Onder de hoofdtribune op de Krommedijk hebben de vrijwilligers een eigen ruimte. Aan de muur hangen sjaals, posters en een portret van Frans Derks die om het hoekje gluurt. Ik loop er altijd een beetje schichtig langs, bang dat het doek ineens tegen me begint te praten. De eigenzinnige ex-arbiter was jarenlang voorzitter van onze club. Een baan waar je uit een bijzonder stuk hout moet zijn gesneden, krasvrij zijn ze zelden.
In 1979 werd Nico de Vries aangesteld om FC Dordrecht te redden. Hij was dol op sport en in bezit van een dikke portemonnee, de twee belangrijkste eigenschappen waar een voorzitter aan moet voldoen. De naam veranderde in DS’79, een afkorting voor Drechtsteden. De nieuwbakken voorzitter had bedacht dat het marketingtechnisch beter was om de hele regio te betrekken. Johan Cruijff en Rob Rensenbrink werden als tijdelijke krachten toegevoegd bij de selectie, waar vedettes als Huub Smeets en Epi Drost rondliepen.
Fraude
Oefenen tegen LA Aztecs, Barcelona, Chelsea, het kon niet op. De belastingdienst vond van wel en De Vries werd opgepakt wegens vermeende fraude*. Vanuit zijn cel stuurde hij een kaartje naar de spelers om te bedanken voor een boek dat ze hadden gestuurd: “Als je hier zit, is elk teken van medeleven van buiten welkom. Laat de jongens zich 100% inzetten en maak je geen zorgen om de voorzitter. Gegroet, Nico de Vries.” Kort na zijn vrijlating overleed de preses plotseling, drie maanden later werd DS’79 kampioen.
Kees den Braven zwaaide vanaf 1990 met de scepter, hij veranderde onze naam in Dordrecht ’90 en het tenue van geel-blauw naar groen-wit, toevallig dezelfde kleuren als zijn kitbedrijf. Alle tegenstand werd gesmoord door een grote zak geld. De keer dat hij een brief naar de spelers stuurde, was om excuses aan te bieden, nadat hij zich schijnbaar discriminerend had uitgelaten over sommige spelers.
Ome Kees
‘Ome Kees’ zorgde uiteindelijk voor drie seizoenen eredivisie op de Krommedijk, sportief gezien ongekend. Je hield echter je hart vast wanneer hij met de pers sprak. Zijn opvolger, Frans Derks, maakte het nog bonter. Hij bezat naast een kapitaal ook het vermogen om iedereen tegen de haren in te strijken. Hij was niet te beroerd om ruzies eventueel voor de camera’s uit te vechten. Spelers, sponsors en supporters, behalve hijzelf was er niemand die het gezicht van Derks nog wilde zien. Hij vertrok, maar liet zijn portret achter. Zo had hij toch nog het laatste woord.
Edit vrijdag 25 september: Frans Derks is vandaag op 89-jarige leeftijd, na een kort ziekbed, overleden.
Redactie en medewerkers van Staantribune wensen de nabestaanden veel sterkte met dit verlies.
*Boekhouder John U. werd veroordeeld tot 4 jaar gevangenisstraf.