoewel internet mij vertelde dat de metro’s in Londen niet zouden rijden maar de treinen wel, besloot men op het laatste moment toch om het allemaal om te draaien. Daarbij moet je je voorstellen dat het ‘eruit halen van alle treinen’ betekent dat er GEEN ENKELE trein meer rijdt. Waarom deze dag van volksverhuizing is gekozen om alles stil te leggen is niet helemaal helder. Maar zo bont als dit jaar had ik het nog nooit meegemaakt.
Ik kon met de trein niet meer in Londen komen en de buslijnen die nog reden, zaten volgeboekt. Door een tip wist mijn vriendin een bus naar Luton Airport te boeken en een bus van Luton naar Londen. Het werd een ritje van ruim twee uur, maar ik kwam er wel. Na een kop koffie vertrokken we richting het QPR-stadion: Loftus Road. De metro reed gewoon en toen we Ipswich-shirtjes in onze coupé zagen, wisten we dat we goed zaten. Queens Park Rangers heeft een stadion dat prachtig in een woonwijk ligt. Het is een klein stadion en, zoals het hoort, helemaal in het blauw gekleurd.
We eten nog een pie en drinken een biertje en gaan richting ons vak. De tip om kaartjes te kopen naast het gangpad lijkt geen overbodige luxe, want ik pas met mijn bijna twee meter met geen mogelijkheid tussen de stoeltjes. Omdat we redelijk hoog zitten kan ik in de verte enkele lelijke flats boven de tribune zien uittorenen. Ook zitten we pal naast het goed gevulde uitvak en hebben we een goed uitzicht op de vreemdste skybox die ik ooit gezien heb: Een glazen vissenkom die in de hoek van het stadion hangt.
Op zijn Engels
QPR is dit seizoen een degelijke middenmoter terwijl Ipswich stijf onderaan staat en de verwachting is dan ook dat de thuisploeg geen moeilijke middag krijgt. De wedstrijd is op zijn Engels met veel strijd, lange ballen en net niet genoeg techniek. Zo zie ik het graag. Hoewel Ipswich zeker niet onderdoet voor de thuisploeg, creëren ze maar weinig kansen. Daarna is het tijd voor enkele verlate kerstcadeautjes: door een mislukt tikkie breed worden er direct drie spelers van QPR gelanceerd en gaat het nog bijna mis omdat de bal op doel wordt geschoten in plaats van afgelegd. De Ipswich-keeper grijpt echter bijzonder matig in waardoor de rebound wel raak gaat. Niet veel later valt ook de 2-0 binnen door een strak aangesneden vrije trap.
Ondertussen speelt zich op de tribune een eigen wedstrijd af. De Tractor Boys zijn hier niet gekomen om in stilte te lijden en zijn aan het zingen, scanderen en aanmoedigen. Zelfs bij een 2-0 achterstand hebben ze het hoogste woord en horen we “You’re 2-0 up and still not singing” door het stadion galmen. Het is inderdaad zeker geen gekkenhuis op Loftus Road en behalve “You’re going down like your sister” krijgen de bezoekers uit Ipswich maar weinig naar hun hoofd over hun mogelijk degradatie.
In ons vak zit wel een sfeermaker. Een bejaarde man met een blauwe sombrero doet er met een toeter en een ratel alles aan, om de sfeer te verbeteren. Zeker na de doelpunten is hij actief bezig met het publiek op te jutten en de fans van de bezoekers te provoceren. In de tweede helft gebeurt nog voldoende en terwijl Ipswich de aansluitingstreffer lijkt te scoren gaat de bal aan de overkant tegen de touwen. Met 3-0 is de wedstrijd gespeeld, maar toch geven beide teams niet op en zijn ze op zoek naar meer. Maar meer volgt er niet.
Op naar Watford
QPR wint afgetekend en daarmee is het voor mij tijd om richting Watford te gaan. Een reis van ruim vijf kwartier met de metro. Als ik uitstap op Watford Station staat mijn schoonvader gelukkig al te wachten. Hij is met de auto gekomen waardoor ik in ieder geval verzekerd ben van een reis terug. Terwijl we naar het stadion lopen weet hij mij over elke zijstraat waar we doorheen lopen wel iets te vertellen: “In deze straat heb ik gewoond,” en “hier heeft die en die beroemdheid gewoond”.
Het is weer even zoeken waar de kaartjes moeten worden opgehaald en ik probeer niet eens mijn extreem Hollandse naam uit te spreken, maar lever direct mijn paspoort in. Nadat we naar binnen gaan, nuttigen we weer een pie en een cola voordat we op onze plekken gaan zitten.
Bij aankomst op onze plekken wordt duidelijk dat er veel op het programma staat vandaag. De Hornets staan er goed voor en bij een overwinning kunnen ze zelfs erg dicht in de buurt van Chelsea komen. De stewards zijn gestrest en ook mijn schoonvader is onrustiger dan een jaar eerder. We zitten wederom op de Graham Taylor-stand, vernoemd naar de legendarische coach uit de jaren ’80. Alle tribunes zijn vandaag uitverkocht en ook Chelsea heeft een vol uitvak meegenomen.
Strijdplan
Al snel zijn de strijdplannen duidelijk. Chelsea zet druk en Watford probeert met lange ballen op spits Troy Deeney en ‘daarna- zien-we-het-wel-verder-voetbal’ onder die druk uit te komen. De bezoekers krijgen niet heel veel kansen. Aan de andere kant krijgt Watford ook een paar grote kansen maar ook die vallen er niet in. Als we denken met een 0-0 de rust in gaan wordt er wederom – net als bij QPR-Ipswich – een kerstcadeautje uitgedeeld. Wederom wordt een tikkie breed onderschept en opeens stoomt Eden Hazard met twee ploeggenoten richting keeper Ben Foster. Chelsea pakt het cadeautje uit terwijl mijn schoonvader wat krachttermen het veld in slingert.
In de tweede helft lijkt Watford toch te gaan proberen om te winnen en dat is tegen Chelsea altijd gevaarlijk. In een pijlsnelle counter gaat Hazard alleen op de keeper af. Ben Foster, die toch al niet de wedstrijd van zijn leven aan het keepen is, besluit om de kleine Belg te onthoofden wat tot een penalty leidt en verbazingwekkend genoeg slechts een gele kaart. Hazard twijfelt niet en schiet hard raak.
Boxing Day 2020
Watford zet nog een paar keer aan maar Chelsea houdt makkelijk stand. Terwijl mijn schoonvader baalt besluiten we nog even naar de fanshop te lopen. Met zijn nieuwe shawl vertelt hij weer over alle avonturen die hij in de voorstad heeft beleeft en bespreken we Boxing Day voor volgend jaar alvast. Er zijn wederom plannen dat de familie van mijn vriendin naar Nederland komt om kerst te vieren. Maar dan moeten we nog even kijken hoe we dat met voetbal kunnen combineren.
Lees voor meer groundhop-verhalen Staantribune #23, die geheel in het teken van groundhoppen staat.
