Hij speelde bij Ajax, Feyenoord en PSV. Scoorde voor Club Brugge en Anderlecht. Bracht het tot twintig interlands. En werd vijf keer topscorer van de eredivisie. Maar een standbeeld voor Ruud Geels? Ho maar.
De Ruud Geelslaan? Bestaat niet. Analist dan bij Ziggo? No way. Maar voor mij was hij een held. Op het voetbalveldje achter mijn flat waren de namen van Cruijff, Neeskens en Van Hanegem snel gekaapt. Maar ik was Ruudje. Ruudje Geels. Ik kon die naam altijd zonder concurrentie claimen. En dat terwijl de spits uit Haarlem doelpuntenmaker van beroep was. Voor hem ging je niet naar het stadion. Maar als je op maandag de krant opensloeg, stond hij altijd bij de doelpuntenmakers. Altijd.
Ik was extreem blij toen hij in het najaar van 1979 in Leiden ineens een masterclass kwam geven. Ik stapte op mijn fiets en spurtte naar Sportpark De Vliet. Ik stond al een uur op de uitkijk en daar was mijn held. Hij knalde een halfuurtje pingels, waarna ik hem opving bij de uitgang. Ik had drie vragen voorbereid, maar die was ik totaal vergeten. Verlegen ging ik met hem op de foto.
Op de terugweg herinnerde ik mij langzaam de vragen weer. En eenmaal thuis was ik Ruud Geels. Doelpuntenmaker van beroep.
Hans Douw is de ‘Groundhopper des Vaderlands’. Van zijn hand verscheen in april 2021 het boek Voetballiefde zonder grenzen.
