Eén van de foto’s die je ziet in onderstaande serie, karakteriseert Wanny van Gils wel. NAC speelt een belangrijke wedstrijd tegen SVV, het is 6 januari 1990. Wanny staat klaar om een corner door te koppen. Hij is volkomen ontspannen en heeft zelfs een glimlach op zijn gezicht.
Op dat moment is hij een routinier, bezig aan zijn laatste wedstrijden in het betaalde voetbal. Hij is constanter geworden, maar altijd flegmatiek gebleven. Alles of niks was het met Wanny (“Hij wil wel, maar hij kannie”). Toch was zijn populariteit zowel in Breda als Tilburg groot, want je kon altijd iets verwachten als hij aan de bal kwam. Iets geniaals of iets waardoor je je supporterspet op staande voet zou willen verscheuren.
Wanny van Gils was onalledaags en aanraakbaar, daar houden voetbalsupporters van. Veel te jong is hij gestorven, 28 juli 2018, vier jaar geleden. De foto’s in dit artikel zijn gemaakt toen ik nog met een Minolta x-300, 50mm lensje en twee rolletjes naar een wedstrijd van NAC toog om foto’s te maken voor het programmaboekje. Gek genoeg past de matige kwaliteit van de beelden wel bij de tijd van Wanny’s tweede periode bij NAC, toen de club heel langzaam uit de ellende van de donkere jaren tachtig kroop.
Toen NAC in 1993 uiteindelijk promoveerde, was hij er niet meer bij. Maar hij zou nooit uit de harten van de supporters verdwijnen.
Rust zacht, Wanny.