Objectief gezien is dit mijn allerslechtste plan ooit. Tegelijkertijd is dit mijn beste plan ooit. Op 24 februari ben ik namelijk begonnen aan mijn langste wandeltocht tot nu toe, zo’n tweeduizend kilometer door Groot-Brittannië. Onderweg ga ik – de Rambling Groundhopper – jawel, groundhoppen.
Misschien had ik beter gewoon naar een psycholoog kunnen gaan. Of naar een psychiater. Dat was in ieder geval makkelijker geweest en dan was ik met een beetje mazzel ook sneller klaar geweest en misschien was het ook goedkoper. Het was niet eens dat ik de afgelopen maanden zo heel veel voor gek ben verklaard. Er was zo’n moment dat de droom, het idee, het plan opeens concreet werd, na een voorbereiding van zo’n 3,5 jaar. Ik ging het mensen vertellen. Ik ging dingen ‘inplannen’. En opeens was er een plan, mogelijke routes en clubs die ‘hoog op de lijst’ stonden.
En toen kwam corona en had ik opeens twee jaar extra om te plannen. ‘Wandeltocht 2.0.xlsx’ heet het. Uiteindelijk vonden de meeste mensen het leuk, spannend, dapper en moesten ze er vooral niet aan denken om de route zelf te lopen. “Ik durf te stellen dat je terug in Nederland bent voordat je Devon uit bent”, vanwege “een gebrek aan mentaliteit”, was de minst enthousiaste reactie die ik kreeg.
Toch zou ik er op dit moment een hoop voor over hebben om niet in de trein naar Rotterdam te stappen en daar de overstap naar Londen, Penzance en uiteindelijk Land’s End te nemen.
Street Soccer Schotland
Ik had me een aantal dingen voorgenomen om te regelen. Ten eerste wilde ik graag de routes ingeladen hebben op mijn GPS. Dat is niet gelukt. Ook wilde ik contact hebben met de clubs die ik zou gaan bezoeken. Dat is, ondanks mijn enthousiaste en vriendelijke mailtjes, ook grotendeels niet gelukt. Ik ben een dikke zeven kilo te zwaar, heb nog geen tien procent van mijn geplande oefenkilometers gelopen en heb pas 1,5 week aan route en slaapplekken geregeld voor een tocht van 3,5 maand. Gelukkig is mijn rugzak gevuld met goede spullen (waarvan ik gisteren nog een deel heb gekocht) en is Street Soccer Scotland, mijn goede doel, groot fan van mijn wandeltocht.
Samen met Staantribune zijn de ‘socials aangeslingerd’ en gaat het goed met mijn online presence. Alle merchandise zit in de rugzak, die ook nog eens met tien kilo (exclusief water en eten) keurig op gewicht is. De avond voor vertrek kan ik, heel cliché, geen oog dichtdoen en na een korte nacht klap ik mijn telefoon open met het nieuws dat Poetin heeft besloten om Oekraïne binnen te vallen. Zal je altijd zien. Mijn toch al niet geringe niveau van wedstrijdspanning stijgt nog een stukkie verder en ik tref mijn laatste voorbereiding voor het binnenvallen van Engeland.
En met binnenvallen bedoel ik vriendelijk vragen of ik het land in mag, netjes mijn Passenger Locator Form invullen en “ja, mevrouw” tegen de dame van de douane zeggen. Alleen op de vraag waarom ik eind februari, terwijl het overal stormt en ijskoud is, een mooi moment vind om aan deze wandeltocht te beginnen, blijf ik haar een antwoord schuldig.
Arsenal – Wolverhampton Wanderers
Terwijl ik sta te wachten op de Eurostar bel ik nog even met Phil. De avond ervoor heb ik nog een verzoek gedaan in een supportersforum van Cornish Pirates en daar is Phil uit komen rollen. Ik leer in een hoog tempo dat Phil heel vriendelijk is en ik op geen enkele manier de mentale capaciteit heb om het Cornish te verstaan. Na een best comfortabele treinrit kom ik in Londen aan. Mijn spullen lever ik in bij het hotel en ik merk dat mijn stress al iets is gezakt.
Ik duw nog een eierkoek naar binnen en vertrek richting het Emirates Stadium, waar Arsenal het gaat opnemen tegen Wolverhampton Wanderers. De thuisploeg wint in blessuretijd, met het gekkenhuis wat daarbij hoort. Een soort therapeutische rust valt over me heen, terwijl ik een heel voetbalstadion uitzinnig zie worden.
Morgen maar eens naar Lands End toe.