Patje Boem Boem is het unieke levensverhaal van Patrick Goots, het bekendste exportproduct van Dessel City. De ex-spits van onder andere The Great Old, de Ratten, de Kakkers, de Kerels en de Genkies penetreerde beroepshalve winkelhaken en leefde naast het veld volgens het 100% rock-‘n-roll-principe. Zijn biografie, geschreven door de Belgische journalist Dave Peters, is nu verkrijgbaar als welkomstgeschenk bij een abonnement op Staantribune. Patrick Goots was een jeugdheld van Peters.
Vaak kreeg de Kempenzoon negenentachtig minuten lang de banbliksems van het publiek over zich heen omdat hij dreigde vast te roesten op de middenlijn. Behalve dan die ene minuut. Dan trok hij de TGV op gang en penetreerde hij een winkelhaak, soms twee. Vanuit de meest onmogelijke hoeken eerst. In het seizoen 1987-1988 scoorde hij zijn allermooiste pot op het veld van Sporting Hasselt. Op zijn verjaardag. Hoekschop vanop links. ‘Loooooos!’ De ploegmaten gehoorzaamden en Patje pompte met een atoomschot vanuit de heup, uit – alweer – een onmogelijke hoek, de bal strak in de winkelhaak.
Royal Antwerp
Er bestaan geen beelden van. U zal me op mijn woord moeten geloven. Ik stond namelijk achter het doel. Lommel zou dat seizoen in tweede klasse negentwintig goals scoren. Patje potte er daar negentien van. 1 minuut stilte graag! Het was ook de scouts van Beerschot niet ontgaan. In de herfst van 1988 liet de kleurrijke coach Barry Hughes hem er debuteren in eerste klasse. De rest is geschiedenis. Patje zou tussen 1982 en 2009 maar liefst 409 competitiedoelpunten scoren in vier verschillende provincies. Bij één van zijn clubs groeide hij uit tot absolute cultheld pur sang: bij Royal Antwerp FC, stamnummer 1.
Waarom moet er een boek geschreven worden over Boem Boem? Simpel! Patje is de laatste van zijn soort, de laatste der Mohikanen. Geliefd ook door Jan en alleman, van Sint-Truiden tot Brugge. Als je een barbecue zou organiseren voor iedereen die ooit een selfie maakte met Pat, dan kan je een week de wei van Rock Werchter vullen. Ik ben er vaak getuige van geweest.
Patje Goots
Door de jaren heen ben ik zijn carrière blijven volgen en hadden we regelmatig contact. Toen ik voor de VRT muziekreportages maakte voor een talkshow met Ben Crabbé werd ik in 2003 geïnterviewd door een weekblad. De kop boven het artikel was: ‘Eigenlijk wilde ik Patje Goots worden’. Ik weet niet of het waar is, maar volgens de overlevering heeft hij toen de bewuste P-Magazine in de kleedkamer op de massagetafel gelegd, waarna hij de gevleugelde woorden sprak:
Hie sèh, dèh is nèh respect, jom!
Ik kreeg het verhaal te horen van een van zijn toenmalige ploegmakkers. Dat deed me wel wat. Om een lang verhaal kort te maken: nadien kruisten onze wegen elkaar regelmatig. Dan was het hek gegarandeerd van de dam. Urenlang! Op het menu: van de pot gerukte verhalen over de backstage van het voetbal. Snoepen is het, zeker voor een footbalcoholic als mezelf. Ik ken geen enkele speler met straffere verhalen dan Patrick Goots
Die achterkant van het spelletje heeft me altijd minstens evenveel geboeid dan de sportieve kant van de zaak. Want wanneer laat een voetballer het achterste van zijn tong zien? Niet voor de camera na een wedstrijd! Nee! In een ontspannen sfeertje in een bruine kroeg? Zeker wel! Ik ken geen enkele speler met straffere verhalen dan Patrick Goots. En het mooie is: hij dist ze op als een geboren verteller. Nooit verwaand, altijd sympathiek én oprecht.
Straffe stoten
Een gouden kerel is het. Dat zeg ik zonder schroom. Het is de onverbloemde waarheid. Een aantal van zijn straffe stoten ken ik ondertussen vanbuiten. Maar ik twijfel er geen seconde aan dat er in zijn bovenkamer nog honderden verhalen rondzwemmen. Daarom moest dit boek geschreven worden.
Patje Boem Boem is nu verkrijgbaar als welkomstgeschenk bij een abonnement op Staantribune.