Ik hou van Wembley. Het in noordwest-Londen gelegen fenomeen is geweldig om te bezoeken. Het ademt in alle opzichten de Engelse voetbalcultuur. Nee, ik heb het niet over het stadion. Niet die moderne bak die je in feite in ieder land zou kunnen aantreffen. Ik heb het over Wembley FC.
Die club komt uit in de Spartan South Midlands League. En speelt op een steenworp afstand van het grote stadion. Op 18 mei 2019 bezocht ik de FA Cup final tussen Manchester City en Watford. Voorafgaand aan die wedstrijd ging ik op zoek naar het onderkomen van het kleine Wembley FC. Eenmaal daar bleek de hoofdpoort gesloten te zijn. Het was niet mogelijk om via het aanpalende wijkcentrum over het hek te klimmen, en ook een doorsteek via de sporthal bood geen soelaas.
Ik had mijn verlies al genomen, toen ik aan de zijkant het terrein van een autobedrijf op liep. Via een morsige parkeerplaats en een afvalberg stond ik ineens bij een hekje dat zelfs door mij geslecht kon worden. De bevrijdende vinck kon worden gezet. Ik stond een tijdje op de middenstip en liet de eenvoudige maar authentieke omgeving op mij inwerken. Met een opgelucht gevoel reisde ik vervolgens door naar de Cup final. De club van de Arabische oliedollars won die dag met 6-0.
Toen ik ’s avonds op de hotelkamer de dag overzag, was er maar een conclusie mogelijk: op de middenstip bij het krakkemikkige Wembley FC had ik het Engelse voetbal in al mijn haarvaten gevoeld. Dat was even later bij de Cup final niet het geval.
Op vrijdag 16 april is Voetballiefde zonder grenzen van Hans Douw verschenen. Deze maand schrijft de ‘Groundhopper des Vaderlands’ elke dag een nieuw verhaaltje (niet uit het boek!) over groundhoppen. Het boek is te bestellen in de Staantribune Webshop.
