Jarenlang kwam Hans Eijkenbroek elke dag op de fiets naar FC Dordrecht, petje op, trainingspak aan. De Eijk vond het lastig om het voetbal vaarwel te zeggen. Met een voetbalverleden waar je u tegen zegt had Eijkenbroek eigenlijk ook geen andere keuze, wat had hij anders moeten gaan doen?
Ondanks zijn indrukwekkende voetbalcarrière (22 interlands, landskampioen, tweevoudig bekerwinnaar) bleef Hans Eijkenbroek een bescheiden man. Het was dat zijn voetstappen geluid maken, anders had hij geruisloos door het FC Dordrecht-stadion gewandeld. Sommige mensen geven liever aandacht dan dat ze het krijgen. Eijkenbroek was zo iemand.
Hij kwam als assistent-trainer, bleef na hartklachten aan als hersteltrainer, maar bleek vooral multifunctioneel inzetbaar op de Krommedijk. Stond de tribune onder water? Dan trok Hans de een paar kaplaarzen aan en pompte de boel leeg. Moesten er stoeltjes op de tribune vervangen worden? Hans stroopte zijn mouwen op en voilà, de stoelen waren in een mum van tijd opnieuw gemonteerd.
De meeuw van Eddie Treijtel
De wat oudere voetballiefhebbers kennen ongetwijfeld het meeuwverhaal. Feyenoord-keeper Eddie Treijtel schoot in een wedstrijd tegen Sparta een meeuw uit de lucht, die vervolgens dood op het veld belandde. Eijkenbroek aarzelde geen moment en pakte het beest op, om het vervolgens langs het veld te leggen. Het leverde hem een mooie anekdote én een boze brief van de Dierenbescherming op. Zij waren er namelijk stellig van overtuigd dat de meeuw nog gered had kunnen worden. Kortom: uit alles wat hij doet blijkt dat hij de bijnaam De Eijk niet voor niks heeft gekregen.
Zelfs nadat hij de zeventig was gepasseerd (zie foto hieronder), had hij nog het lijf van een jonge vent. Hij dronk dan een bakkie met de andere mannen die dagelijks de boel draaiende hielden. Soms bietste hij een sjekkie bij gasten die ondanks hun jonge leeftijd wél het lichaam van een zeventigjarige hadden. De een ging daarna de tribune schoonmaken, de ander klom op de ladder om een reclamebord te plakken. Hans liep naar de kleedkamer, om te assisteren bij de training. Als hij klaar was, maakte hij de kleedkamers en de wc’s schoon met Robert, een jongen met een verstandelijke beperking.
Vertrek
Ineens was De Eijk vertrokken. Hij verhuisde uit Dordrecht om dichter bij zijn zoon te gaan wonen. Een uitgebreid afscheid zat er niet in. Robert kwam ook niet meer, hij wilde alleen met Hans werken.
Ik vraag me wel eens af of al die vedettes van nu na hun carrière als voetballer net als Hans worden. Dat ze elke dag even het gras moeten zien om weer te kunnen ademen. Dat ze in hun trainingspak blijven rondlopen, omdat ze immers nog topfit zijn. En dat ze gewoon de plees schoonmaken, want iemand moet het toch doen.
Ik denk het niet. Hans ‘De Eijk’ Eijkenbroek was uniek in zijn soort.
Dit is een passage uit Krommedijk Kronieken, 50 jaar om- en afzien bij FC Dordrecht ter nagedachtenis aan de op 17 augustus 2024 overleden Hans Eijkenbroek. De redactie en medewerkers van Staantribune wensen de nabestaanden veel sterkte met het verlies.
Portretfoto: Pro Shots