Als groundhopper kom ik graag in het materiaalhok. Als ik een stadion bezoek en tegen een ruimte met ballen en schoenen aanloop, word ik blij. Ik duik dan naar binnen en inhaleer de bedompte geur van oud gras. Van ballen, schoenen, cornervlaggen, hesjes en de onvermijdelijke bak met gevonden voorwerpen. Als ik heel veel geluk heb staat er zelfs een kalkwagen om lijnen mee te krijten.
In de loop der jaren stond ik in honderden hokken. In de Scandinavische landen zijn materiaalhokken heel erg geordend. Alles keurig op een rij. Schone grond. Zelfs de hesjes in de plooi. In Engeland en Schotland hebben ze meer iets weg van vleermuisgrotten. Bijna geen licht. Materiaal tot aan het plafond opgestapeld. Overal modder en gras.
Kloppend hart
Natuurlijk, een vinck kan pas gezet worden als de tribunes zijn betreden. Maar het materiaalhok vormt de binnenkant. Het kloppende hart. De ballen en schoenen zijn de stille getuigen van een voetbalwedstrijd. Zonder opsmuk. Zonder geluid. Gewoon zoals het is. Over de hele wereld sprak ik materiaalmannen. Het geeft mij het gevoel tot het diepste DNA van de clubs door te dringen.
Bijzonder was mijn ontmoeting in Goodison Park. Op een plompverloren zondagmiddag liet Bob ‘the material man’ mij binnen en gaf hij mij een rondleiding door zijn Heilige Domein. Wij waren op dat moment de enige aanwezigen in het stadion van Everton. Vol passie sprakhij over zijn functie, zijn club en zijn leven. De jonge Wayne Rooney had hem ooit op deze plek als apprentice geholpen met schoenen poetsen. Bob had met afstand de mooiste baan ter wereld.
Na zo’n gesprek weet ik het zeker. Ik heb met afstand de mooiste hobby ter wereld.
Op vrijdag 16 april is Voetballiefde zonder grenzen van Hans Douw verschenen. Deze maand schrijft de ‘Groundhopper des Vaderlands’ elke dag een nieuw verhaaltje (niet uit het boek!) over groundhoppen. Het boek is te bestellen in de Staantribune Webshop.
