Van nature heb ik een zwak voor de underdog. De volksclub waar ‘net-niet’ de regelmaat is en succes de uitzondering. Een sluwe steekpass of een strak schot in de kruising is mooi om te zien, maar van een onbesuisde tackle op de bal slaat het hart pas echt over. Voetbal is schoonheid, maar bovenal emotie. Voor mijn eerste bedevaartstocht naar het eiland stonden daarom vooral rauwe Engelse clubs op de verlanglijst. Uiteindelijk viel de keuze voor een groundhop in 2019 op Leeds United, Everton en Bradford City.
Met drie wedstrijden in drie verschillende steden en competities beloofde het op voorhand al een gedenkwaardige trip te worden. De groundhop begon in Leeds. Het verhaal van Leeds United is bekend. Een gevallen topclub die in 2001 nog tot de halve finale in het miljardenbal reikte en, tot vorig seizoen, in 2004 voor het laatst actief was in de Premier League. Van 2007 tot 2010 speelde het zelfs enkele jaren op het derde niveau van Engeland.
Kleine hoogtepunten in de afgelopen jaren waren Cup ties tegen ploegen als Arsenal, Chelsea en de eeuwige rivaal Manchester United. Awaydays die garant stonden voor massale volksverhuizingen. Hoewel op het veld vaak, maar zeker niet altijd, aan het kortste eind werd getrokken, waren de Leeds-fans op de tribunes immer superieur. Een bewijs dat de club qua achterban nog steeds bij de top van het land hoort.
Promotie
Op Goede Vrijdag 2019 moest Leeds een belangrijke stap zetten richting de Premier League, de divisie waar het thuishoort. Het ontving Wigan Athletic met erna nog drie wedstrijden te spelen. Het is niet in woorden te omvatten, maar aan alles voelde je dat dit een beslissende slag zou worden in de promotiestrijd. Het ongrijpbare gevoel dat er iets staat te gebeuren hing in de lucht. Je merkte het in de stad, aan zijn inwoners. Bij winst promoveren wij. Bij verlies geven wij het uit handen.
De omstandigheden waren alles behalve Brits. Met een kraakheldere lucht en stralende lentezon waanden wij ons eerder aan de Costa Dorada dan in Yorkshire. De pubs The Drysalters en The Old Peacock waren al ruim voor aanvang afgeladen. De pints vloeiden rijkelijk, waren heerlijk lauw en met te weinig koolzuur. Naarmate de aftrap dichterbij kwam, werden de liederen hartstochtelijker ingezet. Alle ingrediënten voor een memorabele Engelse voetbalmiddag waren aanwezig.
Elland Road
Elland Road ademt in elk opzicht voetbal. Ondanks verscheidene renovaties in voorbije jaren – welk stadion ontkomt er niet aan – heeft het zijn karakter behouden. Op de West Stand vind je zelfs nog houten stoeltjes. Meer old school vind je het vandaag de dag niet snel meer. Wij namen plaats op de tweede ring van de East Stand. Niet naast elkaar, maar verspreid op het zelfde vak.
Aan mijn linkerzijde zat een jochie van niet ouder dan twaalf. Achter ons zat zijn vader met een aantal maten. Al snel raakten wij aan de praat. De nervositeit van de mannen sprak boekdelen. Volgens het ventje zou het een lastige klus worden. Ondanks dat Wigan onderaan de ranglijst bungelde, was dit volgens hem geen slechte ploeg. Naderhand bleek deze knul over aardig wat voetbalverstand te beschikken.
Terwijl ik mij nog aan de sfeer zat te vergapen, klonk het Marching on Together uit de speakers en kwamen de spelers het veld op. Iedereen, maar dan ook echt iedereen, op de tribune zong uit volle borst mee. Oorverdovend. Kippenvel. Hier valt echt niks te halen, dacht ik bij mezelf. De wedstrijd begon en de ambiance was, zoals de Britten het noemen, electric. Echt elke pass, elk duel, elke tackle werd hartstochtelijk toegejuicht. Discutabele beslissingen van de arbitrage werden weggehoond. Dit is hoe je een wedstrijd in Engeland voorstelt.
Ontploft
De eerste helft was op elk front voor Leeds. The Whites liepen hun tegenstander telkens voorbij en het was wachten op de 1-0. Na een kwartier kwam de uitgelezen mogelijkheid. Wigan’s verdediger Cedric Kipré stopte met zijn hand een schot op de lijn en moest dit bekopen met een strafschop en een rode kaart. Een walk-over hing in de lucht. Je hoopt op voorhand op een zenuwslopend gevecht en dat de wedstrijd na vijftien minuten beslist lijkt, is op dat moment enigszins een domper. Het stadion houdt zijn adem in, maar… Pablo Hernandez faalt jammerlijk en Leeds moet de jacht naar de 1-0 voortzetten.
