Een wit scherm, zinnen die verschijnen en weer verdwijnen. Ik wilde niet gaan zitten jammeren over het gemis aan stadionbezoek, dat deden anderen al en waarschijnlijk veel beter. Eigenlijk was het lege scherm een perfecte weergave van mijn gevoel. Hoe kon ik hier nou over klagen wanneer elders mensen doodgaan van honger, ziekte, natuurrampen of andere ellende?
Er is werkelijk niemand gestorven door gebrek aan voetbal kijken. Sterker nog, er zijn genoeg verhalen bekend van supporters wier hart staakte tijdens een wedstrijd. De eerste maanden was er de ‘cold turkey’-ontwenningsfase. Iedereen liep als een kip zonder kop in zijn eigen hok, want je mocht er niet uit. In mei volgde het gloren van een nieuwe start, de aankoop van een nieuwe seizoenkaart. Er kwamen nieuwe spelers, aangezien de oude al gevlogen waren, en we kregen verkering met Fortuna Sittard.
Voortaan mochten we spelers opstellen die al door de staf van Sittard gekeurd waren. Geen idee of die er verstand van hadden, maar ze speelden een divisie hoger, dus vast wel. Zelfs de grootste pessimist begon al iets over linkerrijtjes te mompelen. Het vooruitzicht dat er een kleine kans was dat alles weer bij het oude zou zijn, doet wat met je geest.
Niet positief
Niet altijd op een positieve manier, bleek bij de eerste wedstrijd. Geen knuffel met Opa Chris, maar een beetje laf zwaaien op afstand. Plaatsnemen op een stoel met een sticker, niet blijven staan. Drankjes kon je bestellen met je telefoon en werden aan je stoel afgeleverd. Reuze handig, maar ik miste mijn gesprekjes in de rij. Alles moest en tegelijkertijd mocht er niks. Alsof het stadion een waanvoorstelling was in een nare droom: ik was er, maar ik was er ook niet echt. Natuurlijk was het beter dan geen voetbal, maar dit stadionbezoek voelde alsof de dokter je been ging amputeren met de belofte dat-ie je tenen zou laten zitten. Wat heb ik daar nou aan?
Tegen de tijd dat ik eraan gewend was om zonder been op mijn tenen te lopen, viel het doek alweer voor het publiek. Te gevaarlijk, te veel besmettingen, en een tweede coronagolf spoelde over ons heen. Nu zijn we aangewezen op camera’s die beelden van de wedstrijd in lege stadions doorsturen naar mijn beeldbuis. Dubbel confronterend, zeker nu ik FC Dordrecht vanuit meerdere standpunten zie klungelen.
Gelukkig kan ik de tv ook uitzetten, naar een leeg scherm turen en bedenken dat jammeren ook therapeutisch werkt. Daar heb ik kennelijk geen voetbal en een stadionbezoek voor nodig.
Foto: Pro Shots/Mischa Keemink