Supporter Harold van Kooten toont tijdens zijn presentatie over de geschiedenis van FC Wageningen (voorheen WVV Wageningen) een foto van een volle staantribune. “Beetje weinig vrouwen daar”, oppert de wethouder, aanwezig in het kader van de NLdoet Dag op de Wageningse Berg.
Even dringt de niet te stuiten inclusiviteitsdrang van de hedendaagse politiek door tot de voetbalwereld. Niet dat men zich daar druk om maakt in de voormalige businessruimte. Het gaat hier om een foto uit de jaren zeventig, toen op de tribunes van voetbalstadions sigarenlucht nog de boventoon voerde.
Vrijwilligers
Vandaag gaan vrijwilligers aan de slag om het stadion nog wat verder op te knappen. Het echte werk op de Wageningse Berg is natuurlijk al gedaan door de vrijwilligers die er elke week zijn, op dinsdag. Maar elk uurtje dat in het stadion wordt gestoken, is er één, dus de mensen worden enthousiast ontvangen, met koffie en tompoucejes. Na de presentatie van Van Kooten en het welkomstwoordje van stadioncoördinator Herman Suydendorp gaan ze aan de slag.
Er valt een Belgisch echtpaar binnen. Ze zijn speciaal voor de Berg de grens overgestoken en vallen in een warm bad. De presentatie wordt nog eens opgestart, ze krijgen koffie en de wetenswaardigheden vliegen door de ruimte. Van beide kanten, want de Belg blijkt een ware kenner van het Nederlandse voetbal. Het is een kenmerkend tafereel, iedereen is welkom in het stadion.
Gerdo van de Peppel is shirtjesverzamelaar en FC Wageningen-adept. Gerdo? Het zal toch niet? Jawel hoor, Gerdo werd vernoemd naar de veelscorende spits van FC Wageningen, Gerdo Hazelhekke. We leven in een wonderlijke wereld; de onnavolgbare Meindert Talma bezong deze naam nog in zijn hit Oekie Hoekema. Met zo’n naam zijn de Wageningen-shirts in je collectie je natuurlijk het dierbaarst. Gerdo (op Instagram te vinden onder @oudevoetbalshirts) heeft ze meegenomen naar de Berg.
Het iconische shirt met de grote W is zijn favoriet, hij heeft ‘m in het groen en in het wit. Alles klopt aan die shirts, ook de rugnummers. “Mijn Wageningen-shirts zijn niet te koop.” Hij wijst op een shirt waar de shirtreclame over het merkje heen is geplakt. Vrij liefdeloos gedaan, zoals dat wel vaker voorkwam in de jaren tachtig, toen men nog geen benul had van de commerciële potentie van shirts. Maar die onverschilligheid heeft vandaag de dag ook iets moois. Een club die in één seizoen een hele rits shirts uitbrengt, ter meerdere eer en glorie van de clubkas, draagt weinig bij aan de romantiek van het voetbal.
Ook het laatste shirt van voor het faillissement hangt erbij. Een redelijk gelikt exemplaar, als je het vergelijkt met de rest van de collectie. Het mocht niet baten, Wageningen ging failliet om een paar ton. Even ter vergelijking: de schuld van buurman en voormalige rivaal Vitesse valt erg mee, verklaarde de algemeen directeur deze week nog op televisie. “Het gaat niet om veertig of vijftig miljoen, maar slechts om twintig miljoen.” Tijden veranderen.