Niet veel later wordt het harde werken en goede spel dan toch beloond. Spits Patrick Bramford schiet vanuit een lastige hoek knap raak en Elland Road ontploft. De hoogspanning van de promotiestrijd lijkt wat te zakken, want het is eenrichtingsverkeer naar het doel van Wigan. Kans op kans wordt, onder meer door doelpuntenmaker Bamford, om zeep geholpen en een aloude voetbalwet treedt in werking. Vlak voor rust valt prompt aan de andere kant de gelijkmaker. Voor het eerst valt Elland Road die dag stil. Een kleine domper, maar met nog een helft te gaan en een man meer, lijkt er nog geen vuiltje aan de lucht.
Ontreddering
De tweede helft verandert echter het spelbeeld. Leeds lijkt geen schim meer van het elftal wat de eerste helft domineerde. Passes komen niet aan, zijn te lang of zijn te kort. Wigan gelooft het wel en loert op de counter. Een kwartier na rust komt Wigan er voor het eerst gevaarlijk uit en meteen is het raak. Verbijstering en ontgoocheling op de tribunes alom. Mannen strijken met hun handen door de drie haren die hun hoofdhuid nog rijk is. Een paar maanden terug had hun club nog een riante voorsprong op de concurrentie. Nu lijkt Leeds bij het scheiden van de markt toch veroordeeld tot de play-offs.
Zowel op het veld als op de tribunes zet iedereen die Leeds ademt tien tandjes erbij. De supporters schreeuwen, de spelers jagen, maar Leeds krijgt zijn vorm van de eerste 45 minuten niet meer te pakken. Vooral Allioski grossiert in het versturen van foutieve passes en afvuren van hopeloze afstandsschoten. Leeds vecht tegen de tijd en met het verstrijken van de minuten lijkt het steeds meer op een onbegonnen strijd. Het ventje naast mij heeft uit wanhoop zijn shirt over het hoofd getrokken.
Wanneer de blessuretijd ingaat schaart het publiek zich nog eenmaal achter de ploeg. Meerdere malen wordt de bal voor het vijandelijke doel geslingerd, maar hij wilt niet goed vallen. De scheids blaast voor het einde. De ontreddering is gigantisch. Aan mijn linkerzijde heeft wanhoop plaatsgemaakt voor intens verdriet. Tranen vloeien over het gezicht. Niet alleen de knul, ook volwassen mannen op de tribune kunnen de tranen niet verdringen. De strijd om promotie is nog niet beslist, maar lijkt gevoelsmatig verloren.
Play-offs
In de drie resterende competitiewedstrijden weet Leeds United slechts één punt te pakken. Via de play-offs moeten de promotiedromen verwezenlijkt worden. Na een 0-1 overwinning bij Derby volgt de return op een wederom kolkend Elland Road. Ditmaal kijk ik vanuit Nederland. Er herhaalt zich een zelfde spelbeeld als tegen Wigan.
Leeds is wederom oppermachtig en komt 1-0 voor. Na enkele kansen verprutst te hebben, valt vlak voor rust na een blunder van de doelman de gelijkmaker. De tweede helft is duidelijk voor Derby. Hoewel de ploeg sleurt, strijd en knokt voor elke centimeter krijgt het geen vat op de tegenstander. Na bijna negentig minuten maakt Marriot voor Derby de beslissende 2-4 en valt de promotiedroom definitief in duigen.
Vanuit huis leef ik die avond net zo hard mee als een paar weken ervoor op de tribune. Ik voel de pijn die ik toen in de ogen van mijn naasten aanschouwde. Herken mij in de machteloosheid die een supporter voelt na een nederlaag van zijn geliefde club. De stad, het stadion, de ploeg, maar bovenal zijn fans hebben mij diep geraakt. Het onwerkelijke leed toont de ware pracht van deze club. Leeds United is onmiskenbaar puur. Mijn eerste groundhop op het eiland en meteen ben ik verliefd op Leeds United. Misschien wel voor eeuwig.
Heb jij ook een leuke groundhoptrip gemaakt? Stuur jouw verhaal (plus foto’s) dan naar info@staantribune.nl. De leukste artikelen worden op de website geplaatst.
