Elke week plaatsen we een ingezonden groundhopverhaal. Deze week van Staantribune-abonnee Elisa Kuster, die ging groundhoppen in Marokko. Weer eens wat anders dan een tripje naar België of Engeland!
Je hebt mensen die van reizen houden, het liefst zes keer per jaar op vakantie gaan. Je hebt mensen die het liefst elke dag hetzelfde uitzicht hebben. Ik hoor bij de laatste categorie. Zodra de punt van de Grote Kerk niet meer zichtbaar is, voel ik al heimwee. Het enige dat het gemis kan verzachten is wanneer de torenspits wordt vervangen door een stadionlamp. Maar toch had ik ooit een fan experience bij Kawkab Marrakesh.
De uitwedstrijden van FC Dordrecht hebben me jarenlang naar alle stadions van het betaalde voetbal gebracht. Dus ik durf te beweren dat ik best vaak buiten mijn comfort zone stap. Ongeveer één keer per jaar durf ik ook de landsgrenzen over te steken, meestal overgehaald met de belofte dat er een voetbaltempel op het lijstje bezienswaardigheden staat. Als een volleerde toerist zag ik de stadions die bekend zijn van radio en televisie: Camp Nou, Stadion Olimpico, Emirates, St Mary’s, Bernabéu.
Krommedijk
Been there, done that, het shirt heb ik in de fanshop laten hangen. Hoe groter het stadion, hoe langer de lijst met voorschriften waar je je aan moest houden. Spontaan doen deed je maar thuis. Wanneer je niet beter bent gewend, is het vast allemachtig prachtig maar zelfs in de broodjes frikandel op de Krommedijk zit meer leven.
In 2008 belandde ik in Marrakesh, de stad met sprookjesachtige gebouwen in een land waar alles gaat zoals het gaat. In gebrekkig Frans/Engels en vooral veel handen- en voetenwerk hadden we vervoer gevonden dat ons naar de wedstrijd van Kawkab Marrakesh bracht. Ons gezelschap trok de nodige aandacht, kennelijk waren er weinig toeristen die ook interesse hadden in de lokale voetbalcultuur. Bij de ingang werden we ontvangen door de suppoost, die ons vriendelijk doch dringend verzocht om met hem mee te lopen. Hadden we iets verkeerds gedaan, mocht ik als vrouw eigenlijk wel naar binnen? Daar had ik helemaal niet bij stilgestaan.
Eretribune
Allerlei scenario’s spookten door mijn hoofd, waren we nou echt van die domme Hollanders die met hun grote westerse voeten de Marokkaanse mores vertrapten? We volgden de man een betonnen tribune op, hij wees naar lege plek waar we konden zitten. Aan de rest van de mensen te zien was dit een soort eretribune. Niet zoals wij dat kennen met comfortabele zitplaatsen, als hooggeëerde gasten kregen we een oude krant om tussen onze billen en het kale beton te schuiven. Gastvrijheid zit hem in de kleine details.
Kawkab Marrakesh speelde toen nog in het El Harti stadion, het deed me denken aan het stadion van FC Dordrecht, op de gekte van de supporters na. Een groep lefgozers klom het krakkemikkige dak op om met een enorme vlag te zwaaien. Nog voor de Snollebollekes er een hit mee hadden, liepen zij al massaal van links naar rechts. Van de wedstrijd kan ik weinig herinneren, de supporters vond ik een stuk interessanter. Grappig hoe enthousiasme in elk land anders wordt geïnterpreteerd.
Fan experience
In Nederland waren bij het zien van deze taferelen stewards overspannen geraakt, de burgemeester had het stadion laten ontruimen, in Zeist werd een spoedberaad ingelast. Hier in Marrakesh werd de soep niet zo heet gegeten en of ik misschien nog een ijsje lustte? De verkoper had zijn handelswaar in een handige koelbox op zijn buik hangen. Hij deed deze middag goede zaken bij dat groepje Nederlanders op de tribune. Zijn grijns werd met elke verkochte consumptie groter. Zoals eerder gezegd weet ik niet eens meer of ik een leuke wedstrijd heb gezien, onvergetelijk was het wel.
Wanneer er weer een voetbalclub op de proppen komt met de term ‘fan experience’ denk ik aan de middag in Marrakesh. Ik zou de jongens en meisjes van de marketingafdeling met liefde in de Marokkaanse ‘fanzone’ neerplempen. Met een kartonnen klappertje in hun knuistjes. Dan ga ik wel tussen de normale supporters roepen dat het zo stil is aan de overkant.
Heb jij ook een leuke groundhoptrip gemaakt? Stuur jouw verhaal (plus foto’s) dan naar info@staantribune.nl. De leukste artikelen worden op de website geplaatst.