Liverpool werd tijdens haar beginjaren in 1901 voor het eerst landskampioen, negen jaar nadat de club was opgericht. Manager Tom Watson had in die beginjaren van Liverpool een belangrijke rol. Hij werd in 1896 overgenomen van Sunderland om voor succes te zorgen. Dat was overigens ook het jaar waarin Liverpool het blauw inruilde voor het befaamde rood.
Watson voerde een streng trainingsregime in. Om half acht ‘s ochtends moesten de spelers gaan wandelen en een uur later mochten ze pas gaan ontbijten. Watson stond erop dat de spelers slappe thee dronken en karbonades, eieren en droog brood aten. Hij was tegen het eten van boter, suiker en aardappelen. Ook het drinken van melk raadde hij af. Daarna begon om kwart voor tien de eerste training gevolgd door een tweede om half vier ‘s middags. Bij het avondeten moesten de spelers een glas bier drinken. Roken mocht, maar niet te veel. De dag werd om half acht ’s avonds afgesloten met een wandeling van een uur. Dat klinkt nu wat vreemd, maar het was destijds revolutionair.
Graf Watson
Liverpool werd in 1906 voor de tweede keer landskampioen. In 1915 stierf Watson, terwijl hij nog manager was van de club. Niet in de loopgraven, maar vanwege een longontsteking. Hij werd begraven op het kerkhof van Anfield. Honderd jaar later eerde Liverpool zijn oude manager door een nieuwe steen op zijn graf te zetten. Een kleinzoon van Watson uit de Verenigde Staten werd overgevlogen om bij de plechtigheid aanwezig te zijn. Ik heb het graf bezocht en het is een mooie plek, want je ziet Anfield op de achtergrond liggen.
De Joop Hiele van Groot-Brittannië
Nadat de competitie na de Eerste Wereldoorlog weer van start ging in 1919 deed Liverpool meteen weer mee in de top. Na twee vierde plekken wonnen de Reds in zowel 1921 als 1922 de titel. De topspeler van die ploeg was niet de spits, maar de doelman. De Noord-Ier Elisha Scott stond van 1912 tot en met 1934. onder contract bij de Reds en werd als de beste doelman ter wereld beschouwd. Hij was de eerste speler die de eretitel The King of The Kop kreeg. Supporters hielden van zijn gevloek en gescheld. Hij was de Joop Hiele van Groot-Brittannië.
Dixie Dean vs Elisha Scott
De rivaliteit tussen Dixie Dean en Elisha Scott was legendarisch. Voetbal was destijds veel fysieker dan nu en het waren altijd harde duels tussen die twee. Scott ontving eens een pakketje op de dag voor de derby. Het waren pijnstiller en er zat een briefje bij waarop stond geschreven: ‘Thought you might be needing these later, Yours Dixie’. Beide mannen kwamen elkaar een keer tegen in een pub in Belfast de dag voor de interland tussen Noord-Ierland en Engeland. Dixie tikte zijn pet aan en knikte. Het was niet alleen een groet, maar ook een virtuele kopbal. Scott had dat door, dook op de grond en deed alsof hij de bal stopte. De zuiplappen aan de bar schrokken zich kapot.
In 1934, Scott was al veertig en vaak bankzitter, deed Everton een poging om hem te kopen. Liverpoolsupporters kwamen meteen in opstand en hun bestuur durfde het niet aan om de doelman te verkopen aan de rivaal. In plaats daarvan ging hij naar Belfast Celtic waar hij als manager tien titels won voordat de club zich in 1949 vanwege sektarisch geweld terug moest trekken uit de competitie.
Na de vierde titel stond het 4-2 voor Liverpool in kampioenschappen, al was die ene FA Cup van Everton meer waard. In 1932 trok Everton de stand gelijk qua kampioenschappen en vlak voordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak stond het ineens 5-4 in titels voor de Toffees. Daarnaast had de blauwe club een tweede FA Cup toegevoegd aan hun palmares. Dat Liverpool die beker nog altijd niet had gewonnen, begon een grap te worden in de kroegen van de stad.
