Na vier boeken over voetbalsteden is het tijd om mezelf weer eens uit te dagen. En hoe doe je dat beter dan met een queeste. Maar wat voor queeste? Ga ik de Heilige Graal vinden met een Monty Python-esque gezelschap? Een ring vernietigen met een pervers rariteitenkabinet? Of een prinses bevrijden door een draak neer te steken (mijn naam heb ik in ieder geval mee)? Neen, ik kies lafjes voor een voetbalqueeste. Mijn doel is om een seizoen lang de FA Cup te volgen en in ieder van de veertien rondes minstens één wedstrijd te bezoeken. Van Whickham naar Wembley.

Na dertien rondes en 32 wedstrijden is de dag der dagen aangebroken: Cup Final Day. Al sinds 1989 is het een droom van mij om dat eens live mee te maken en dat gaat vandaag eindelijk gebeuren. Tijdens die finale van 33 jaar geleden speelde Liverpool tegen een blauwe club en dat is nu ook het geval. Helaas geen Everton, dat was te mooi geweest om waar te zijn, maar Chelsea. Gelukkig wel twee clubs waarvan de supporters elkaar totaal niet mogen. De meest pro-Britse aanhang van Engeland tegen de meest anti-Britse. Het geeft net een extra tintje aan deze wedstrijd.

Liverpool tegen Chelsea

Het is vier uur ’s ochtends in een Premier Inn in de marginale Londense buitenwijk Enfield Lock. Buiten is het nog donker, maar ik ben al klaarwakker. Niet omdat ik aan Lana Wolf denk, maar ik ben al volop bezig met de finale. Die wedstrijd is het einde van de queeste die op 6 augustus begon in Whickham. Nog altijd kan het misgaan – zo heb ik mijn ticket nog niet – maar ik ga ervan uit dat het wel goed komt. Omdat vegeteren in het hotel mij niet zo aanspreekt, pak ik al vroeg de metro richting Londen.

Daar kom ik rond de middag iemand tegen die zijn ticket al wel heeft: Wibi. Hij heeft dit seizoen geen enkele FA Cup-wedstrijd gezien, maar duikt op bij de finale en snaait zo het ticket weg voor de neus van zielige weeskinderen uit Liverpool. Het is voor hem ook zijn eerste keer dat hij een finale bijwoont.

Altijd als ik naar Wembley ga, is het zonnig en dat is ook vandaag het geval. Perfect weer voor zo’n finaledag. Rondom het stadion zie ik vooral Liverpool-supporters. Vreemd, want in principe hebben beide clubs evenveel kaarten gekregen. Misschien is het omdat de Chelsea-aanhang over het algemeen wat lokaler woont en daarom wat later richting het stadion kan.

Perstribune

Ik haal al vroeg mijn kaart op. Vandaag zit ik op de perstribune. Dat scheelde vooraf een hoop gezeik met het regelen van een kaart en ik wilde niet op mijn geweten hebben dat er nog meer zielige weeskinderen niet konden gaan. Het nadeel is dat ik nu geen mooi kaartje heb, maar zo’n lelijke accreditatie met een grote egofoto van mezelf erop. Dat is geen feest.

Voordeel van een persmuskiet zijn, is dat ik een cupcake ter ere van 150 jaar FA Cup krijg. Het voetvolk kan daar alleen maar van dromen. Zoals de traditie sinds 1927 voorschrijft, speelt een band vooraf aan de finale Abide with me. De Liverpool-supporters fluiten de hymne uit. Hetzelfde gebeurt met het volkslied, tot ongenoegen van de Chelsea-aanhang.

Liverpool-kant

Mijn stoel is aan de kant van Liverpool. Dat is een meevaller, want aan die zijde is de sfeer beter. Er wordt meer gezongen en overal hangen vlaggen. Ook wordt er zo nu en dan pyro afgestoken. Dat verbaast mij weinig, want de pyrohonden bij de ingang waren vooral bezig elkaar te besnuffelen in plaats van supporters.

De wedstrijd is net zoals de halve finale tussen Liverpool en Manchester City van een ontzettend hoog niveau. Ik volg het Engelse voetbal al zo’n 33 jaar, maar zo goed als tegenwoordig is het nooit geweest. Er zijn volop kansen, maar de bal wil er alleen niet in en na 120 minuten krijgen we strafschoppen.

Link met 1872

Vooraf had ik een voorkeur voor Liverpool als winnaar. Het zou ook mooi zijn, omdat ik dan dezelfde winnaar heb als ik in 1989. “De cirkel is rond”, zou Louis van Gaal zeggen. Die wordt nog ronder als voormalig Willem II’er Konstantinos Tsimikas de beslissende strafschop maakt. Alsof het zo had moeten zijn. Dat Jordan Henderson uit Sunderland als aanvoerder de beker krijgt, is ook een mooie link met 1872. Destijds was namelijk Charles Alcock captain van het winnende team en Alcock komt ook uit Sunderland.

Na afloop van de wedstrijd kom ik Wibi weer tegen. Hij heeft er weer een succesvolle gloryhunt opzitten en is uitgeput. Ik heb ook het gevoel een marathon te hebben gelopen door alle indrukken en emoties. De rijen voor de metro zijn nog enorm, dus kunnen we op het gemak ergens eten. We vinden een grilltent waar het eten er niet verkeerd uitziet. Veel vuur, vlees en vlammen, dat past in ons straatje

Kebab

Binnen is het een grote chaos. Obers lopen als kippen zonder kop rond, er valt een hele stapel borden om en we krijgen het gerecht van een andere tafel, maar uiteindelijk komt alles goed en kunnen we lekker bunkeren. Om ons heen zitten bijna alleen maar Liverpool-supporters. Er wordt volop gezongen over Liverpool en Klopp. Het is een groot feest hier.

Terwijl ik aan mijn Adana-kebab begin, komt het besef. Dit was het dan. Iets meer dan negen maanden geleden startte mijn queeste in Whickham en 33 wedstrijden later komt er op deze dag een einde aan. Wat een trip is het geweest. Misschien nog wel mooier dan het volbrengen van de 92, omdat je in de FA Cup het Engelse voetbal in alle facetten ziet; van de kleinere dorpsclubs tot aan de finale op Wembley. Het was mooi.