Voor de laatste maal ging Colin Weir langs het krakkemikkige Firhill Stadium van Partick Thistle FC en ‘zijn’ Colin Weir-stand. Dit keer niet op matchday en ook niet met een roodgeel sjaaltje, maar in een eikenhouten kist in een rouwstoet. Iets voor elven op een regenachtige dinsdagochtend hield die een laatste stop bij zijn favoriete stadion voordat Weirs uitvaart kon beginnen.
Op de hoofdingang van Firhill, dat al sinds 1909 de thuisbasis van Partick Thistle FC is en nooit gerenoveerd lijkt, hangt een spandoek met de tekst “Colin Weir: one of our own”. Onder applaus van in trainingspak gestoken spelers, een handjevol fans en een aantal notabelen van de club wordt een roodgele bloemenkrans op de kist gelegd. The Jags zijn misschien hun grootste, maar in ieder geval hun rijkste fan verloren.
De stoet rijdt verder richting Partick – waar de club vandaan komt, maar niet meer gevestigd is – waar de plechtigheid plaats zal vinden. De fans trekken de omliggende flatgebouwen in en de spelers gaan op het hobbelige trainingsveld over tot de orde van de dag. Een paar dagen later zou zijn club tegen stadsgenoot Celtic spelen.
David Hasselhoff
Partick Thistle, in het noordwesten van Glasgow, is altijd een alternatief geweest voor Glaswegians die naar een stadion komen voor voetbal en niet voor het sektarisme en de haat van de Old Firm. Maar omdat bij een voetbalwedstrijd in Glasgow een beetje haat nooit ver weg is, keren Jags zich tegen beide kanten van het spectrum: “We hate the boys in loyal blue, we hate the boys in emerald green, so fuck the Pope and fuck the Queen”, klinkt het van de gammele tribunes. Uithangbord van de club is mascotte Kingsley, hersenspinsel van David Shrigley (de Schotse variant van Gummbah). Die zonder enige competitie de prijs voor ’s werelds lelijkste mascotte zou winnen.
Onofficiële mascotte en bekendste fan is David Hasselhoff, die ooit tijdens een tour in Glasgow besloot fan te worden van The Jags. Sindsdien poseert hij geregeld op Instagram in Thistle-tenue.
EuroMillions
Naast professioneel cameraman was Weir van kinds af aan Partick Thistle-fan. Zoals de meeste mensen in Groot- Brittannië supporter zijn van een voetbalteam. Voetbalfan ben je, ook al ga je nooit naar een wedstrijd. Toen hij door zijn verslechterde gezondheid op zijn vierenzestigste zijn baan moest opgeven, lag voor hem een vredig pensioen aan de Schotse westkust in het verschiet.
Tot Colin en zijn vrouw Christine op een dag in 2011 op slag tot de rijkste mensen van Schotland behoorden. Het koppel had de EuroMillions jackpot gewonnen, ter waarde van een slordige 185 miljoen euro. Uit pure blijdschap kocht Weir allereerst een geruite blazer. Zoals zijn held Arthur Montford, de Schotse Tom Egbers, die altijd droeg.
Verantwoordelijkheid
Bij zinnen gekomen en getooid in zijn nieuwe blazer, realiseerde hij zich wat hem te wachten stond. “The next steps are going to be the most difficult….with great wealth comes great responsibility.” Die verantwoordelijkheid namen Christine en hij. Het echtpaar ging groter wonen en gaf hun oude huis weg aan de buurvrouw, een alleenstaande moeder. Zij ondersteunden plaatselijke talentvolle jonge tennissers en kunstenaars, en doneerden aan de Scottish National Party in hun strijd voor Schotse onafhankelijkheid.
Maar Weir’s grote project was Partick Thistle. Na eerder al ongeveer 2,5 miljoen euro gedoneerd te hebben, werd hij op 21 november 2019 definitief grootaandeelhouder in de club. De 55 procent die hij bezat, zou hij op den duur weer overdragen aan Thistle For Ever, een supportersvereniging in oprichting. Ook kocht hij grond onder het stadion, met de bedoeling dat weer aan Patrick Thistle terug te geven. Ook financierde hij een nieuw opleidingsinstituut voor jeugdig talent.
Op 27 december 2019, vijf weken na zijn overname van Partick Thistle, overleed Colin Weir. Een paar weken ervoor, na een huwelijk van 38 jaar, was de miljonair gescheiden van zijn vrouw Christine. De club stond inmiddels stijf onderaan in de tweede divisie van Schotland. Van Celtic werd verloren, maar roemloos was het niet. Een betekenisloze strafschop in de laatste seconde van de wedstrijd deed de Colin Weir-stand ontploffen. “I know I am, I’m sure I am, I’m Thistle till I die” werd nog één keer aangeheven, waarna men tevreden de pub in dook.