Extreme weersomstandigheden
Toen de competitie in 1946-1947 weer van start ging na de oorlog, was Liverpool vooraf niet een van de titelkandidaten. In 35 jaar, vanaf 1929 tot aan 1964 toen Bill Shankly de club kampioen maakte, zou Liverpool maar één keer in de top 6 eindigen. Maar die ene keer werden de Reds wel meteen kampioen. De belangrijkste speler in 1946-1947 was achteraf gezien misschien geen voetballer, maar het klimaat. Het was namelijk een seizoen met extreme weersomstandigheden. Doordat Engeland nog herstelde van de oorlog, werd op alles bespaard. Lichtmasten aanzetten was verboden, dus alle wedstrijden werden in het weekend gespeeld. Dat zou normaal geen probleem zijn geweest, maar het was de koudste winter sinds tijden in Engeland. Zo viel er 55 dagen achter elkaar sneeuw. Maar ook bij de eerste wedstrijd van Liverpool was het weer al helemaal knettâh.
Uit bij Sheffield United hingen er pikzwarte wolken boven het veld, zorgde onweer voor paniek en werd afgesloten met een wolkbreuk. Tijdens het begin van de herfst was het zo warm dat supporters op The Kop flauwvielen van de hitte. Daarna was het wekenlang mistig en in november stormde het enorm. Goed voetbal was bijna onmogelijk.
‘Sea of porridge’
Met kerst stond Liverpool bovenaan en niet veel later werden de velden ijsbanen. Liverpool ligt aan zee en daardoor werden op Anfield minder wedstrijden afgelast dan elders in het land. De drie andere clubs die meestreden om de titel, Wolverhampton Wanderers, Manchester United en Stoke City, hadden veel meer last van de sneeuw en het ijs. Het veld op Anfield was wel een drama. Een krant noemde het een ‘sea of porridge’ toen Blackburn Rovers op bezoek kwam. Bij Liverpool werden de lijnen blauw geverfd, zodat ze toch zichtbaar waren in de sneeuw. Uiteindelijk speelde Liverpool op 31 mei hun laatste competitiewedstrijd. Uit bij de Wolves, dat op dat moment nog een punt voorsprong had. De Reds moesten dus winnen.
Waar het twee maanden eerder nog sneeuwde, was het nu kokend heet. Een krant schreef dat het ‘hotter than the Melbourne Cricket Ground’ was in Wolverhampton. Mensen droegen korte mouwen en rolden hun broekspijpen op, destijds heel ongebruikelijk want extreem lustopwekkend. Om geen zonnesteek op te lopen, bonden ze zakdoeken over hun hoofd. De scheidsrechters trokken zelfs witte tenues aan, omdat zwart niet te doen was. Liverpool won in deze omstandigheden met 1-2 en moest daarna lang wachten. Stoke City had nog wat inhaalwedstrijden tegoed en zou op 14 juni pas hun laatste pot spelen.
Liverpool Senior Cup
Toevallig speelde Liverpool op dezelfde dag de finale van de Liverpool Senior Cup, maar op Anfield was iedereen vooral bezig met de wedstrijd Sheffield United – Stoke. Als de Potters wonnen, was Stoke City kampioen. Over die dag schreef speler Billy Liddell het volgende in zijn biografie: “Stoke had to beat the Blades to displace us from leading position. The day this game at Sheffield took place we met Everton in the final of the Liverpool Senior Cup at Anfield, starting fifteen minutes after the Sheffield match. Though our minds were more on what was taking place at Bramall Lane than at Anfield, we defeated Everton 2-1.”
“But the last ten minutes were a mere formality, for the news had been given over the loud-speakers that Stoke had been defeated and the title was ours. The crowd didn’t care two straws what happened after that. All they wanted was the final whistle, so they could come swarming over the ground from the Kop and Kemlyn Road and carry us off the field. It was a scene of amazing enthusiasm.”
Liverpool was verrassend voor de vijfde keer kampioen geworden, maar zakte het seizoen erop snel weg. De Reds werden een middenmoter en degradeerden zelfs in 1954. Pas na de komst van Bill Shankly stond de club weer op.
Voetbalstad Liverpool van Joris van de Wier is te bestellen in de Staantribune Webshop. Het boek is ook te kiezen als een GRATIS welkomstcadeau bij het afsluiten van een abonnement op Staantribune!
Foto header: Wikipedia